شهادت حضرت رقیه (س) 99 - منصور ارضی

مناجات - میانِ حوض دوچشمم دوقطره اشک نمانده مرا گناه به سوی عذاب هجر کشانده منم کسی که دو دستش ز دامن تو رها شد تویی کسی که گدا را جدا نکرده، نرانده دمی که مستِ گناهم خداکند که نیایی شرابِ نفس عطشم را هنوز هم ننشانده همیشه حرفِ حساب تو را حساب نکردم همیشه کاسبی من ، خراب بود و زیان ده دلیل دور شدن از شما رفیق بدم شد همان که عشق ترا از سرم همیشه پرانده تو در کنار منی و من از حضور تو محروم خدا مرا به عبایت رسانده و نرسانده چقدر عکس حرم را ببینم و بکشم آه؟.. چنان کسی که وضو دارد و نماز نخوانده حسین گفتن من از دعای فاطمه بوده چه کوثری است که زهرا به جانِ روضه چکانده فدایِ دختر زهرا که در میان خرابه ز گیسوان گره خورده اش غبار تکانده در آن معاشقه سر را گرفت و گفت رقیه: پدر ، مرا کسی از روی خارها ندوانده شاعر : رضا دین پرور

روضه - با آتش خیمه تن اهل حرم سوخت بابا کجا بودی نبودی معجرم سوخت از داغ هجرانت چهل منزل شب و روز آن قدر گریه کرده ام پلک ترم سوخت بابا هر بار نامت به لب با گریه گفتم با ضرب سیلی عمه جانم در برم سوخت دیگر توان پر گشودن هم ندارم از بس مرا زجر حرامی زد پرم سوخت جوری لگد زد خاطرات هر سه سالم آتش گرفت و آیه های کوثرم سوخت ضرب لگد سیلی و سنگ و خار و آتش بعد عمو عباس کل پیکرم سوخت دارم خبر در خانه خولی سرت سوخت داری خبر از آتش خیمه سرم سوخت ؟ وقتی سرت را بر درختی بسته دیدم آتش گرفتم آنچنان خاکسترم سوخت بر ما اشاره کرد مرد سرخ مویی خیلی اهانت کرد قلب خواهرم سوخت