شب دهم محرم حسن خلج 1402

بیقراریم چون پریشانیم/چون پریشان درد هجرانیم/باز هم جمعه آمد و بی تو/ندبه های فراق می خوانیم/پای ذکر مصیبتت آقا/گریه کنهای بزم جانانیم/صبح گریان راس بر نیزه/عصر گریثان جسم عریانیم/سالها با تو ای بیابانگرد/شعله ور از غم اسیرانیم

جور و ستم روا شده/خون به دل خدا شده/حوالی ساعت سه/قیامتی به پا شده/بعد تموم شهدا/ نوبت شاه ما شده/وقت نزول آیه ی مصیبت و بلا شده/تمام لشگر دقا یکسره یک صدا شده/نوبت رقص نیزه و خنجر و دشنه ها شده/سنگ روانه ی سر عزیزِ مصطفی شده/به سمت قلب مضطرش سه شعبه ای را شده/دهان خشک و بسته اش به زور نیزه وا شده/خدا ببین که چکمه ای به روی سینه جا شده/دست به موی سر رسید شمر چه بی حیا شده/تیغ نمی برید پس ز روی سینه پا شده/و را نمود پشت رو مسلط از قفا شده/یکی دو تا سه تا نزد لرزه به کربلا شده/به ضربه دوازده سر از بدن جدا شده

تو تشنه ای و جان من آتش گرفته است/ تو نیزه می خوری و تن من درد می کشد/برخیز و بین که خواهر آشفته حال تو/ منت از این جماعت نامرد می کشد/من ناله می زنم نزنیدش دگر بس است/ فریاد بر سرم سگ ولگرد می کشد

حسینم وا/ بگو چه کار کنم آب را صدا نزنی/ بگو چه کار کنم تا که دست و پا نزنی/زینب چو دید پیکری اندر میان خون/ چون آسمان و زخم تن از انجمش فزون/خنجر در او نشسته چو شهپر که برهمام/گفت این گلو بریده نباشد حسین من/این نیست آنکه در بر من بوده تاکنون/لختی فزون نرفته که رفت از کنار من/این زخمها به پیکر او چون رسید چون/یا خواب بوده ام من و گمگشته است راه/یا خواب بوده آن که مرا کرده رهنمون/می گفت و می گریست که جانسوز ناله ای/آمد ز حنجر شه لب تشنگان برون/کی عندلیب گلشن جان آمدی بیا/ره گم نگشته خوش به نشان آمدی/بیا زینب منم حسین