شب اول محرم حسن خلج 1402

سلام می کنم از دور بر تو و حرمت/ سلام من به بلندای بیرق و علمت/ سروده اند فراوان برای تو اما/ هنوز نقش کتیبه است شعر محتشمت/ اگر که سر به هوا هستم و پریشانم/ زمین زدم دل خود را به احترام غمت/ گدایی در این خانه سربلندم کرد/ مرا جدا نکن از خیمه های محترمت/چگونه نام تو را هر نفس صدا نکنم؟/ که شاملم شده یک عمر دائماً کرمت/ زمان مرگ به راهت دخیل می بندم/ بیا که سر بگذارم به محضر قدمت

من عزیز آمدم اینجا و اسیرم کردند/وای بر حال اسیری که بیاید کوفه/شـــب هم چو قلــب مردم ایـنجا ســیاه نیـست/حال ســفیر بی کـس تــو رو بـــه راه نـــیست/تنگ است آنچنان قفس سینه ام که هیج/راهی برای پر زدن مرغ آه نیست/جـــز مـــکــر از اهـــالی اینـــجا نــدیــــده ام/دیــوار هــم رفیق تــو را تــکــیه گـاه نیــست/یعقوب من بیا و نیا کوفه جان من/در انتظارر یوسف تو غیر چاه نیست/می ترسم اینکه ساقیتان را نظر زنند/چشمی برای دیدن رخسار ماه نیست/اینقدر گویمت که در این شهر خودپرست/مثله نمودن تن کشته گناه نیست

ای سایه تو باوفاترین یار منی/در شهر سیه دلان هوادار منی/هم سنگ نمی زنی و هم زخم زبان/در شهر سیه دلان هوادار منی/دستم شکسته باد نوشتم بیا حسین/این غصه از سرای دلم پا نمی شود/خوشا مهربانی هر دو سر بی/که یک سر مهربانی دردسر بی