شهادت امام جعفر صادق (ع) 1402 - سید مهدی میرداماد

پیر بزرگ طایفه بود و کریم بود/در اعتلای نهضت جدش سهیم بود/مسندنشین کرسی تدریس علم ها/شایسته ی صفات حکیم وعلیم بود/نوح و خلیل جمله مریدان مکتبش/استاد درس حکمت و پند کلیم بود/بر مردمان تب زده ی شهر شرجی اش/عطر مبارک نفسش چون نسیم بود/زحمت کشید و باغ تشیع شکوفه داد/مسئول باغبانی باغی عظیم بود/قلبش شبیه شیشه ی تنگ بلور بود/عمری به فکر نان شب هر یتیم بود/از ابتدای کودکیش تا دم وفات/نزدیکی محله ی زهرا مقیم بود

کشون ، کشون می برن تو رو/از کوچه ای که غم انگیزه/کشون ؛ کشون می برن تو رو/با این اشکایی که می ریزه/کشون ؛ کشون می برن تو رو/با درد و آهی که لبریزه/آسمون بارید تمومی کوچه ها گل شد/آسمون بارید بازم آیه ی گریه نازل شد/آسمون بارید که دورت پر از اراذل شد/نکش نامرد طنابو هِی/که این بی کس هم خدا داره/نزن آتیش به این خونه/که این آتیش ماجرا داره/غریب آقام ای غریب آقام

پریشونم گریونم به تو آقا مدیونم/به پای تو آقا جون تا پای جون میمونم/غربت بقیع خاکی مادر گریه بی صدا/ای کاش یک شب با هم با اشک بریم میون اون سرا/مدینه امشب زائر نداری/کنار قبرت مادر نداری/آه و واویلا غریب امام صادق/توی بقیع دلگیرم حاجتمو میگیرم/اگه بشه ای آقا برای تو میمیرم/کوچه هیزم آتیش حیدر دوباره زنده شد/یاد مادر در پشت در دوباره زنده شد/با بغض و کینه شهر مدینه/انگار لگد زد بازم به سینه/آه و واویلا غریب امام صادق/به تو آقا مینازیم پای تو دل می بازیم/تاج سر ما هستی حرمتو میسازیم/دست بسته پشت مرکب آقا به شور و شین/زیر بار سنگین فقط میگفت حسین