جهارم رمضان 1402 - سید مهدی حسینی

مویم سفید گشته و رویم سیاه شد/رویم سیاه، هر چه که شد از گناه شد/سرمایه‌ی جوانی‌ام ارزان فروختم/طی شد جوانی من و عمرم تباه شد/تو اختیار دادی و گفتی که بنده باش/صد حیف از این اراده، که خرج گناه شد/یک بار هم شده بزنم، امتحان بکن/شاید گدای شب به شبت، سر به راه شد/رویی برای توبه نمانده است ای کریم/اما دوباره، ذکر لبم یا اله شد/لطف تو بود، فاطمه ما را قبول کرد/اشکم همیشه، خرج مصیبات شاه شد/این جمله را به نیت روضه نوشته‌ام/آقا که رفت، زینب او بی پناه شد

گریه کردن سخته گریه کردن تنها سخت تره/تشنه بودن سخته عریان بودن اما سخت تره/منو چشم به راه نذار تو رو جون مادرت پا تو قتلگاه نذار/منو زابراه نکن دست و پا که میزنی مادرو نگاه نکن/منو بی خبر نذار جای شونه های من روی نیزه سر نذار/یه نفر کاری کنه شمر اومده برا ما جلوداری کنه/حرمله از هرچی بی رحمم حتی بی رحم تره/بعد تو این نامرد خیلی با زنها بی رحم تره/زندگیمو غم گرفت منو با سنگ زد و تو رو دست کم گرفت/زانوهام رمق نداشت پاشو تو خیمه گذاشت/اون کسی که حق نداشت