شب ششم ماه رمضان 1402 - محمود کریمی

روضه - بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند اوّل صلا به سلسله‏ ى أنبیاء زدند نوبت به أولیاء چو رسید، آسمان تپید زآن ضربتى که بر سر شیرخدا زدند آن در که جبرئیل امین بود محرمش اهل ستم به سینه‌ى خیرالنّساء زدند بس آتشى ز اخگر الماس‌ریزه ‏ها افروختند و در جگر مجتبى زدند وانگه سرادقى که ملک، محرمش نبود کندند از مدینه و در کربلا زدند پس ضربتى کز آن جگر مصطفى درید بر حلق تشنه‏ ى خلف مرتضى زدند اهل حرم، دریده گریبان؛ گشوده موى فریاد بر در حرم کبریا زدند

مناجات -?می‌پوشونی بدی من رو از بس‌که خوبی و ستّاری من بنده‌ی بد تو هستم تو خیلی کریم و غفّاری خط بکش، خدا امشب رو همه‌ی بدی‌هام اومدم بیام توو آغوشت، منی که غریبم و تنهام خدا نشه بنده‌ات فراموشت بگیر منو یاربّ توو آغوشت میگن همه‌ی خطاکارا رحمت می‌باره تووی این ماه با گریه می‌خوام ازت امشب دستم رو بگیری یاالله عبد بی وفا هستم؛ خیلی مهربونی تو دل من فقط به این گرمه، همه دردامو می‌دونی تو تویی خوشی روزگار من تویی همه دار و ندار من

روضه - بنویسید غزل افتاده جلوه‌ی حُسن أزل افتاده بنویسید که از عرش خدا سیزده ظرف عسل افتاده بنویسید که از پشت فرس حسن جنگ جمل افتاده بنویسید سر کشتن او چقدر بحث و جدل افتاده نوجوان است ولی بر جانش چقدر دست اجل افتاده ننویسید سرش دعوا شد خاک زیر بدنش دریا شد ننویسید که زیر سم اسب سیزده مرتبه جسمش پاشد بنویسید که پهلویش چون پهلوی فاطمه‌ی زهرا شد بنویسید که قدّ قاسم به بلندی قد سقّا شد با اشاره بنویسید فقط باز هم قامت آقا تاشد

نوحه - ?از خیمه داره میاد بیرون با هیبت حسنی، قاسم ارباب بی‌قراره و گریون پیش قمر بنی‌هاشم می‌رسه آروم آروم از لابه‌لای خیمه صدای ناله‌های خیمه برا ماه شبای خیمه حسن! پسرت بی‌زره میره حسین داره از غصّه می‌میره رو خورشید پیشونیش، عمّه عمّامه‌ی علوی بسته دست عموی علمدارش دستاشو می‌گیره آهسته عمّه میگه با گریه ای کبوتر شیدا مثه تو نمی‌شه پیدا بین نوه‌های زهرا وای بیا مادر، نگاهی کن وای بیا قاسم رو راهی کن می‌افته رو زمین و غرق سرخی عسل لب‌هاشه افتاده و سر خونینش انگار رو دامن باباشه می‌رسه صدا ناله از زیر سم مرکب اومده جون عمو بر لب؛ داره ناله می‌زنه زینب وای می‌کشه رو زمین پاشو وای داره می‌بینه باباشو