شهادت امام جعفر صادق (ع) 1402 - میثم مطیعی

روضه - شب جمعه به لب نوا دارد نفسش بوی کربلا دارد به روی سر در حسینیه اش پرچم صاحب اللوا دارد بارها گفته کربلا رفتن پا برهنه عجب صفا دارد روضه می خوانَد اشک چشمانش مگر این روضه انتها دارد؟ هر کسی که دلش حسینی شد سهمی از آن همه بلا دارد نیمه شب شعله می کشد آتش از دری که حریم ها دارد آمده این کسی که دنبالش از جسارت مگر اِبا دارد؟ پا برهنه ، کشان کشان ، می بُرد نه عمامه وَ نه عبا دارد وسط کوچه دست بسته ی او یک مدینه غم و عزا دارد به رویش تیغ می کشند اما آهِ مظلوم ماجرا دارد آمد اینجا پیمبر خاتم آری این مرد هم خدا دارد او پی فرصتی ست تا هر دم روضه ی کربلا به پا دارد آتشش می زند غمی جانسوز ولی از گفتنش حیا دارد حرف از عمه جان سادات است شرح این روضه ، روضه ها دارد می رسد بر فراز تل ، زینب ناله ی وا محمدا دارد حنجری تشنه ذکر حق گویان خنجری تشنه از قفا دارد ... پیکری غرق خون رها مانده و سری روی نیزه جا دارد می رسد وارثش به خون خواهیخون این کشته خون بها دارد شاعر: یوسف رحیمی

زمینه - شده غرق غم، دل هر عاشق السلام علی، جعفر صادق تو فصل غم، اسم تو مثل صبح بهاره برای ما، شیعه ی تو بودن افتخاره امام علم و جهاد دلت شکسته از غمای زهرا بانی روضه ی شب عاشورا شیعه نبود اگه نبودی آقا آقا جان «غریب مدینه امام صادق» راز این غربت نشد آخر فاش جلو چشمام بود حرمی ای کاش بقیع هنوز، آین? غربت امامه دلای ما، منتظر روز انتقامه بیا ای امام زمان آتیش زدن شبونه اون نامردا خون? مولای مارو واویلا امام صادق زیر لب گفت تنها: یا زهرا، یا زهرا امون از اون آتیش و کوچه و بلوا تجسم روض? حضرت زهرا «غریب مدینه امام صادق» شب تنهایی شب غربت شد که از این دنیا، آقا راحت شد بدون تو، غریبه درس حدیث و قرآن یتیم شدن، «ابو بصیر» و «هشام» و «صفوان» مدینه شون کربلاست اون آقایی که یار مظلوما بود پناه و ملجأ همه دنیا بود ولی تو شهر خودشم تنها بود واویلا واویلا به خدا با اشکای چشما می‌سازیم یه روزی ضریحتو آقا می‌سازیم «غریب مدینه امام صادق» منتسب به شماست، شرف و ایمان به تو مدیونند، همه? ایران برای ما، حدیث تو اصل ماجرا شد نگاه تو، مذهب رسمی عاشقا شد به نور تو‌ روشنیم شاگرداتو ببین، جوونمردارو شهیدای غریبِ این صحرارو دسته‌گلای مکتب زهرارو: یا زهرا یا زهرا فقط اون شهیدا که عشقو خریدن به کلاس درس تو آقا رسیدن «غریب مدینه امام صادق»

زمزمه - یه زائر جامونده و تنها بریده دل از مردم دنیا با پای دلش اومده اینجا سلام آقا چه بغضیه گرفته حنجره بقیعو؟! توو اشک و آه می بینم پنجره بقیعو گریه ممنوعه، اگه آقا، کنار تربت تو می رسونم به، همه عالم، صدای غربتتو «مظلوم امام صادق» دوباره توی شهر پیغمبر یه خونه مثه خونه حیدر می سوزه توو آتیش و خاکستر امون ای دل شکر خدا که هیچکس، لگد نزد به این در یاسی نشد کبود از، یه جنگ نابرابر داغ اون آتیش، مدینه نه، یه دنیا رو سوزونده روضه سربسته ست، یه رد خون، میون کوچه مونده «مظلوم امام صادق» توو این خونه که عرش دنیا بود امید و پناه یتیما بود به هر بهونه روضه بر پا بود امون ای دل شیرخواره ای میدیدی، روضه آب می خوندی روضه کربلا و طفل رباب می خوندی کربلا گفتی، به پا کردی، تب این سرزمینو یادمون دادی، زیارتِ، روزای اربعینو «جانم حسین حسین جان» برای نجاتت رسید از راه سه مرتبه جدت رسول الله گرفته گلوی منو این آه حسینم وا طاقت نداشت ببینه، تو رو اسیر دشمن آخه با تیغ و تیر و، نیزه حسینو کشتن بعد کربلا، دیگه هیچکس، توی مقتل نیفتاد ای خدا بس بود، به قتل صبر، حسینِ تشنه جون داد «جانم حسین حسین جان» شاعر : محمدرضا رضایی

نوا