دعای بیست و هشتم صحیفه سجادیه

با صدای بشیر جزایری

( وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَی اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ )

(دعاى آن حضرت به وقت پناه بردن به خداى عزوجل)

اللَّهُمَّ إِنِّی أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِی إِلَیْکَ

بار خدایا به بریدنم از غیر و پیوستنم به تو خود را از هر شائبه خالص کردم،

وَ أَقْبَلْتُ بِکُلِّی عَلَیْکَ

و با تمام وجود به تو روآوردم،

وَ صَرَفْتُ وَجْهِی عَمَّنْ یَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِکَ

و از آن که نیازمند به عطاى توست روى گرداندم،

وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِی عَمَّنْ لَمْ یَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِکَ

و درخواست خود را از طرف آن که از فضل تو بى‏نیاز نیست گرداندم،

وَ رَأَیْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْیِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .

و دانستم که حاجت خواستن محتاج از محتاج دیگر از سبکرائى و گمراهى عقل اوست.

فَکَمْ قَدْ رَأَیْتُ یَا إِلَهِی مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَیْرِکَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاکَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .

خداوندا، چه بسیار مردم را دیده‏ام که از غیر تو عزت خواستند و خوار شدند، و از غیر تو ثروت طلبیدند و تهیدست گشتند، و در طلب بلندى و مقام برآمدند و پست شدند،

فَصَحَّ بِمُعَایَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِیقِ صَوَابِهِ اخْتِیَارُهُ .

پس انسان دوراندیش به دیدن امثال ایشان بر راه درست رود و پندگیرى او مایه‏ توفیق او شود، و این انتخاب او را به راه صواب رهنمون گردد.

فَأَنْتَ یَا مَوْلَایَ دُونَ کُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِی ، وَ دُونَ کُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَیْهِ وَلِیُّ حَاجَتِی

پس اى مولاى من مرجع خواهش من تویى نه هیچ مسئول دیگر، و برآوردنده‏ نیازم تویى نه هیچ مطلوب‏الیه دیگر،

أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ کُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِی ، لَا یَشْرَکُکَ أَحَدٌ فِی رَجَائِی ، وَ لَا یَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَکَ فِی دُعَائِی ، وَ لَا یَنْظِمُهُ وَ إِیَّاکَ نِدَائِی

پیش از آنکه کسى را بخوانم تو را مى‏ خوانم و بس، احدى در چشم ‏انداز امید من با تو شریک نیست، و هیچ کس در دعاى من با تو همراه نیست، و نداى من او و تو را با هم در بر نمى ‏گیرد.

لَکَ یَا إِلَهِی وَحْدَانِیَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَکَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِیلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .

الهى، تنها تو راست وحدانیت و یگانگى، و ملکه‏ قدرت بى‏نیاز، و فضیلت حول و قوت، و پایه‏ والایى و رفعت،

وَ مَنْ سِوَاکَ مَرْحُومٌ فِی عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِی الصِّفَاتِ

و ماسواى تو در تمام عمر خود نیازمند رحمت تو، و در کار خویش عاجز و مغلوب، و در امور خود ناتوان است، و حالاتى گوناگون، و صفات ناپایا دارد،

فَتَعَالَیْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَکَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَکَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .

پس تو بالاتر از آنى که همانند و ضدى براى تو باشد، و بزرگتر از آن که همسان و همتا داشته باشى، پس پاک و منزهى، معبودى جز تو نیست