شهادت امام سجاد (ع) 95 - محمود کریمی

روضه - شیعه ای داشت اشتیاق زیاد در مدینه به حضرت سجّاد با یکی هدیه سال ها از دور می رسیدی امام را به حضور گفت با او عیال او یکسال کی محبّ علی و احمد و آل دوستی از دو سر بود بهتر خاصه در خاندان پیغمبر تو بری هدیه بر شه ابرار ندهد هدیه بر تو او یکبار گفت شوهر چه هدیه ای بهتر از ملاقات نجل پیغمبر این سخن در اطاق در بسته هر دو گفتند با هم آهسته مرد بر دیدن امامش باز بعد یک سال رفت سوی حجاز مثل هر سال با صفای تمام هدیه آورده بود بهر امام خواست از او امام هر دو جهان که شود بر امام خود مهمان چون ز صرف طعام فارغ گشت بود حاضر کنار او یک طشت خواست مولا از او که ریزد آب تا بشوید دو دست بهر ثواب آب از فیض دست آن سرور گشت دُرّ و جواهر و گوهر گفت این درّ و گوهر بسیار هدیه باشد به همسرت، بردار با عیالت بگو ز صدق و صفا این بود هدیه ی ولیّ خدا تا دگر شکوه ای ز ما نکند گله از حجّت خدا نکند مرد شد از امام خویش خجل بار شرمندگیش بر روی دل باز شد از حجاز سوی وطن ریخت گوهر بدامن آن زن گفت وای از تو کان ولیّ الله بود از گفته ات همه آگاه زن از این لطف و این همه اعجاز گشت سر تا به پای سوز و گداز گفت من سیم و زر نمی خواهم مال دنیا دگر نمی خواهم نیست با سیم و زر دگر کارم شوق روی امام را دارد سال بعد آن دو، راه بسپردند رو بسوی مدینه آوردند بسکه ره دور بود و ناهموار گشت آن زن ز رنج ره بیمار شوهر او را به جای امنی برد لیک زن پیش دیدگانش مرد چشم او بست و با شتاب تمام رفت در محضر شریف امام کرد مولا ز لطف روی به او

زمینه - لبیک یا حسین کنار سجاده ام بی نفس افتادم مثه داداشم اکبر ، میرسی به دادم یه عمره بی تو پلکام از گریه وا نمیشه تا از غمت نمیرم حقش ادا نمیشه شد هر روز من عاشورا حسین لبیک یا شهید لبیک یا حسین لبیک یا حسین اگر سویی داره چشای گریونم به خدا خیلی خیلی به عمه مدیونم عمه تو شام و کوفه قیامت و نشون داد هر جا نفس نداشتم به من دوباره جون داد زینب زنده کرد عشق و با حسین جان زینبت لبیک یا حسین لبیک یا حسین پر از آه و ناله م ، پریشونه حالم این دم آخر انگار ، کنار گودالم تو دست و پا زدی و زینب تو رو صدا زد هنوز تو زنده بودی دشمن به خیمه ها زد مثل کربلا شد اینجا حسین شاه تشنه لب لبیک یا حسین لبیک یا حسین

شور - عالم زینب والا زینب زینت بخش مولا زینب در این میدان پای قران پرچم داره زهرا زینب جانم زینب زینب جانم تنها زینب خسته زینب با دستان بسته زینب دست داور دست حیدر دست مولا دست زینب جانم زینب زینب جانم الگوی هر ماموم زینب همراه هر معصوم زینب اشک حسرت درد و غربت شام و کوفه مظلوم زینب جانم زینب زینب جانم نور راه اصحاب زینب عباس ماه و مهتاب زینب روح و ریحان جان جانان روح و جان ارباب زینب جانم زینب زینب جانم گفتم به فلک یگانه دوران کیست بی پرده دو بار گفت زینب زینب

واحد - ناله یِ واعطشا بر جگرش می افتاد آب میدید به یادِ قمرش می افتاد بی سبب نیست که از جمله یِ "بَکّائون" است اشک از گوشه یِ چشمانِ ترش می افتاد شیرخواره بغل تازه عروسی میدید یادِ لالایِ رباب و پسرش می افتاد با دلی خون شده میگفت که الشام الشام تا به بازار مدینه گذرش می افتاد جلوی پای سکینه دم دروازه ی شهر از رویِ نیزه علمدار سرش می افتاد میشکست آینه یِ صبر و غرورش را زجر تا به جانِ اُسرا با کمرش می افتاد روضه ی گم شدن و دفنِ رقیه میخواند تا به صحرا و خرابه نظرش می افتاد گوسفندی جلویش ذبح که میشد، یادِ خنجر ِکُند و گلویِ پدرش می افتاد وای از آن لحظه که از لایِ حصیری کهنه قطعه هایِ پدرش دور و برش می افتاد شاعر : رضا قربانی

واحد - گلان وحی، را پرپر که دیده؟ به گلشن، طایر بی سر، که دیده؟ تب و داغ و غل و زنجیر و دشنام گلوی خشک و چشم تر که دیده؟ سوار ناقه با، بازوی بسته زمین افتادن خواهر، که دیده؟ میان آفتاب شام و کوفه رخ خورشید و خاکستر که دیده؟ به روی یاس‌ها جای سفیدی ز سیلی رنگ نیلوفر که دیده؟ به رخسار هلالِ اوّلِ ماه خدایا هیفده اختر که دیده؟ نشان سنگ در بالای نیزه سر پاک علی اکبر که دیده؟ سرود و رقص و جشن و پایکوبی به دور آل پیغمبر، که دیده؟ چهل منزل به همراه سکینه سر عباسِ آب‌آور که دیده؟ لبِ خشکیده و آوای قرآن شراب و چوب و طشت زر که دیده؟ بگو ?میثم? امام دستْبسته اسیر آنهمه کافر که دیده؟

شور - همه جا،کربلا همه جا نینوا من ابالفضلیم به امید خدا حس نوکریم اینه خادم ابالفضلم خادمی به جای خود آدم ابالفضلم مثل روزه روشن من خوبیاش و میبینم هر گره که وامیشه رد پاش و میبینم خواستنش عجینه با پوست و استخون من واسه شکر این نعمت قاصر زبون من لشکر شهیدامون امت ابالفضلن هر کدوم مقامات دولت ابالفضلن همه جا کربلا همه جا،نینوا من ابالفضلیم به امید خدا مومنم به آغوش من به عشق تو اینجام هر کی حاجتی داره من فقط تو رو میخوام دل محل به هیچ عشقی غیر تو نمیذاره خوش به حال تنهایی که فقط تو رو داره خاک پای زوارت سرمه چشم آقا پام و از دره خونت پس نمیکشم آقا به همین پرچم و به عزای حسین من ابالفضلیم به خدای حسین به همین پرچم و به عزای حسین من ابالفضلیم به خدای حسین همه جا،کربلا همه جا نینوا من ابالفضلیم به امید خدا قد کل این عالم سر سپرده داری تو بین ارمنی ها هم کشته مرده داری تو دست تو به این اقلیم راه شر و سد کرده مرز امپراطوریت کهکشون و رد کرده با تو عالمی دارم ای جهان من عباس شان قلب من بالاست قهرمان من عباس توی این راهم و به خدا میرسم من ابالفضلیم به ابالفضل قسم من ابالفضلیم به ابالفضل قسم من ابالفضلیم به ابالفضل قسم همه جا،کربلا همه جا نینوا من ابالفضلیم به امید خدا

شور - جسمت زخمی مانده بر خاک از تیغ و نیزه ها صد چاک مانده در روی زمین شاه مظلومان حسین نوحه خوانندم بیا در زمین کربلا ای وای ای وای ای وای بر روی نیزه مهتاب است لالایی شش ماهه خواب است زینبش بر سر زنان دختران مویه کنان بی علمدار حسین گر گرفته خیمه ها ای دل ای دل ای دل ای وای ای وای ای وای گوید خواهر جان مادر برخیز و بنگر ای بی سر زینت دوش نبی بر زمین جای تو نیست پیکرت بر روی خاک راس تو بر نیزه ها ما که افسرده حالم چون ننالم ما که بی پر و بالم چون ننالم همه گویند زینب ناله کم کن تو ایی در خیالم چون ننالم

روضه - الا مادر به قربون جمالت رخ چون بدر و ابروی هلالت شنیدم کام عطشان جان سپردی گل ام البنین شیرم حلالت غمت راهِ نفس بر سینه بسته ترک بر چهره ی آیینه بسته ز بس که خاک بر سر ریخنم من ببین مادر که دستام پینه بسته