شب نهم محرم، حنیف طاهری

دست بر سینه رو به کرب و بلا، السلام علیک یا سقا قمر خانواده ی خورشید، صدقه دارد این قد و بالا پسر چهارمِ امیر حُنین، دست بر سینه ی بنی الزهرا چشم و ابروی تو سپاه حسین، کاشف الکرب سیدالشهداء سیزده ساله فاتح صفین، سومین بچه شیرِ شیرِ خدا ارمنی ها مُرید نام تواند، شاهدم سفره های تاسوعا نامِ تو همردیف یا فَتّاح، چشم هایت مُفَرِّجُ الغَمّاء تو که هستی، حسین هم آخر شد پناهنده بر تو عاشورا سایبانِ مُخَدّراتِ حرم، پشت گرمیِ زینب کُبری إعطِنی یا کریم اَنا سائل، مستجیرٌ بِکَ ابوفاضل دستگیرِ همه خدایِ ادب، دست پرورده ی امیر عرب نسل در نسل خاک پایِ توایم، به تو دادیم دل نَسَب به نسب سفره ات بهر سائلان پهن است، صورتت شیر و خالِ تو چو رطب می کند زنده یاد حیدر را چین پیشانی ات به وقت غضب اسدالله کربلا عباس، بِنِشین باوقار بر مَرکب قد کشیدی همین که روی اسب، لشگر کوفیان کشید عقب می شود روضه را تجسم کرد با کمی فکر رویِ این مطلب تا تو بودی سفر به خیر گذشت ای نگهبان محمل زینب تا تو بودی رباب اصغر داشت، غرق بوسه سپیدی غَبغَب تا تو بودی رقیه معجر داشت، روی دوش تو خواب بود هر شب تا تو بودی کسی اجازه نداشت بزند چوب خیزران بر لب رفتی و بر غرورها برخورد، دست نامحرمان ...

جز لحظه ای که مَشک به دندان گرفته بود در عمر خویش خنده ی دندان نما نکرد دندان کند کمک، گره ی بسته وا شود دندان او این گره ی بسته وا نکرد هدر نرفت ز پرتاب چله ها تیری امیر علقمه از بس که قد و بالا داشت همین که در وسط گیر و دار گیر افتاد عمودی آمد و فرقش شکست تا جا داشت

ای نازنین برادرم، خفته به خون برابرم خیز ز جا و کُن نظر قد خمیده ی مرا آب نمی خورد دگر، رقیه گر کند نظر دست بریده ی تو و رنگ پریده ی مرا جامه ی صبر می دَرَد زینب اگر که بنگرد مَشک دریده ی تو و اشک چکیده ی مرا زود بُوَد که دشمنان زنند بر سر سَنان راس بریده ی تو و راس بریده ی مرا *** تو را دارم چه غم دارم ابالفضل علمدارم چه سان نعش تو بردارم، چه سان رو در حرم آرم نه قوت در کمر دارم ابالفضل علمدارم نگهبان حرم عباس، امید دخترم عباس پناه خواهرم عباس، ابالفضل علمدارم

سلام علی آل یاسین، سلام علی آل طه سلام علی ناصر دین، سلام علیک یا بن مولا به وفاداری تو سلام، به فداکاری تو سلام ای پناه حرم حسین، به علمداری تو سلام یا حامی العشیره، قمر العشیره دنیا به نیم نگاه تو آقا اسیره سلام ای یل شیر مولا، علی دست تو داده پرچم سلام علیک یا ابالفضل، حسینی ترین مرد عالم حضرت حیدر کربلا، شیر آب آور کربلا ای مرید و سینه چاک تو همه ی لشگر کربلا یا حامی العشیره، قمرالعشیره دلداده ی وفای تو نِعم الامیره یا حامی العشیره، قمر العشیره دنیا به نیم نگاه تو آقا اسیره سلام ای امید رقیه، سلام ای پناه عقیله نداره دیگه تا قیامت به جز تو قمر این قبیله ای ستون حرم حسین، یار شادی و غم حسین توی دستای گره گشا می دَرَخشه عَلَم حسین یا حامی العشیره، قمرالعشیره شیعه با اسم اعظم تو جون می گیره

عباس یعنی شمع جمع هاشمیون عباس یعنی ماه بین فاطمیون عباس یعنی شیر، یعنی شیر حیدر عباس یعنی کربلا را میرِ لشگر عباس یعنی حیدری دیگر به پیکار عباس یعنی میر و سقا و علمدار عباس یعنی شاه بیت شعر ایثار عباس یعنی میر و سقا و علمدار عباس یعنی نور مصباح هدایت عباس یعنی کشته ی راه ولایت عباس یعنی ماه شب های مدینه عباس یعنی آرزوهای سکینه عباس یعنی دست، دست حیّ داور عباس یعنی خون ثارالله اکبر عباس یعنی مظهر کل حقایق عباس یعنی باب حاجات خلایق عباس یعنی لنگر فُلک ولایت عباس یعنی جلوه ای تا بی نهایت عباس یعنی عاشقی بی دست و بی سر عباس یعنی کشته ی صد پاره پیکر عباس یعنی باب، باب الله اعظم عباس یعنی غیرت الله مجسم ارث ادب از مادرش ام البنین داشت ارث شجاعت از امیرالمومنین داشت عبد خدا، ابن و اخ و عمّ ولی بود روی علی، پشت حسین بن علی بود با آنکه خود بر شهریاران شهریار است سرباز و سقا و امیر و پاسدار است وقتی جوانمردی او را کرد احساس دریا صدا زد آفرین عباس، عباس الحق که در مردانگی مرد آفرینی الحق که فرزند امیرالمؤمنینی

ماه من بودی برای آل فاطمه ماه من موندی تو آسمون علقمه چشم به راه هستند میون خیمه ها همه بی تو ای غیرت الله، خیمه ها میشه غوغا ای امید حرم بگو چه کنم، من که یک نفرم، بگو چه کنم از نبودن تو برای همه من خبر ببرم، بگو چه کنم ای پناه رقیه، قرص ماه رقیه شیر این لشگر، امید آخرم نرو یا ابوفاضل، پناه آخرم نرو می کنم خواهش ستون این حرم نرو ای بهارم ابالفضل، ای قرارم ابالفضل پای پیکر تو شکست کمرم، وای از این شب غم، نرو قمرم یا ابوفاضل امید رباب، سخته دوری تو برای حرم خیمه بی سرپناهه، اصغرم بی گناهه ای پناه رقیه، قرص ماه رقیه ای امید حرم بگو چه کنم، من که یک نفرم، بگو چه کنم از نبودن تو برای همه من خبر ببرم، بگو چه کنم ای پناه رقیه، قرص ماه رقیه آب نشد ببری، قیامتیه توی دلت میرم ای دریا بمون کنار ساحلت تا نشه نزدیک به خیمه پای قاتلت ای حرم را مدافع، خواهرم را مدافع با چشمای پر آب میرم به حرم، با یه حال خراب میرم به حرم کاش می شد بمونم کنار تنت، محض حال رباب میرم به حرم کودکش خاطرت هست، اصغرم میره از دست ای امید حرم بگو چه کنم، من که یک نفرم، بگو چه کنم از نبودن تو برای همه من خبر ببرم، بگو چه کنم ای پناه رقیه، قرص ماه رقیه

یا قتیل العبرات، یا اسیر الکُرُبات ابکی علی المحروم من ماء الفرات میون شعر محتشم، حروف گریه می کنه تموم روضه ی تو رو لهوف گریه می کنه یا لیتنا کنا معک، لبیک یا حسین قلبی لدیک، لبیک یا حسین لبیک، لبیک، لبیک، یا حسین لبیک یل کرب و بلا، نور دل شیر خدا محشر به مقام شما حسرت می خورند شهدا سردار سپاه حسین، ای پشت و پناه حسین زهرا به تو داده سلام ای حضرت ماه حسین لبیک، لبیک، لبیک، یا حسین یا أمین الرحمن، یا شریک القرآن السلام علیک یا ذبیح العطشان برای خشکی لبات فرات گریه می کنه آسمونم دم غروب برات گریه می کنه نَفسی فِداکَ یا حسین، لبیک یا حسین عِندی هَواکَ یا حسین، لبیک یا حسین لبیک، لبیک، لبیک، یا حسین جانم به تو و ادبت، جانم به تو و غضبت غوغا میشه وقتی میاد ذکر علی روی لبت ای ساقی تشنه فدات، ای حسرت آب فرات صاحب زمونو میشه دید آقا توی گریه کنات لبیک، لبیک، لبیک، یا حسین *** ای حَرمت قبله ی حاجات ما یاد تو تسبیح و مناجات ما تاج شهیدان همه عالمی مثل علی ماه بنی هاشمی ماه کجا، روی دلآرای تو سرو کجا، قامت رعنای تو پنج امامی که تو را دیده اند دست عَلَم گیر تو بوسیده اند هر که به درد و به غمی شد دچار گوید اگر یکصد و سی و سه بار ای عَلَم افراشته در عالمین اَکشف یا کاشف کرب الحسین از کَرَم و جود جوابش دهی تشنه اگر آمده، آبش دهی

بعد از تو حسین تنهاست واویلی عَلیَ العباس پا شو تکیه گاه من ای پشت و پناه من پاشو که بدون تو می خنده به من دشمن بین خیمه ها غوغاست واویلی عَلیَ العباس ماه حرم افتاده صاحب عَلَم افتاده در علقمه من دیدم دست قلم افتاده ذکر مادرم زهراست واویلی عَلیَ العباس دست تو جدا شد وای فرق تو دو تا شد وای جسمت هدف تیغ و تیر و نیزه ها شد وای اینجا محشر کبری ست واویلی عَلیَ العباس مَشک تو شده پاره میشه حرم آواره بعد از تو علمدارم غارت میشه گوشواره شرمنده ی تو دریاست واویلی عَلیَ العباس

سِرّ الاسرار، بِرّ الابرار، عشق و دلدار ابالفضل علمدار، یا بن حیدر کرار آسمانش خاکسار، مرحبا بر این وقار بر همه جلوه نمود قدرت پروردگار تشنگان یکصدا می دهند این ندا واویلا عَلیَ العباس، واویلا حسین تنهاست نور الانوار، طاهر قهار، سر بر سردار ابالفضل علمدار، یا بن حیدر کرار از علی دارد تبار، انس و جن را افتخار گوهر شاه نجف، لولو آن شهسوار تشنگان یکصدا می دهند این ندا واویلا عَلیَ العباس، واویلا حسین تنهاست جاء الحق و زهق الباطل آمد میدان سپهدار جان ابوفاضل عشق او دارم در دل لرزه افتاده به خصم تا که نعره می زند از حسین می گوید و دل ز زینب می برد تشنگان یکصدا می دهند این ندا واویلا عَلیَ العباس، واویلا حسین تنهاست

از من دو دست بر کمر و از تو بر زمین دست دگر کجاست که خاکی به سر کنم رفتی و باد سیاهی طرف معجر رفت اولِ بی کسی زینب کبری می شد پس از تو کاسه ی صبر برادرت سر رفت گرفت وعده ی قنداقه و به لشگر رفت و بعد لحظه ی سخت وداع آخر شد و بعد تیر به قلب عزیز حیدر رفت بلندمرتبه شاهی ز صدر زین افتاد به روی حنجر او ضربه های خنجر رفت

خدا مرا به فراق تو مبتلا نکند نصیب دشمن ما را، نصیب ما نکند من و ز کوی تو رفتن، زهی خیال محال که دام زلف تو هرگز مرا رها نکند تا تو هستی چه نیازی به بهشت است مرا با تو و حرف از این باغ چه زشت است مرا

زینت دوش نبی روی زمین جای تو نیست خس و خاشاک زمین منزل و مأوای تو نیست به سوی شام و کوفه ام چه ظالمانه می برند نمی روم ولی مرا به تازیانه می برند سر تو را به نیزه ای نشانده دشمن علی نمی روم ولی مرا به این بهانه می برند