شهادت امام جعفر صادق (ع)، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

امام مَسلَکش از مردم زمانه جداست امام مظهر احقاق حق دین خداست امام گرچه خودش بنده ی خداوند است درست مثل خداوند، بی همانند است یقین بدان که مُبرّی ز شک و تردید است امام سایه ندارد، امام خورشید است امام کعبه ی سیار، خلق حُجّاج اند خلایق اند که او را همیشه محتاج اند خلایق اند که باید به او سلام کنند به کعبه واجب شرعی ست احترام کنند خلایق اند که باید گرامی اش دارند امام اوست، ولو خلق عمامه بگذارند اگرچه خلق بدون امام محرومند امام و خلق جهان لازمند و ملزومند اگرچه خلق جهان را ز اوست شانیتی به هر امام جماعت، سزاست جمعیتی اگرچه دین خداوند بی نیاز از ماست بدون مردم دنیا، امام هم تنهاست سر خلافت اگر خلق اختلاف کند امام چاره ندارد مگر مصاف کند بنا به نص روایت امام چون کعبه است که واجب است جهان گِرد او طواف کند مطیع امر امامت همیشه پشت ولی است اگرچه خلق علیه وی ائتلاف کند مطیع امر ولی بین کوچه ها باید بنا به خواست او تیغ را غلاف کند غلاف گفتم و بازویی آمده یادم مگر که قافیه اینک مرا معاف کند قیام، همت و عزمی رفیع می خواهد امام شیعه محب نه، مطیع می خواهد امام شیعه به تاریخ، خوش نگشته دلش دمی به همهمه ی شیعیان منفعلش

به شیعه ی خود امامی علاقه مند نشد بخاری از دم آن شیعه گر بلند نشد امام، شیعه ی خود را عزیز می خواهد سر برهنه و شمشیر تیز می خواهد حدیث دین خدا، حرف تیغ و پیکار است اطاعت از ولی الله سخت دشوار است مطیع، بهر اطاعت همیشه آماده ست چنانکه حضرت صادق نشانمان داده ست روایتی ست که خالی ز هر چه اشکال است ثقه ست چون سندش منتهی الآمال است که بود حضرت صادق به خانه دورانی رسید محضر او شیعه ی خراسانی گلایه کرد به حضرت؛ که یا امام ششم برای معرکه آماده اند این مردم نظر کنید مساجد پر از مسلمان اند کنون که شکر خدا شیعیان فراوان اند به خلق حجت خود را دگر تمام کنید زمان آن نرسیده است تا قیام کنید سخن رسید بدین جا، کلام کامل شد غلام خانه ی حضرت به خانه داخل شد امام گفت بیا و اطاعت از من کن تنور خانه ی ما را بیا و روشن کن همین که گشت تنور از حرارتش آذین خلیل وار برو بین شعله ها بنشین غلام خانه که "هارون مکی" است اسمش بدون اینکه ببینند ترس در جسمش بدون حرف اضافه در آن تنور نشست امام صادق درب تنور را هم بست پس از گذشت زمانی میان خوف و رجا امام گفت فلانی، تنور را بگشا همین که باز شد آن از شراره ها گلگون غلام سالم سالم پرید از آن بیرون امام گفت فلانی عجیب ترسیدی نظاره کن که چنین است شیعه، فهمیدی تویی که دعوی یاری شیعه ها داری بگو که شیعه ی اینگونه چند تا داری رها ز همهمه ی شیعیان صوری باش اگر که شیعه شدی، شیعه ی تنوری باش تنور گفتم و دیدم قلم صبور نبود تنور حادثه تنها همین تنور نبود دوباره در تب و تابی عجیب افتادم تنور گفتم و آمد حکایتی یادم تنور حضرت صادق اگر گلستان شد تنور خولی ملعون ز شعله سوزان شد تنور حضرت صادق اگر که علم افروخت سر حسین میان تنور خولی سوخت سر عزیز خدا و تنور آن فاسق در آن زمانه کجا بود حضرت صادق سری که بود سرآمد به کل مافیها سری که خفت به دامان حضرت زهرا سری که دل ز تمام فرشته ها می برد سری که خنده ی آن دل ز مرتضی می برد سری چنان که به شب های شامیان کوکب سری که بود فقط روی شانه ی زینب چرا تمامی موهاش سخت سوخته اند سر عزیز خدا را چه سان فروخته اند

بازم آتیش و دود، تو کوچه این دفعه ازمغیره ای خبر نیست شکر خدا که این بار مادری پشت در نیست یاس علی رو خاک نیست که شاخه هاش لگد شه قنفذی نانجیب نیست که از رو غنچه رد شه امام حسن صدا می زد، وای مادرم مغیره بی هوا می زد، وای مادرم به علی پشت پا می زد، وای مادرم حُرمت شکستند، دست آقا رو بستند تو کوچه های کوفه، تو کوچه ی مدینه اما کسی با چکمه نرفت به روی سینه شمر می نشست رو سینه، دست تو محاسنش کرد یه نیزه ای رسید و به پهلوی حسین کرد از روی تل زینب دوید، ای وای زینب دیر رسید شمر دیگه خنجر می کشید ...

اشک غربته با قصد قربته جای عطر و گلاب نذر این تربته این اشک غربته، غربته، غربته بهشتی که حتی رواقی نداره چرا از گل یاس سراغی نداره شبای شهادت چراغی نداره زیارت ممنوعه، ضریحش دیواره جواب زائرهاش اذیت آزاره آه واویلا، آه واویلا مست و عاشقم گرچه نالایقم این شیعه بودنو مدیون صادقم سرمست و عاشقم، عاشقم، عاشقم خطیبی که قال الرسولش حسینه فقیهی که فهل الفهولش حسینه رساله قوائد اصولش حسینه آخر تدریسش روضه ی گوداله بالای منبرهاش یه تن پاماله آه واویلا، آه واویلا بدجور بردنت، با اسب بود دشمنت از بس افتاد زمین، خاکی شد پیرهنتت بدجوری بردنت، بردنت، بردنت با پای برهنه دل شب دویده یه نامرد خونه ش رو به آتیش کشیده بازم شکر که از میخ جراحت ندیده نه تنش پا خورده، نه لباش خشکیده نه به اشک بچه ش یه نفر خندیده یا حسین یا مظلوم، یا حسین یا مظلوم

امون ای دل، ای دل، امون ای دل وای اگه کشتند چرا آبت ندادند تو را زان دُر نایابت ندادند اگه کشتند چرا خاکت نکردند کفن بر جسم صد چاکت نکردند

باز هم نوبت مدینه شد و در غمش باز کربلا می سوخت باز در کوچه ی بنی هاشم خانه ای بین شعله ها می سوخت نیمه شب ریختند در خانه، موسپیدی به ریسمان بستند درِ آتش گرفته را اما ناگهان روی کودکان بستند به پَر دامنی در این دسته، آتش چوب شعله ور نگرفت پدر از خانه رفت شکر خدا، پهلوی او به میخ در نگرفت نفسش بند آمده، نامرد، در پی خود دوان دوان نبرش پیرمرد است، می خورد به زمین، بین کوچه کشان کشان نبرش حق بده که به یاد او انداخت عرق سرد روی پیشانیش خون روی جبین جدش را، عمه و رنج کوچه گردانیش حق بده که به یاد او انداخت عمه اش را گذر گذر بردند از مسیری که ازدحام آنجاست یعنی از راه تنگ تر بردند حق بده که به یاد او انداخت گیسوانش که خاک آلودند گیسویی را که در دل گودال غرق خون روی خاک ها بودند روی این کوچه ای که از سنگ است، همه جایش نشانی او بود یاد یک حنجر است این دفعه نوبت روضه خوانی او بود هر چه او بیشتر نفس می زد، بیشتر می زدند زینب را تیغشان مانده بود در گودال، با سپر می زدند زینب را سر شب کودکان همه در خواب، تا سحر می زدند زینب را یک نفر در میان گودال و صد نفر می زدند زینب را

هر آنکه از سوی تو انتخاب خواهد شد به ذره بودن خود آفتاب خواهد شد میان طایفه مرجع حساب خواهد شد فقیر دست تو عالیجناب خواهد شد گدا کجا و تو با این مقام آقاجان به منبری که نشستی سلام آقاجان مقام علم، مقام تو را نشان داده کلام نور تو بر حوزه ها توان داده کنیز خانه ات آقا به مرده جان داده حسین گفتن تو عرش را تکان داده بساط روضه و گریه به پاست هر هفته و صحن خانه ی تو کربلاست هر هفته بگو که بر کف پای تو خار افتاده گذار تو طرف نیزه دار افتاده به هر طرف بدنت را که لشگری نکشید کسی لباس تو را پیش مادری نکشید کسی ز اهل و عیال تو روسری نکشید ز گوش و گردن اطفال، زیوری نکشید به جسم بی رمق تو عصا زدند اصلا سر تو را به روی نیزه ها زدند اصلا

سفینة النجاة یا حسین مولا به وقت خواندنت یا حسین مولا تمام ماسوا یا حسین مولا تو را صدا زنند یا حسین مولا عزیز مصطفی یا حسین مولا به جمع عارفان یا حسین مولا مراد و مقتدا یا حسین مولا به زهد زاهدان یا حسین مولا امام و پیشوا یا حسین مولا به وقت بی کَسی یا حسین مولا پناه بی کَسان یا حسین مولا سفینة النجاة یا حسین مولا صدا زدم تو را یا حسین مولا مَن اسمُه دوا یا حسین مولا مرا شفا بده یا حسین مولا حقیقت شفا یا حسین مولا خروش سینه زن یا حسین مولا صدای گریه ها یا حسین مولا به حق مادرت یا حسین مولا مرا مکن رها یا حسین مولا به جان خواهرت یا حسین مولا مرا بزن صدا یا حسین مولا سفینة النجاة یا حسین مولا به لحظه ی سحر یا حسین مولا به ساعت دعا یا حسین مولا به سوز گریه و یا حسین مولا خلوص ناله ها یا حسین مولا به اشک مادرم یا حسین مولا عنایتی مرا یا حسین مولا به ناله ی پدر یا حسین مولا میان روضه ها یا حسین مولا مرا ببر حرم یا حسین مولا به شهر کربلا یا حسین مولا به وقت جنگ ها یا حسین مولا مثال مرتضی یا حسین مولا به بخشش و کَرَم یا حسین مولا مرید مجتبی یا حسین مولا نترسم از کسی یا حسین مولا به وقت تنگنا یا حسین مولا چرا که چون تویی یا حسین مولا بود امیر ما یا حسین مولا سفینة النجاة یا حسین مولا

و صلی الله علی الباکین علی الحسین بر دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری عمر جاوید به شیرینی آن یک دم نیست بگذار عالمیان طعنه زنندم گویند هر که خود را سگ کوی تو نخواند، آدم نیست

پنهونه ماه نیمه شب من تو تاریکی این شب ابری نوکر می خونه موقع مرگش ارباب "ابکی لظلمت قبری" لحدو میذارن، پیرهنی رو که باهاش سینه زد رو میذارن لحدو میذارن، رو کفن پرچم زینب مدد رو میذارن کفنو می بندند، با یه خرده پنبه راه دهنو می بندند کفنو می بندند، به سرش سربند "یا حسن" رو می بندند حسین حسین حسین حسین حسین دنیا کوچیکه واسه منی که با آقایی مثل تو رفیقم آرزومه وقتی که می میرم پیشم باشی برا یه دقیقه م اِسمع اِفهم میگن، براش از شبای روضه ی محرم میگن اِسمع اِفهم میگن، از تنی که روی خاکا شده در هم میگن روضه خون می خونه، همه میرن و امام رضا فقط می مونه روضه خون می خونه، توی قبرم واسه ی لب های حسین گریونه حسین حسین حسین حسین حسین قلبم میگه این عین یقینه، این عقده نمی مونه تو سینه پرچم "یا حسن" رو می بینیم از بین الحرمین مدینه فکرشم شیرینه، حرم امام حسین تو قاب یک آیینه چشمای من داره حرم شلوغ آقام حسن رو می بینه حرمو می سازیم، ضریح و گنبد و باب الکَرَم رو می سازیم حرمو می سازیم، زیر ایوون ابالفضل عَلَم رو می سازیم حسن حسن حسن حسن حسن حسن

به تو سلام میدم، درمون دردامی به تو سلام میدم، تویی که آقامی به تو سلام میدم، بغض دلم واشه به تو سلام میدم، جواب نده باشه سلام آقا که الان رو به روتونم من اینجام و زیارتنامه می خونم حسین جانم بزار سایه ت همیشه رو سرم باشه قرار ما شب جمعه حرم باشه حرم گفتم، هوای کربلا کردم هوایی تم، فقط دور تو می گردم حسین جانم، حسین جانم