شهادت امام موسی کاظم (ع)، سید مهدی میرداماد

زندان رواق روشنی شد غرق نورت دیوارها نمناک از شرم حضورت دهلیزها مَستَند هنگام عبورت زنجیر تسبیحی به دستان صبورت این بندها در بند زلف دلپذیرت موسای دربندی و هارون ها اسیرت یوسف که ترس از تنگی زندان ندارد جان جهان است او غم کنعان ندارد سیمرغ عاشق فکر آب و نان ندارد زندان توان بستن مردان ندارد عاشق دلش دریاست حتی کُنج زندان تصویری از دنیاست حتی کُنج زندان ای هفت دریا خیره در پهنای صبرت هفت آسمان یک برکه در دریای صبرت ای هفت شهر عشق در معنای صبرت زانو زدند ایوب ها در پای صبرت ***** آقا به این حجم بلا عادت ندارم باید بگویم شاعرم، طاقت ندارم

زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد هر چه آن صیاد را صید خودش کرده شکار روزی اش یک دام دیگر شد ولی نفرین نکرد روزه ی غم، سجده ی غم، شکر غم، افطار غم زندگی با غم برابر شد ولی نفرین نکرد وای اگر نفرین کند دنیا جهنم می شود از جهنم وضع بدتر شد ولی نفرین نکرد وقت افطار آمد و دیدم که خرماها چطور یک به یک در سینه خنجر شد ولی نفرین نکرد ************ قاتل حیا کن چشم مولا نیمه باز است فرصت بده این آخرین راز و نیاز است ************ بر روی دریا تخته پاره هست اما بر روی تخته پاره کَس دریا ندیده

پشت میله ی زندونم روز وشب خدا حیرونم اَشهدم رو هی می خونم دوباره رفتم از حال امون از این سیاه چال یه روز شبیه کوچه ست یه روز شبیه گودال دست بزن داره ملاقاتی من خیلی دلم رو می شکنه با حرفایی که می زنه خلِّصنی یا الهی، الهی، الهی بی قرارم و غم دارم روضه و دعا شد کارم سیلیه فقط افطارم تنم رو توی زنجیر با زخمایی که داره چهار تا غلام میارن به روی تخت پاره دیگه رضا همراه معصومه بیا واسه ی غسل وکفنم جونی نمونده تو تنم خلِّصنی یا الهی، الهی، الهی روزه دارم و دلگیرم زخمی غل و زنجیرم یا حسین میگم می میرم سه روز رو جسر بغداد می مونه پیکر من نه بی کفن میشه نه رو نی میره سر من از تن من غارت نشد پیرهن من کسی نزد خواهرمو، نبردن انگشترمو بی سر و سامان تواَم یا حسین دست به دامان تواَم یا حسین

چقدر سخته که بیفتی رو پهلوت پا بذارن یه باغ پر از کبودی روی بالت بکارن خدای من خلاصم کن نمی شنوم صدامو دم افطار یه آبی نیست که تر کنم لبامو غل و زنجیر چه سنگینه شکسته ساقهامو حال من بده منو ببر، مونس منه چشای تر مرهمی بزار رو این جیگر، مردم از درد پا و کمر وای امون ای دل، امون ای دل غروبا تو این سیاه چال دل آدم می گیره نماز مغرب که میشه پاهام ماتم می گیره در و دیوار زندون با گریه م دم می گیره پریشونم روی شونه م جای رد زنجیرا مونده دم آخر همه ش میگم رضای من پس کجا مونده یه چند وقته که روی پهلوم جای ردّ چند تا پا مونده بی هوا زدن، با پا زدن، هی منو دور از چشا زدن بیشتر از روزا شبا زدن، پاشدم از جا اما زدن امون ای دل، امون ای دل، امون ای دل تو این زندون نیمه شبها روی خاکا می شینم چشامو تا که می بندم همه ش روضه می بینم می بینم که روی نیزه یه سر قرآن می خونه می بینم که یه دختر رو زدن با تازیونه بمیرم که سه سالشه ولی قامت کمونه شیرخواره رو نی جلو رباب غنچه رو دیدن شده گلاب عمه رو زدن واسه ثواب

می شود بر شانه ی لطف پریشان گریه کرد پابرهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد هر دم ای آیینه با آهت دل عالم گرفت چشم دنیا تار شد سر در گریبان گریه کرد خون به جای اشک از زنجیر دستانت چکید پا به پای تو در و دیوار زندان گریه کرد از شکوه تو زن آوازه خوان لُکنت گرفت با نوای ربنای تو نگهبان گریه کرد تازیانه خط به خط بر پیکرت مقتل نوشت تازیانه زخم هایت را فراوان گریه کرد بیت آخر خواند دِعبل از غریب کاظمین بی صدا زیر عبا شاه خراسان گریه کرد

بزار بیام کربلا با دعای نوکرا بی تابم از داغ تو ای سر جدا به همین زودیا حَرمت میام با امام رضا تا حَرمت میام می دونم که هوامو داری آقا با دعای شما تا حرم میام یا حسین منو حرم می بری یا حسین عاشقتو می خری یا حسین تو غریب مادری سایه ی تو رو سرم فدای تو مادرم تو این شبا پر زدم تا حرم حَرمت خواب و رویای نوکرات آرزوم اینه تا بمیرم برات منو دوست داری مثل علمدارات فدای عَلَمای تو روضه هات یا حسین شور مُحرم تویی یا حسین مونس و همدم تویی یا حسین پناه عالم تویی یا حسین منو حرم می بری یا حسین عاشقتو می خری یا حسین تو غریب مادری اشکای من نم نمه، آبرومون پرچمه هر چی بخونم برات باز کمه چی میشه شب جمعه تو کربلا بشینم کنار ضریحت آقا السلام علی البَدن الصلیب سرتو بریدن چرا از قفا

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی قرار دل بی قرارش تو باشی خوشا خانه بر دوش دور از دیاری که هم خانه و هم دیارش تو باشی خوشا آنکه تنها تو را دوست دارد چه خوش تر اگر دوستدارش تو باشی خوشا آن گدایی که تنهای تنها کناری نشیند کنارش تو باشی گدایم گدایم گدایم گدایم گدای علی بن موسی الرضایم