وفات حضرت زینب (س) مجید بنی فاطمه

امشب سری به خلوت پروانه ها بزن با یک دل شکسته خدا را صدا بزن امشب به پای روضه ی یک خواهر شهید طعنه به غربت دل آیینه ها بزن با اشک لقمه ای ز سر سفره ی عزا با نیت تقرب محض و شفا بزن و بعد در میان عزادارهای عشق خود را شبیه اهل سماوات جا بزن وقت عزای حضرت زینب رسیده است حرف غریب بودن یک تشنه را بزن با یاد خاطرات خودش خواهری گریست یاد غمی که گفت کسی بی هوا بزن تا می زدند طفل یتیم سه ساله را می گفت عمه بس کن و اصلاً مرا بزن در لحظه های آخر خود بی قرار بود زینب دلش گرفته و چشم انتظار بود می ریخت روی دامن غربت ستاره را در دست داشت پیرهن پاره پاره را در ماندن و نماندن خود مانده بود که انداخت از نفس نفس استخاره را چیزی نمانده بود پس از غارت حرم در دست داشت خاطره ی گوشواره را در زیر آفتاب فقط آه می کشید پنجاه و چند سال ز سینه شراره را به روی دستهای خودش دست می کشید حس کرد لحظه ای غم و درد دوباره را یک سال و نیم هست که همراه آه خود با زجر می کشد نفس نیمه کاره را با یاد جیغ دختری از خواب می پرید می گفت برد عمه کسی گاهواره را مانده هنوز در نظرش چکمه های شمر اینجا عروج بال و پرت طول می کشد تسکین سوزش جگرت طول می کشد دور و برت شلوغ شده بس نشستن گرد و غبار دور و برت طول می کشد طوری تو را زدند که حتی گشودن لبها و زخمهای و ترت طول می کشد با حنجر شکسته در دست قاتلت معلوم بود ذبح سرت طول می کشد

آخرین شب خواهره کاشکی امشبم بگذره زنده میشه پیش چشام روز و شب همین منظره یادمه تب داغ صحرا و لب خشکه دریا و یه امام تنها و منو کربلا یادمه یه غروب دلگیر و یه صدای تکبیر و تو و تیر و شمشیر و منو کربلا چه کربلایی برا ما غیر غم نداشت چه کربلایی داغ تو رو دلم گذاشت گریه کنه روز و شبه جون من دیگه بر لبه روضه های تو همدمه لحظه لحظه های زینبه یادمه یه صدای محزون و آسمون گریون و نفس پر از خون و منو کربلا یادمه وقتی خنجر افتاد و یه طرف سر افتاد و با تو مادر افتاد و منو کربلا چه کربلایی دلمو غم گرفت داداش چه کربلایی تو رو ازم گرفت داداش زندگی برام شد عذاب لحظه هام پر از اضطراب تو میون تشت طلا خواهرت تو بزم شراب یادمه کوچه ها و بازارو خواهرت گرفتارو منو بزم اغیار رو تو و نیزه ها یادمه همه درد و غم ها رو طعنه ها و دشنام رو منو مردم شام و تو و نیزه ها چه نیزه هایی تنتو پاره پاره کرد چه نیزه هایی خواهرتو بیچاره کرد چه کربلایی برا ما غیر غم نداشت

غرورم له شده مثه بدنت همه چی رو بردن با پیرهنت سرم و شکستن مثه سر تو همونطوری که تو رو زدنت چوب محمل و سر من چوب نیزه و سر تو از تو قتلگاه می رسه ناله های مادر تو آتیش خیمه ها از معجرم گذشت از حال من نپرس آب از سرم گذشت کجایی که تا شده کمرم توی دل صحرا تک تنها آخه یتیمات و کجا ببرم رفتی و ندیدی چی شد محرمی نمونده برام تکیه گاهم اما حسین بد جوری میلرزه پاهام جا مونده دخترت از پشت قافله من گریه می کنم می خنده حرمله

منم و ضریح تو، که همیشه توی رؤیای منه منم و ضریح تو، جایی که قبله‌ی چشمای منه منم و ضریح تو، اون‌که دستاش توی دستای منه تو شبای بی‌کسی، شبای دلواپسی خودمو لابه‌لای گریه‌کنا جا می کنم تا تلاطم میکنم، خودمو گم می کنم اما زود خودم رو تو کربلا پیدا می کنم میشینم مثل گدا، جلو ایوون طلا حرفای دلم رو باتو نجوا می کنم آرزوم حرم حرم حرم حرم زندگیم حرم حرم حرم حرم روبه‌روم حرم حرم حرم حرم منم و هوای تو، هوای قشنگ‌ترین دقیقه‌ها منم و هوای تو، هوای نگاه به گنبد طلا منم و هوای تو، هوای سینه‌زدن تو کربلا منو از خودم بگیر ، خودتو ازم نگیر آخه من بدجوری آقا به تو وابسته شدم پیشتم نزدیکتم دورم از تو پیشتم آقا جون خودت بگو من از کدوم دسته شدم دلمو جلا بده، باز یه کربلا بده به‌خدا من از همه غیر خودت خسته شدم همه‌چیم حرم حرم حرم حرم زندگیم حرم حرم حرم حرم

اشکای روضه تو قیمت داره نوکری برا تو سعادت داره هر کسی حرمت و دیده میگه کربلا خدایی که لذت داره میزنه بارون روی نمای گونم وقتی برای شما روضه می خونم یاد شبای حرم تو زده آقا بازم اتیش به جونم طاقت ندارم یه لحظه دوری از حرم رو می خوام بذارم روی ضریح تو سرم رو سالار زینب حسین آسمون خاک پای قدمای تو حاجتام گیره یه دعای تو بهترین صحنه ای که دیدم تو باد پرچم گنبد طلای تو اسم تو واسم مثه یه اسم اعظم اسم تو شبها می درخشه رو پرچم آرزو دارم که بمیرم برای تو تو شبای محرم حسین حسین نوای آسمونی من شکر خدا که وقف تو جوونی من سالار زینب حسین زنده چشای مسیح توام کشته نگاه ملیح توام میرسه یه روزی که باز میبینم سینه زن کنار ضریح توام مثل زهیرت بیا من و نگاه کن حال و هوای دلم رو روبه راه کن روز قیامت آقا بیا بیا من رو سوا کن عزیز زهرا تموم نوکرات و عشقه تو هر دو عالم فقط یه کربلات و عشقه سالار زینب حسین