ولادت حضرت فاطمه زهرا (س)، مجید بنی فاطمه

حیدر علی مولا علی مولا علی مولا تا صورت و پیوند جهان بود، علی بود تا نقش زمین بود و زمان بود، علی بود شاهی که ولی بود و وصی بود، علی بود سلطان سخا و کرم و جود علی بود حیدر علی مولا علی مولا علی مولا هم آدم و شیث و هم الیاس و صالح هم صالح پیغمبر و داوود علی بود هم موسی و هم عیسی و هم خضر و هم ایوب هم یوسف و هم یونس و هم هود علی بود مسجود ملائک که شد آدم ز علی شد آدم چه یکی قبله ی مسجود علی بود هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن هم عابد و هم معبد و معبود علی بود حیدر علی مولا علی مولا علی مولا چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم از روی یقین در همه موجود علی بود آن شاه سرافراز که اندر شب معراج با احمد مختار یکی بود، علی بود آن کاشف قرآن که خدا در همه قرآن کردش صفت عصمت و بستود، علی بود تا صورت و پیوند جهان بود، علی بود تا نقش زمین بود و زمان بود، علی بود حیدر علی مولا علی مولا علی مولا در راه علی اگر هلاکم سازند بر عرش رَوَم چو زیر خاکم سازند گویند که ناپاک مَبَر نام علی من نام علی بَرم که پاکم سازند

نشسته ام بنویسم که بال یعنی تو عروج کردن سمت کمال یعنی تو نشسته ام بنویسم تصورت، هیهات فراتر از جریان خیال یعنی تو محبت تو همان آینه است و مِهرت آب تو آب و آینه ای، پس زلال یعنی تو ز برگ های تو بوی رسول می آید گل محمدی بی مثال یعنی تو مسیر رد شدنت را کسی نگاه نکرد جمالِ زیر نقاب جلال یعنی تو تو نور و نور علی نور و خالق النوری تو از تصور خاکی نشین ما دوری تو آن دعای رسولی که مستجاب شدی برای خانه ی خورشید آفتاب شدی یگانه دختر احمد شدن مراد نبود برای ام ابیهایی انتخاب شدی تو مرتضی نشده این همه صدا کردی تو مصطفی نشده صاحب کتاب شدی علی به پای تو شد ذره ذره آب و سپس تو هم به پای علی ذره ذره آب شدی تو عادلانه ترین فیضی و دو تا نه سال نصیب روح نبی و ابوتراب شدی تو آفتاب رسولی و آسمان علی تو روح سینه ی پیغمبری و جان علی شب سیاه بگیرد تمام دنیا را اگر ز خلق بگیرند نام زهرا را هزار سال به جز آستانه ی کَرَمت نبرده ایم در خانه ای تمنا را ز روی عاطفه خوابت نمی برد شبها اگر روا نکنی حاجت گداها را قرار نیست به نان مدینه لب بزنی ز سفره ات نگرفتند رزق بالا را برای آنکه مقام تو را نشان بدهند نموده اند فراهم بساط فردا را دل رسول خدا را اسیر درد مکن مگیر از سخن خویش لفظ بابا را بگو پدر که نبی را حیات می بخشی ز درد و غصه دلش را نجات می بخشی

زمین بدون نگاهت تب بهار نداشت شبیه کوه بلندی که آبشار نداشت بعید نیست ببخشی همه قیامت را نمی شود ز تو اینگونه انتظار نداشت دعای پشت سر تو مراد مولا بود وگرنه هیچ نیازی به ذوالفقار نداشت بهشت، منزل توست این همه طلب دارد وگرنه هیچ کسی با بهشت کار نداشت دوازده نخ وصله به چادرت دیدند به ساده زیستی ات عمر روزگار نداشت همه جهیزیه ات بود چند ظرف گِلین تجملات برای تو اعتبار نداشت شب عروسی خود یاد قبر افتادی شکوه رخت نواَت را به سائلی دادی بهشت هستی و عطر معطری داری همیشه آب و هوای مطهری داری به نیمی از نفسَت انبیا بزرگ شدند تو از قدیم دم ذره پروری داری صحیفه ی تو تماما تنزل وحی است از این لحاظ تو قرآن دیگری داری یتیم مکه بدهکار مهربانی توست تو گردن پدرت حق مادری داری یگانه علت غایی خلقتی زین رو تو با تمامی خلقت، برابری داری ظهور ظاهرت انسان و باطنت حوراست ولایتی که تو داری ولایت کبری ست نبینم از نفست آه آه می ریزی شبیه برگ گلی گاه گاه می ریزی تو دست و سینه و پهلو می آوری، داری به پای شیر خدایت سپاه می ریزی میان این همه درگیری ای شکسته غرور به دست بسته ی مولا نگاه می ریزی چقدر فکر حسینی، به فکر گودالی چقدر اشک بر این بی سپاه می ریزی

جوهر می شد اگر که دریا کاغذ می شد همه درختا حتی ازش قلم بیارن کم می آوردن برای وصف شان و جلال حضرت زهرا چه دختری، نور چشمای پیغمبره چه همسری، شونه به شونه با حیدره چه مادری، چه مادری من خدا رو دارم می بینم زیر نور قشنگ مهتاب من بهشتو دارم می بینم زیر پای مادر ارباب نور خورشید رو دست ماهه اومد اونکه برام پناهه جبرائیل از کنگره ی عرش برا رسیدن به گرد راهش هزار سال نوری تو راهه چه سروری، عاشقاشو سوا می کنه چه محشری تو قیامت به پا می کنه چه مادری، چه مادری اومد از راه ملیکه ی نور ماه و خورشید به هم رسیدن شب جشن مادر سادات آسمونو ریسه کشیدن من خدا رو دارم می بینم زیر نور قشنگ مهتاب من بهشتو دارم می بینم زیر پای مادر ارباب رسیده یار و یاور ارباب رسیده یار و یاور ما شد اون که امید آخر ما شد نسیم یاسش دوباره پیچید شکر خدا که به لطف ارباب مادر ارباب، مادر ما شد چه یاوری، تکیه گاه منه مادرم چه کوثری جاریه از چشمای ترم چه مادری، چه مادری زندگیم شد نور علی نور تا سر این سفره رسیدم غصه هامو حَسن دوا کرد با حسینش نفس کشیدم من خدا رو دارم می بینم زیر نور قشنگ مهتاب من بهشتو دارم می بینم زیر پای مادر ارباب

گر شود کافه ی مردم به حساب آلوده قهوه ی چشم تو فالی ست به خواب آلوده زودتر می شکند توبه ی خشک از آن روی سر سجاده کنم لب به شراب آلوده زیر سنگ است به عشق تو علی جان دستم تا عقیق یمنی شد به رکاب آلوده دامن عصمتم از گَرد عبادت پاک است نشود بنده ی حیدر به ثواب آلوده نام ما را بنویسید به ایوان نجف نشد از نام سگ کهف، کتاب آلوده عاشقان بی قرار یکدگرند همه اسفند نار یکدگرند فرق بین علی و زهرا نیست این دو آیینه دار یکدگرند این به آن جلوه داده، آن بر این هر دو سرگرم کار یکدگرند در گرفته جمال بین جلال این معانی شکار یکدگرند در نجف باش زائر زهرا عارفان در مزار یکدگرند در جزا خلق کز سر تشویش شاهدانِ فرار یکدگرند به همان موی خاک خورده قسم فاطمیون کنار یکدگرند

از اول ایجادم تا آخرین فریادم من بنده ی مولام و از دو جهان آزادم دل دل دل، دل مست مولا افتاده توی دست مولا شب شب شب، شب مستی و شور در روی ما نبسته مولا خمار باده ی عشقم خمار جام علی علی امام من است و منم غلام علی به احترام حسین و به احترام علی جنازمو می بَرَن وادی السلام علی علی علی مولا مولانا علی