فاطمیه دوم 95 - شام شهادت - محمود کریمی

بر بانوی مطهرمان گریه می کنیم بر آن همیشه بهترمان گریه می کنیم با این دو زمزمی که خداوند داده است بر آیه های کوثرمان گریه می کنیم بر روی بال های سپید ملائکه بر آن کبودپیکرمان گریه می کنیم کنجی نشسته ایم و کنار پیمبران بر دختر پیمبرمان گریه می کنیم بر لاله های بستر او خیره می شویم بر آنچه آمده سرمان گریه می کنیم دیر آمدیم و حادثه او را ز ما گرفت حالا کنار باورمان گریه می کنیم قبل از حساب، صبح قیامت که می شود اول برای مادرمان گریه می کنیم

با اینکه پیکر پسرش بوریا شود عریان به روی خاک بیابان رها شود با اینکه از قضیه خبر داشت فاطمه با اینکه درد دست و کمر داشت فاطمه پا شد برای امر مهمی وضو گرفت آهی کشید و بغض بدی در گلو گرفت صندوقچه ی لباس و کفن را که باز کرد نفرین به اهل کوفه و شام و حجاز کرد می دید فاطمه شده پنجاه سال بعد در قتلگاه آمده سرباز ابن سعد با نیزه اش به روی تن شاه می کشید نقشه برای پیرهن شاه می کشید زهرا که دید واقعه را سوخت عاقبت با آه و گریه پیرهنی دوخت عاقبت با بازوی شکسته ی خود روز آخری با چشم نیم بسته ی خود روز آخری گریه برای آن بدن پاره پاره کرد پیراهن حسین خودش را قواره کرد هر سوزنی که رفت به دستش دلش شکست می دید نیزه ای وسط سینه اش نشست پیراهنش همین که به زیر گلو رسید در قتلگاه پنجه ی قاتل به مو رسید تا روی پیکر پسرش یک سپاه رفت خولی رسید و فاطمه چشمش سیاه رفت

تو غربت دنیا موندم از همسفرم جا موندم تنهای تنها موندم همنفسم رو با قد کمون دیدم تو این همه غربت داغ جوون دیدم شبونه پر کشید از آشیونه غریب و بی نشونه ولی شمیم عطرش هنوز تو خونه مونه همنفسم رو با قد کمون دیدم تو این همه غربت داغ جوون دیدم از دست یار جوونم رفت رفت و رونق خونه م رفت دارو و درمونم رفت تموم دنیامو رو شونه هام بردم پشت و پناهم بود رفت و زمین خوردم پاشو ببین حالا که بی پناهم، شکسته تکیه گاهم کی دستمو بگیره تو این شب سیاهم همنفسم رو با قد کمون دیدم تو این همه غربت داغ جوون دیدم رفتی خسته از این دنیا رفتی گفتی وعده ی ما عصر روز عاشورا زینب داره روضه می خونه عین تو با گریه می گرده دور حسین تو سرش رو روی خاک تو میذاره، بی تاب و بی قراره همه ش میگه خدایا حسین کفن نداره یا اباعبدالله، حسین ثارالله

پسر شاه دین عشقم امیر مه جبین عشقم تویی رویای من عشقم یل ام البنین عشقم تمام عشقی، کلام عشقی امام زاده ای اما امام عشقی ای علمدار یا ابالفضل ساقی نشاتین عشقم اُمید زینبین عشقم جبروت علی عشقم ملکوت حسین عشقم ای سر مستور ای نثر منثور تویی ماه آل الله و نور علی نور دل همه به زلفت گرفتار ای علمدار یا ابالفضل تمام عشقی، کلام عشقی امام زاده ای اما امام عشقی ای علمدار یا ابالفضل تویی اصل جنم عشقم تویی لوح و قلم عشقم آرزوی دلم عشقم آبروی عَلم عشقم یل ام البنین عشقم دُر صدف تو، اصل شرف تو کلیددار حرم شاه نجف تو تو ماه عالمی در شب تار ای علمدار یا ابالفضل تویی ماه منیر عشقم تویی مرد مسیر عشقم تویی ماه منیر عشقم تویی مرد کبیر عشقم تویی نعم الامیر عشقم تویی مرد مسیر عشقم تویی نعم الامیر عشقم ای امیر کبیر عشقم شیر دلاور، بازوی حیدر به این همه آقایی الله اکبر مرا در آستانت نگه دار ای علمدار یا ابالفضل

از چه خاموشید ای سادات، زهرا کشته شد وای بر ما دختر پیغمبر ما کشته شد یا محمّد، هیچ کَس از دخترت یاری نکرد در میان کوچه آن مظلومه تنها کشته شد هر یتیمی را سر قبر پدر تسکین دهند دخت پیغمبر کنار قبر بابا کشته شد خصم می گوید که با مرگ طبیعی داده جان من به قرآن می خورم سوگند زهرا کشته شد بشکند دستت مغیره از چه زهرا را زدی قاتل زهرا تویی، زهرا همان جا کشته شد اولین قربانی راه ولایت فاطمه است یار مولا بود و پیش چشم مولا کشته شد با صدای ناله ای کامد بگوش از پشت در بر همه معلوم شد زهرا همان جا کشته شد

بی تو خشکم، خاکم، خرابم با تو خوبم، خیرم، ثوابم بی تو هیچم، سردم، سرابم بی تو آهم، دردم، عذابم بی تو خشکم، خاکم، خرابم با تو خوبم، خیرم، ثوابم ارباب ارباب ارباب حسین جان بی تو دنیا معنا نداره بی تو عالم آقا نداره آقا هر کس بی تو بمونه، عشق و دین و دنیا نداره بی تو خشکم، خاکم، خرابم با تو خوبم، خیرم، ثوابم ارباب ارباب ارباب حسین جان با تو شورم، سوزم، گدازم با تو معنا داره نمازم آقا هر جا تنها شدم من، با تو گفتم راز ونیازم بی تو خشکم، خاکم، خرابم با تو خوبم، خیرم، ثوابم ارباب ارباب ارباب حسین جان بی تو دنیا معنا نداره بی تو عالم آقا نداره آقا هر کس بی تو بمونه، عشق و دین و دنیا نداره ارباب ارباب ارباب حسین جان با تو شورم، سوزم، گدازم با تو معنا داره نمازم آقا هر جا تنها شدم من، با تو گفتم راز ونیازم ارباب ارباب ارباب حسین جان بی تو خشکم، خاکم، خرابم با تو خوبم، خیرم، ثوابم بی تو هیچم، سردم، سرابم بی تو آهم، دردم، عذابم دلدار، دلبر، ای یار، حسین جان ارباب ارباب ارباب حسین جان ارباب ارباب ارباب ابالفضل بی همگان به سر شود، بی تو به سر نمی شود داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی شود ارباب ارباب ارباب ابالفضل باغ و بهار من تویی، مُلکت و مال من تویی آب زلال من تویی، باغ و بهار من تویی هم رخ و مال من تویی، بی تو به سر نمی شود صفا و مروه دیده ام، گرد حرم دویده ام هیچ کجا برای من کرب و بلا نمی شود ارباب ارباب ارباب حسین جان ای بدن تو غرق خون، ای سر و روت لاله گون با چه خضاب کرده ای، خون که حنا نمی شود ارباب ارباب ارباب حسین جان