فاطمیه دوم 98- شب شهادت - محمود کریمی، محمدحسین پویانفر و ابراهیم رحیمی

روضه - محمدحسین پویانفر - اوّل دفتر به نام خالق اکبر آن که سزد نام او در اوّل دفتر نکته‌ای از قدرتش بس این که بگویم اوست علی‌آفرین و فاطمه‌پرور فاطمه، مجموعه‌ی صفات خداوند فاطمه، آیینه‌ی کمال پیمبر عصمت کبری، ولیّه اللَّـه عظمی قرّه عین النّبی، بتول مطهر شهر خرد، احمد و علی است درِ آن فاطمه آن شهر راست مرکز و محور جز پدر و شوهر و دو ابن و دو بنتت روی تو نادیده کس ز اکبر و اصغر چون که به محشر نهی پای رسد آواز قضوا ابصارکم به خلق سراسر شأن تو در ?انّما ولیّکمُ الله? با حق و با احمد و علی است برابر در شب معراج از حقیقت خلقت پرده ز رازی گشود خالق اکبر گفت به احمد نیافریده‌ام افلاک جز که برای تو، ای رسول مظفّر! باز رسید این ندا که خلق نکردم ذات تو را جز برای حیدر صفدر هم که نیاورده‌ام تو را و علی را الّا بر خاطر بتول مطهّر زن نتوان خوانمت بدین همه شوکت ای سبب آفرینش اب و شوهر! کرده خدا با صدای پای تو تنظیم دور زمان و مدار چرخ مدوّر آب وضویت دوای عیسی و موسی خاک درت آبروی ساره و هاجر فاطمه! ای سینه‌ات بهشت محمّد! وااسفا! کاین بهشت سوخت در آذر

روضه - فقیر بانویی ام که غنیّ بذّات است همان زنى که کرم از کرامتش مات است فقط نه ما که براى پیمبران ، محشر مدال فاطمیون مایه مباهات است ببین ولایت اورا به سیزده معصوم بگو که حضرت زهرا بزرگ سادات است علیست حق و مع الحق همان مع الزهراست براى فاطمه او لایق مواسات است سه جمله خطب? او افتخار آل الله سه آیه کوثر او آبروى آیات است عیار خطب? زهرا فراتر از انجیل دو خط فضیلت زهرا وراى تورات است دخیل حرمت تسبیح فاطمه است، نماز که واجبات گهى گیر مستحبات است نصیب دوست او بهترین تحیات و نصیب دشمن او بدترین مجازات است چه بانویى ، حسنین اش گرسنه خوابیدند ولى براى فقیران به فکر خیرات است نوشته اند که بعد از وفات صد موقف نگاه مادرى اش دستگیر اموات است نوشته اند ائمه فقط دو قطره ى اشک براى مادر ما افضل العبادات است شنیده ایم مدینه به او سرى نزدند امان ز حال مریضی که بى ملاقات است

روضه - نشستم کنارت با دلشوره هام باهمدیگه از هر دری حرف زدیم بغل کردمت این شب آخری بازم مادری دختری حرف زدیم تا پلکت میفته دلم میشکنه روی آرزوهام تو خط میکشی چرا چند شبه تا میام پیش تو همش حرف مرگ و وسط می کشی بسه ناله هاتو نریز تو خودت تو از وضع زخمای کاریت بگو بجا صحبت از صبح بی مادری برام از شب خواستگاریت بگو تا از خاطرات عروسیت میگی منو محو غم پروریت میکنی میگی نیستی پیشم ولی فضه هست همش یاد بی مادریت میکنی حالا که سرم روی پاته بگو چى شد تو دلت مهر بابا نشست برام قصه هدیه هاشو بگو همون هدیه ای که تو کوچه شکست برام از لباس عروست بگو چرا داری حرف کفن می زنی بگو دخترت رو به کی می سپری چرا حرف تنها شدن می زنی با دست شکستت به زحمت نیفت نمی خواد موی منو شونه کنی نفس هات یک در میون درمیاد نمی خواد دیگه کار خونه کنی شبا وقت دلتنگی هاته لباس حسینت رو بو می کنی تو می بوسی روی حسینو منو سفارش به زیر گلو می کنی کفن ها رو دادی به زینب ولی داری دخترت رو کفن میکنی حسینم بدون کفن مونده و من و خوش به این پیرهن میکنی همش زیر لب گفتی از تشنگی همش رفتی از حال و گفتی حسین بمیرم برات این شب آخری همش گفتی گودال و گفتی حسین شاعر : محمد جواد پرچمی

زمینه - بی‌ تابی نکن فدای چشمات دستم رو بگیر بازم تو دستات ای درد و بلات به جون زهرا چه بی قراری سر روی زانوت میزاری بعد من یاری نداری غصه نخور خدارو داری برا تو گریونم برا تو میمرم علی حلالم کن دیگه دارم میرم گفتی که ببین تاریکه خونه گفتم که خدا کنارمونه هرچی که خدا بخواد همونه یادت بمونه تابوتم رو مخفیانه از خونه ببر شبونه به اون مزار بی نشونه دل من خسته برا دلت خونه خدا خودش بامن براتو گریونه براتو گریونم براتو میمرم علی حلالم کن دیگه دارم میرم وقتی میچکه اشک های مردم عالم می سوزه از آه سردم من رفتنی ام ای دورت بگردم نمونده راهی میبینم که بی پناهی غرق درد و اشک و آهی من بمیرم برات الهی به خدا بد تا کرد این روزگار با تو ملائکه تا عرش می برن اشکاتو برا تو گریونم براتو میمیرم علی حلالم کن دیگه دارم میرم تو زنده بمون تو این شب سخت پیش یتیمام تا این که هروقت قسمت شه برن به خونه بخت بمون و جای من حسن رو دوماد کن تو شب دومادیش از مادرش یاد کن امشب تو سکوت چشم ها میباره زینب که برات کفن میاره میدونه حسین کفن نداره ازم شنیده اشک از گونه هاش چکیده سر عشق سر بریده راز تن به خون تپیده عطش عاشوراس دلیل این ناله قرار بعدیمون کنار گوداله

واحد - در کنار بسترت می نالم ای یار مُردم از ناله هات وقتی که گفتی خدانگهدار میمیرم از این درد و غم تو زندگی یه بار ازم من رو خجالت دادی و چیزی ازم نخواستی نشو رفیق نیمه راه جون علی تو جون بخواه جونمو هدیه کردمو رومو زمین گذاشتی باغبون با رفتنت میسوزه این باغ من یل خیبرم ولی نمیشم حریف این داغ از روزی که کنج حیاط تابوتتو ساختم برات با چوب اون گهواره ای که مال محسنت بود زینب ازم ناراحته دل خودم قیامته ای مهربون ای با وفا چه وقت رفتنت بود

واحد - پای علی ضریح تو گرم طواف شد راه میان خانه و مسجد مصاف شد دست چهل نفر در جنگ با علی است دست تو با تمامی ایشان در مصاف شد تنها امید دست خدا بود دست تو دستت شکست و دست علی در کلاف شد از ذوالفقار نام علی کینه داشتند اما حساب کینه یشان با تو صاف شد دستت محال بود علی را رهاکند وای از قلاف وای از قلاف هرجه که شد با قلاف شد

واحد - ابراهیم رحیمی - وقتی خدا دو لوح و قلم را درست کرد نوری میان عرش معلی درست کرد با نور فاطمه به جهان جان دمید و بعد مارا گدای "اُم اَبیها" درست کرد ما را شبیه خلقت بی انتهای خود از خاک پای حضرت زهرا درست کرد از اشک های مادر ما آب آفرید با گریه های فاطمه دریا درست کرد از تار و پود چادر مادر نخی گرفت حَبلُ المَتین برای گداها درست کرد شاعر : احمد ایرانی نسب