فاطمیه دوم 97 - شب سوم - محمود کریمی

دیدن دستای بسته اومدی پیش کاروان خسته اومدی حالا که دیگه نمی تونم پاشم حالا که پاهام شکسته اومدی دخترت خیلی گرفتار شده مثل عمه دست به دیوار شده یه چیزی میگم به هیچ کسی نگو چشام از گرسنگی تار شده بگو تو خرابه بندم نکنند بیشتر از این گِله مندم نکنند به خدا خیلی سرم درد می کنه بگو از موهام بلندم نکنند

به قولت عمل کن دوباره منو بغل کن که داره کبوترت می میره، بهونه تو می گیره به قولت عمل کن بزار بگم، پاهام درد می کنه خب چشام درد می کنه خب از اون شب تو بیابون پهلوهام درد می کنه خب بال و پرمو نگاه سوخته همه حرمو نگاه سوخته موی سرتو دیدم سوخته موی سرمو نگاه سوخته ببین جای دسته که ردش چشامو بسته تا زدش روی زمین افتادم همین که زد جون دادم من دلشکسته بزار بگم ندیدی اشکمو خب چشای تارمو خب رو گوش دختراشون می دیدم گوشوارمو خب رد پاهامو نگاه سوخته اشک چشامو نگاه سوخته مژه های تو هنوز سرخه لایه موهامو نگاه سوخته چقدر بی قرارم که میگن بابا ندارم من اصلا با دختراشون قهرم دل خسته از این شهرم چقدر بی قرارم بزار بگم دیدن جنگیدنم خب تو بازار بردنم خب تو بازار روسریم شد آستین پیراهنم خب کار خدا رو نگاه بابا آخر کارو نگاه بابا تاول رو لبتو دیدم آبله هارو نگاه بابا دست عدو بزرگ تر از صورت من است یک ضربه زد، دو گونه سرخم سیاه شد

هنگامه ی غم شد تیر آمد و مقتل همه آلوده به سَم شد هی کم کم و کم کم از جسم تو هی کم شد و هی کم شد و کم شد یک نیزه به شانه آنقدر فرو رفت که یک مرتبه خم شد پاشید تن او تقطیع شده بند به بند بدن او یک روضه ی کوتاه عمامه و انگشتری و پیراهنِ او لب پاره شد انگار یا پا زده نِیزه لگدی بر دهن او فریاد کشیده، از روی بلندی به روی سینه پریده ده ضربه زده است و مانده است دو ضربه که به حنجر نرسیده مانده است به گردن ...

برام دعا کن بابا منم، منو که یادته چشاتو وا کن بابا منم، منو که یادته صدام گرفته بابا منم، منو که یادته منو صدا کن بابا منم، منو که یادته من همون رقیه ای هستم که منو همیشه با لبخند رو زانوهات می نشوندی تو همون بابای من هستی که شبی که خوابم نمی برد برام قرآن می خوندی مدینه کجا و ویرونه دیگه سر اومده پیمونه بیا ماها رو ببر خونه من همون فرشته ای هستم که برا تو سجاده می انداخت وقتی وضو می گرفتی تو همون بابا حسین هستی که می گفتی با دیدن من به یاد زهرا می افتی چه خستگی و چه سر دردی رو نی منو نگاه می کردی آخه چی میشه که برگردی مدینه کجا و ویرونه دیگه سر اومده پیمونه بیا ماها رو ببر خونه موهام سفیده بابا منم، منو که یادته قدم خمیده بابا منم، منو که یادته چهره م کبوده بابا منم، منو که یادته رنگم پریده بابا منم، منو که یادته برام دعا کن بابا منم، منو که یادته چشاتو وا کن بابا منم، منو که یادته صدام گرفته بابا منم، منو که یادته منو صدا کن بابا منم، منو که یادته من همون سه ساله ای هستم که بابامو می خواستم اما سرش روی نیزه ها بود تو همون شاه شهید هستی که دور زن و بچه ی تو پر از نامحرما بود نمی دونی که چی می گفتن چه حرفایی بدی زد دشمن مدینه کجا و ویرونه دیگه سر اومده پیمونه بیا ماها رو ببر خونه ببین چه خسته م بابا منم، منو که یادته چقدر شکسته م بابا منم، منو که یادته سنگینه گوشم بابا منم، منو که یادته می لرزه دستم بابا منم، منو که یادته

هنگامه ی غم شد تیر آمد و مقتل همه آلوده به سَم شد هی کم کم و کم کم از جسم تو هی کم شد و هی کم شد و کم شد یک روضه ی کوتاه عمامه و انگشتری و پیرهنِ تو لب پاره شد انگار با پا زده نِیزه لگدی بر دهن تو ای وای حسینم، ای وای حسینم حسینم حسینم لب تشنه و خسته شمشیر چنان خورده که اعضات شکسته زیر سُم مرکب دندان و سر و سینه و ابروت شکسته این اول روضه است شمر است که با چکمه روی سینه نشسته

ما بهر ولای تو خریدیم بلا را یک لحظه کشیدیم به آتش یم "لا" را دادیم حیات ابدی بر شرف او کُشتیم از اول به هوای تو هوا را روزی که نبودیم و نبودند خلایق خوردیم ز لعل لب تو آب بقا را ابی عبدالله، ابی عبدالله سرِ من خاک قدمت مولا جگرم شمع حرمت مولا منم و لطف و کرمت مولا ابی عبدالله، ابی عبدالله کفن تو گرد بیابان است حرم تو قلب محبان است بدنت زیرِ سُم اسبان است ابی عبدالله، ابی عبدالله تو جمال حضرت سبحانی تو سراپا آیه ی قرآنی زچه عطشانی، زچه عریانی ابی عبدالله، ابی عبدالله والله قسم چشم به عالَم نَگُشود در آینه ی روی تو دیدیم خدا را از تیغ ولایت سرِ تسلیم نگیریم صد بار اگر خصم بگیرد سر ما را رفع عطش ماست ز جام عطش تو بر دیده نهادیم از آن تیرِ بلا را ابی عبدالله، ابی عبدالله تو دوای من، تو طبیب من تو امیر من، تو حبیب من تو قرار من، تو شکیب من، ابی عبدالله لاله ات خونی، غنچه ات پرپر قاتلت شد داغ علی اکبر نه تو را یار و نه تو را یاور چه جراحت ها که به تن داری آیه ها از زخم بدن داری نه به تن جامه، نه کفن داری ابی عبدالله، ابی عبدالله

نیزه را سرور من بستر راحت کردی شام را غلغله ی صبح قیامت کردی از لب خشک تو آن روز حکایت می کرد خاتمی را که در انگشت شهادت کردی چیست در تو همه امروز تو را می جویند ای سر بی سرِ سرور چه قیامت کردی اکبر و قاسم و عباس کجایند کجا عشق کی این همه را بردی و غارت کردی

به سمت گودال از خیمه دویدم من شمر جلوتر بود دیر رسیدم من سر تو دعوا بود ناله کشیدم من سر تو رو بردن دیر رسیدم من عزیز خواهر، غریب مادر یه گوشه ی گودال، مادرو دیدم من که رفته بود از حال، دیر رسیدم من صدا زدی من رو خودم شنیدم من صدای رگهات بود دیر رسیدم من افتان و خیزان و نفس بریدم من پیرهنو بردن، دیر رسیدم من با بوسه از رگهات به خون تپیدم من میون خاک و خون دیر رسیدم من به سمت گودال از خیمه دویدم من شمر جلوتر بود دیر رسیدم من