فاطمیه دوم 97 - شب اول - محمود کریمی

ای مظهر الله تبارک و تعالی در وجه خداییت خدا کرده تجلی آباء تو پاکان جهان زاولِ خلقت ابناء تو به، از همه تا آخر دنیا جز تو چه کسی دخت نبی، همسر حیدر غیر از تو که دارد شرف ام ابیها اوصاف تو زیباست، ولی از لب احمد مدح تو دهد روح، ولی با دم مولا تو وجه خدایی و عجب نیست که بیند در روی تو پیوسته علی روی خدا را راضیه و مرضیه و صدیقه و کوثر زهرایی و زهرایی و زهرایی و زهرا تو کوثری و ساقی تو دست ولایت تو جنت و یک شاخه گلت نخله ی طوبی پاکی به تو نازد که تویی مادر پاکی تقوا به تو بالد که تویی مظهر تقوا مانند تو مادر چه کسی زاده دو مریم یا مثل تو مریم چه کس آورده دو عیسی عیسی به دو عیسای تو نازد به سماوات موسی به دو موسای تو دل داده ز سینا هم سینه ی تو مرکز اسرار الهی هم دامن تو مدرسه ی زینب کبری بر اهل زمین سایه فکندی ز کرامت ای خاکِ رهت آبروی عرش معلی فرش قدمت وقت عبادت پَرِ جبریل سجاده ات آغوش خداوند تعالی هم سیرت قرآنی در آیه ی تطهیر هم صورت فرقانی در سوره ی طاها در محضر تو ختم رسل، خواجه ی لولاک هم دست تو بوسیده و هم خاسته برپا

مشتاقیِ بابا شده رو، تا تو کنی رو سرو قد احمد شده تا، دیده تو را تا گردید علی محو تماشای خداوند هر جا گل رخسار تو را کرد تماشا والله چه نیکوست چه نیکوست چه نیکو آن خالق یکتا را این بنده ی یکتا آن احمد مرسل را، این دخت گرامی آن شاه ولایت را، این همسر والا آن لؤلؤ و مرجان را، این سوره ی مریم آن مصحف داور را، این کوثرِ زیبا بر پایه ی مدحت نرسد تا ابدالدهر هر چند سخن سرکشد از بام ثریا ای بانوی عالم چه به روز تو گذشته کین گونه کنی در دل شب، مرگ، تمنا تشییع تو و دفن تو و قبر تو مخفی زین هر سه بود غربت یک عمر تو پیدا موی تو سفید از غم هجران پیمبر روی تو کبود از اثر سیلی اعداء این غم به که گویم، به که گویم، به که گویم یک شهر پر از دشمن و زهرا تک و تنها در خانه تو را گریه به بابا شده ممنوع جا دارد اگر گریه کند بهر تو بابا حق تو و حق علی این شد که بگویید او درد دل خویش به چاه و تو به صحرا گویی بدن ختم رسل روی زمین بود امت پی آزار تو گشتند مهیا بودی تو عزادار و برایت عوض گل آورد عدو هیزم، از بهر تسلی

یه مادری دارم، بهشت زیر پاشه سرنوشت تو نگاشه یه مادری دارم، نجات تو دعاشه زندگیم تو صداشه خدای مهربونی، مادر مادر مادر ای عشق آسمونی، مادر مادر مادر مادرم فاطمه است مادر پدر و مادرم فاطمه است سایه ی همیشه رو سرم فاطمه است یه مادری دارم که خشمش عذابه که دعاش مستجابه یه مادری دارم که عشقش حسابِ هر ثواب و عقابه دلیل گریه هامی، مادر مادر مادر امام هر امامی، مادر مادر مادر باورم فاطمه است باور و مادر رهبرم فاطمه است اونی که غمشو می خرم فاطمه است یه مادری دارم عزادار اونم با امام زمونم یه مادری دارم پی یک بهونه ام تا براش اینو بخونم یه نوکری داری، غلام نگاته نوکر بچه هاته یه نوکری داری، غلام حسینه عاشق کربلاته ای تشنه کام بی سر، ارباب ارباب ارباب حسین غریب مادر، ارباب ارباب ارباب

به سمت گودال از خیمه دویدم من شمر جلوتر بود دیر رسیدم من سر تو دعوا بود ناله کشیدم من سر تو رو بردند دیر رسیدم من غریب مادر، عزیز خواهر مزنیدم که در این دشت مرا کاری هست گل اگر نیست ولی صفحه ی گلزاری هست ساربان را مزنید این همه آوای رحیل آخر این قافله را قافله سالاری هست

دامن فردوس و دود، چگونه باور کنم آتش و بیت بتول چگونه باور کنم حوریه و دیو زشت وای از این سرنوشت جنت و یاس کبود چگونه باور کنم دامن فردوس و دود، چگونه باور کنم جنت و یاس کبود چگونه باور کنم حکم خدا و رسول، حُرمت و قدر بتول گشت فراموش زود، چگونه باور کنم در سوخت، پر سوخت، یاس پیمبر سوخت از آه، ناگاه تمام حیدر سوخت دامن فردوس و دود، چگونه باور کنم جنت و یاس کبود چگونه باور کنم بوی بهشت حجاز بولهب آورده باز بار حَطَب جای عود، چگونه باور کنم پیش روی باغبان آمده دست خزان بر روق گُل فرود چگونه باور کنم دری که روح الامین بر آن گذارد جبین خصم به آتش گشود، چگونه باور کنم کوثر با سر، افتاده پشت در مادر، پَرپَر، برابر حیدر حوریه سوخت در آتش، از پای تا سر آتش بر روی مرتضی شرم، بر روی مادر آتش خوردن نان و نمک، آتش و غصب فدک اجر رسالت نبود، چگونه باور کنم حق علی را همه با زدن فاطمه خصم تلافی نمود، چگونه باور کنم بال لاله، زخمی و بی حاله از این کوچه، راهی گوداله کنار گودال می زنه پرپر وقتی که قاتل می کشه خنجر ای رود تشنه، ای عشق بی سر ای بی کفن، ای غریب مادر

چرا هوا زمستونیه دیوار خونه مون خونیه در خونه پر از هیزمه مادر کجایی هوای کوچمون مِه شده گلهای باغچمون له شده حیاطمون پر از مَردُمِه مادر کجایی از آتیش در شعله ور، هنوز داره زبونه میاد داریم می میریم از دلهره، صدای تازیونه میاد خدا خدا ای خدا واویلا ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار به حال ما خون ببار، ای بارون دیگه نفس نداری ولی بیا بازم بگو یاعلی پاشو تا پرپر نشد تنت بریم تو خونه بزار بگن علی بی کَسه، کسی به دادش نمی رسه تو رو خدا تا نکشتنت، بریم تو خونه مادر ببین اشک زینب، ببین که بی قراره علی نزار ببینند تو کوچه ها شکسته ذوالفقار علی ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار به حال ما خون ببار، ای بارون میخ دره که داغه هنوز، پای دلت بساز و بسوز می کشی مرهمِ خاک و خون به زخم پهلوت خاکا با خون تو گِل شده، همه مدینه قاتل شده غلاف سرد شمشیرشون شکسته بازوت بیا کمک زینبم بیا، یه پارچه روی زخماش بذار آتیش چی کرده با چادرش، برو براش یه چادر بیار وای مادر، وای مادر، وای مادر

آرزوی پَر زدن با من، پرم با تو گریه های نیمه شب با من، حرم با تو نفس با من، هوا با تو دعا با من، شفا با تو نیاز کربلا با من، جواز کربلا با تو ای کَس و کارم، به تو خیلی بدهکارم بی پناه و بی کَسم مادر، پناهم باش آخرین امید شب های سیاهم باش من و گریه، من و زاری من و روزهای بی یاری فقط دلخوش به اینم که هوای نوکرو داری آه، دم آخر به دادم می رسی مادر ای کَس و کارم، به تو خیلی بدهکارم توی روضه تر نشد چشمی که مَحرَم نیست روضه ی تو کمتر از داغ مُحرم نیست چی میشه یاورم باشی، یه سایه رو سرم باشی چی میشه که شب جمعه به یادم تو حرم باشی آه چه محزونی، هنوزم روضه می خونی ای کَس و کارم، به تو خیلی بدهکارم آه چه محزونی، هنوزم روضه می خونی ای حسین من، حسین من، حسین من

سیدنا المظلوم، سیدنا العطشان سیدنا الغریب، غریب، غریب سیدنا المظلوم، سیدنا العطشان سیدنا الغریب، حسین، حسین، حسین

عبد تواَم اگر ز کرم باورم کنی پا بر سرم بنه که ز عالم سرم کنی عمری به زخم های تنت گریه کرده ام تا وقت مرگ، خنده به چشم ترم کنی سیدنا المظلوم، سیدنا العطشان سیدنا الغریب، حسین حسین حسین خار رهم، مگر به نگاه تو گُل شوم خاک در تواَم، تو مگر گوهرم کنی یک عمر سائل در این خانه بوده ام حاشا که وقت مرگ، جدا زین درم کنی سیدنا المظلوم، سیدنا العطشان سیدنا الغریب، حسین حسین حسین تنها شراب روح من از جام چشم توست چشمی گشا که مست از این ساغرم کنی یک عمر دوختم به نگاه تو چشم خویش تا یک نگاه، در نگه آخرم کنی سیدنا المظلوم، سیدنا العطشان سیدنا الغریب، حسین حسین حسین

ای به طوفان کربلا نوحم، قتلگاه تو کعبه روحم سینه داغ دیده ات سپرت، نیزه ها سایبان زخم پرت زخم ها چون ستاره بر بدنت، بدن پاره تر ز پیرهنت روی زمین افتادی و سر به دامن مادر داری ای وای من از این همه زخمی که بر پیکر داری ای وای حسین، ای وای حسین، ای وای حسین، ای وای حسین خون روان از گلوی عطشانت، پدر و مادرم به قربانت بدنت را که بهتر از جان است، پای تا سر تمام قرآن است از سم اسب توتیا کردند، با سر نیزه جا به جا کردند قامتت زیر کوه غم شد دال، نفسم گشته روضه ی گودال اهل کوفه چقدر پست و بدند، روضه خوان تو را زدند زدند ای وای غریب گیر آوردنت، تا قتلگاه رسوندنت به نیزه ها سپردنت، با پیرهنت کشوندنت ای وای حسین، ای وای حسین، ای وای حسین، ای وای حسین