فاطمیه اول 97 - شب سوم - حسن خلج، محمد سهرابی

عمری ست دل به چشم تو بستم نگاه کن زهرای من علیِ تو هستم نگاه کن ای دل بریده تا نبریدم بلند شو ای پَرشکسته تا نشکستم نگاه کن زانوی بوتراب به خاک آشنا نشد بر خاک التماس نشستم نگاه کن این سخن وِرد زبانها افتاد دیدی آخر علی از پا افتاد یک دست من ز قلعه ی خیبر توان گرفت حالا به لرزه های دو دستم نگاه کن ای نهر ببین خشکی لبهایش را ای آب نظر کن خشکی مشکش را ای تیر خطا رو، به هدف فکر نکن ای مشک بخر لحظه ای آبروی دریا را در کربلا نگرد برادر که آب نیست چیزی اگر که هست به غیر سراب نیست از لحظه ای که مشک تو لب تشنه جان سپرد دیگر لبی به خیمه نه، به شدت کباب نیست بی اشک، کودکان حرم گریه می کنند در چشم ها شراره ی غم هست و آب نیست تنها نه آب نیست که ای سایه ی حرم از اضطراب بعد تو آرام و خواب نیست فریادهای العطش اهل خیمه را جز نعره های بی ادبانه جواب نیست هر کس که دید مادر شش ماهه تشنه را آهی کشید و گفت نه، این زن رباب نیست

اینکه بر سینه ی خود داغ برادر دارد نتواند که سر از سینه ی تو بردارد تیرها با همه قامت به تنت جا شده اند وای بر من چه قدر پیکر تو پَر دارد می کشی پا به زمین و کمرم می شکنی کمی آرام به بالین تو مادر دارد می کشد تیر ز چشمان تو با دست کبود ولی این تیر چرا هیبت خنجر دارد از عطر گل یاس بگو ای گل من وز آیه ی احساس بگو ای گل من هر وقت که لب تشنه رسیدی بر لب یا حضرت عباس بگو ای گل من یا ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل سکه ی فیض تو رایج کردند نام تو باب الحوائج کردند ای بلند مهربان با پَست ها دست خالی رد مکن این دست ها

پایی که من به روی تمنا گذاشتم دست تصرفی ست به دلها گذاشتم یک تیر را نرانده ام از دست و بال خویش من سلک خویش را به مدارا گذاشتم تر شد لبم ز مشک و الا به جان تو من داغ بوسه بر دل دریا گذاشتم گر دل نداد بر تو یکی از دو چشم من جایی برای بوسه ی زهرا گذاشتم