فاطمیه اول 97 - شب دوم - حسن خلج، محمد سهرابی

من از خاک پای تو سر بر ندارم مگر لحظه ای که دگر سر ندارم مگیر از سرم سایه ی چادرت را پناهی از این خیمه بهتر ندارم بگیر از سر لطف جان مرا هم ببخشا مرا جان دیگر ندارم بخوانم به فرزندیت که امیدی به غیر از دعاهای مادر ندارم به داغ تو خون گریه کردم هنوزم خبر از دل خون حیدر ندارم سرودم ز داغ تو و چاره ای جز نوشتن به جز میخ آن در ندارم شنیدم که دست تو از کار افتاد اگرچه درست است، باور ندارم گل جای خود دارد ای کاش آهن در آتش نماند من دوست دارم که حتی دشمن در آتش نماند می سوزم و می نویسم راه گریزی ندارم صد مرد آتش بگیرد یک زن در آتش نماند خدایا گنج با گنجینه ام سوخت میان شعله ها آیینه ام سوخت چنان مسمار در قلبم فرو رفت که محسن گفت مادر سینه ام سوخت

اهل مدینه فاطمه ام را نظر زدند با برق چشم خرمن جان را شرر زدند هر قدر گفت دختر پیغمبرم نزن اهل مدینه فاطمه را بیشتر زدند زهرا نبود آنکه بیفتد به روی خاک سیلی به روی همسر من بی خبر زدند بریدی، دوختی، اندازه کردی، لطف ها کردی اگر محسن نپوشد اصغر شش ماهه می پوشد

غصه ها آمدند و در زدند شعله بر هر چه خشک و تر زدند غم و غربت چو بی کَسَم دیدند به من از روی لطف سر زدند زندگی با تو بس که شیرین بود شور چشمان مرا نظر زدند تو زمین خوردی و جماعت پَست خنده ها از ته جگر زدند قلم افتاد دست بی هنران رنگ شب بر رُخ قمر زدند بوته ی یاس نازنین مرا دست چین نه که با تبر زدند صدا زد حسین جان، اصغرم رفت فدای سرت ای تاج سرم کاش می رفت به پایت سر من