فاطمیه اول 98، شب چهارم، میثم مطیعی و سید علی حسینی

روضه - زنی از خاک، از خورشید، از دریا، قدیمی تر زنی از هاجر و آسیه و حوا قدیمی تر زنی از خویشتن حتی، از أعطینا، قدیمی تر زنی از نیّت پیدایِش دنیا، قدیمی تر که قبل از قص? ?قالوا بلی? این زن بلی گفته ست نخستین زن که با پروردگارش یا علی گفته ست ملائک در طواف چادرش، پروانه پروانه به سوی جانمازش می رود سلانه سلانه شبی در عرش از تسبیح او افتاد یک دانه از آن دانه بهشت آغاز شد، ریحانه ریحانه نشاند آن دانه را در آسمان با گریه آبش داد زمین خاکستری بود، اشک او رنگ و لعابش داد چه بنویسم از آن بی ابتدا، بی انتها، زهرا ازل زهرا، ابد زهرا، قدر زهرا، قضا زهرا شگفتا فاطمه یا للعجب واحیرتا زهرا چه می فهمم من از زهرا و ما أدراک ما زهرا مرا در سای? خود بُرد و جوهر ریخت در شعرم رفوی چادرش مضمون دیگر ریخت در شعرم مدام او وصله می زد، وصل? دیگر بر آن چادر که جبرائیل می بندد دخیل پر بر آن چادر ستون آسمان ها می گذارد سر بر آن چادر تیمّم می کند هر روز پیغمبر بر آن چادر همان چادر که مأوای علی در کوچه ها بوده ست کمی از گرد و خاکش رستخیز کربلا بوده ست غمی در جان زهرا می شود تکرار در تکرار صدای گریه می آید به گوشش از در و دیوار تمام آسمان ها می شود روی سرش آوار که دارد در وجودش روضه می خواند کسی انگار برایش روضه می خواند صدایی در دل باران که یا أماه أنا المظلوم، أنا المقتول، أنا العطشان خدا را ناگهان در جلوه ای دیگر نشان دادند که خوبِ آفرینش را به زهرا ارمغان دادند صدای کودکش آمد، تمام عرش جان دادند ملائک یک به یک گهوار? او را تکان دادند صدای گریه آمد، مادرم می سوخت در باران برای کودک خود پیرُهن می دوخت در باران وصیت کرد مادر، آسمان بی وقفه می بارید حسینم هر کجا خُفته، قدم آرام بردارید تن او را به دست ابری از آغوش بسپارید جهان تشنه ست، بالای سر او آب بگذارید زمان رفتنش فرمود: می بخشید مادر را کفن هایم یکی کم بود، می بخشید مادر را بمیرم بسته می شد آن نگاه آهسته آهسته به چشم ما جهان می شد سیاه آهسته آهسته صدای روضه می افتد به راه آهسته آهسته زنی آمد به سوی قتلگاه آهسته آهسته بُنَّیَ تشنه ای مادر برایت آب آورده شاعر: سید حمیدرضا برقعی

زمینه - سید علی حسینی - خون تو رگای ما میجوشه با علی کابوس دشمناس فریاد یاعلی این خاصیت خون شهیده که عالم دیگه توی خواب نمی مونه هرکی که جسارت کنه به شیعه میدونه که بی جواب نمی مونه چشمامون ابره و قلبامون آتشه باید پایان راه فتح مکه بشه دینت به گردن مابچه شیعه هاست اون بیرق جهاد حالابه دوش ماست هرجای جهان هرکی که آزاده س حتماته قلبش تورودوست داره حتماکسی که اهل خطرباشه پاشوجای پاهای تومیذاره گرچه میسوزیم از سوزاین حادثه اماپایان راه بیت المقدسه شاعر: رضا شریفی

واحد - سید علی حسینی - آرزو دارم منم ببینمت یه بار ولی میدونم گرفته چشم من غبار چی بگم وقتی اسیر درد غفلتم همه جا هستی منم که غرق غیبتم حقمه اگه شب و روز قسمت من اشک و آهه چطوری تو را ببینه چشمی که پر از گناهه راهش اینه هرکسی میخواد ببینه آقاشو به روی دنیا ببنده چشاشو تا که بشنوه یه‌روزی صداشو یابن الزهرا یااباصالح مدد با لب تشنه وقتی می ری پای فرات به جای اشکات خون میباره از تو نگات میدونم آقا بگوش تو میاد همش از توی خیمه هنوز صدای العطش می بینی علی اصغر روی دستای ربابه هنوزم تشنه اشکه هنوزم تشنه آبه بی قراری تا بیایی رو زخمامرهم بذاری میاد از رو نیزه ها صوت قاری غروبای جمعه اشکاته جاری شاعر:برادر یوسف رحیمی

واحد - بی تو ای سلیمانی، دل ماند و پریشانی ماه موسپیدم، سردار شهیدم این فتح مبین از توست، راه اربعین از توست ای شیر حسینی، فرزند خمینی ?رفتی از میان ما،‌ سوی جنت المأوی حاج قاسم کجایی؟ حاج قاسم کجایی؟? جسم إربا إربایت، در آغوش مولایت این دیدار زیبا، بر جانت گوارا دست غرفه خون تو، جسم لاله گون تو دارد روضه هایی، حاج قاسم کجایی؟ ?رفتی از میان ما،‌ سوی جنت المأوی حاج قاسم کجایی؟ حاج قاسم کجایی؟? در دل مانده رویایت، بر لب نام زیبایت اربابم حسین جان، می?میرم برایت ای نام و نشان من، جان من جهان من می گیرم سراغت، می گریم ز داغت خونت جوهر هستی، شورت در سر هستی آه ای راز عطشان، جانم را بسوزان در دل مانده رویایت... مصباح الهدایی تو، محبوب خدایی تو روشن از تو راهم، محتاج نگاهم ای عشق نخستینم، معیار دل و دینم جانم را رها کن، نذر کربلا کن در دل مانده رویایت... ای خاکت بهشت من، زیبا سرنوشت من ای حصن حصینم، باقی از تو دینم نامت محییُ الاموات، مِهرت قاضی الحاجات جان عالمی تو، اسم اعظمی تو در دل مانده رویایت...? شاعر: میلاد عرفان پور

واحد تند - سید علی حسینی - کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد هر کجا مُلک خدا هست، حسینیه ی توست هر که را می‌نگرم، شور محرّم دارد نه محرّم، نه صفر، بلکه همه دوره‌ی سال کعبه به یاد غمت، جامه‌ی ماتم دارد روضه‌خوانِ تو خدا، گریه‌کنِ تو آدم اشک، ارثی است که ذریّه‌ی آدم دارد نازم آن کشته! که تا صبح قیامت زنده است سلطنت هم چو خدا، در دل عالم دارد اشک در ماتم تو بس که عزیز است، حسین! جای در چشم رسولان مکرّم دارد جگرم زخمی آن کشته که زخمِ بدنش هر دم از زخمِ دگر، دارو و مرهم دارد می‌کند که آتش دریای غضب را خاموش هرکه در دیده‌ی خود، یک نم از این یم دارد روز محشر نفروشد، به دو صد باغ بهشت هر که یک میوه ز نخلِ تر ?میثم? دارد

شور - سید علی حسینی - دور تو بگردم ای کعبه ی عالم ای سر اجابت یا حسین ع هر شب توی روضه دلتنگ تو هستم دلتنگ زیارت یا حسین ع آخر می میرم تو بزم روضه هات یا حسین ع لحظه ی مرگم می مونم چشم به رات یا حسین ع آقا تا دم جون دادن اسم تو روی لب هامه بیرق سیاه روضه روشنی ای چشمامه حسین اربابم عشق تو عجین شد با آب و گل من مدیون تو هستم یا حسین ع از کودکی آقا بی تاب تو بودم مممون تو هستم یا حسین ع من و سپرده دست تو مادرم یا حسین ع الهی باشه جمله ی آخرم یا حسین ع نوکرا تو روضه ها مادر شما دعوت کرد دل ما رو برد کربلا یعنی راهی جنت کرد حسین اربابم شاعر: سید علی محمد نقیب

دم پایانی - تا همیشه در ذهنِ، مسجد النبی مانده خطبه ی فدک با آن، جمله های کوبنده زیر و رو کردی تو، بساط نامردان را به خون خود بخشیدی، بهای آن را از آن، قدرت بیان، پُر شد، گوش آسمان گرچه، قامتت کمان، زهرا زهرا زهرا یا زهرا، فریادت در یاد ما نام تو بها داده، استقامت زن را خاک چادرت برده، آبروی دشمن را خطبه ی تو جوشید، درون جان زینب به کوفه جاری شد بر، زبان زینب ننگِ، شام و کوفه را، زینب، کرده برملا بعد از، داغ کربلا، زهرا زهرا زهرا یا زهرا، فریادت در یاد ما ما نمی بریم از یاد، گونه های نیلی را از زمانه می گیریم، انتقام سیلی را منتظر می مانیم، به حرمت هم عهدی کنار هم تا صبحِ، ظهور مهدی شیعه، بیقرار تو، روزی، در بهار تو می آید، مزار تو، زهرا زهرا زهرا یا زهرا، فریادت در یاد ما شاعر: دکتر محسن رضوانی