فاطمیه اول 95، شب دوم، محمود کریمی

خوابم بیدارم کن از عشق سرشارم کن مثله خوبا آقا خاصه دربارم کن شبای ابریمو مهتاب کن منو خلاص از این مرداب کن مثله شهیدای ارباب کن بیا دلم تنگه آقا این عشق قانون داره این درد درمون داره با تو حالم خوبه قلبم مهمون داره دل زمین بی تو تاریکه دلم میشه روشن وقتی که میگن سحر خیلی نزدیکه بیا دلم تنگه آقا روزا تار تاره جاده ناهمواره دلها مردن غیر از اونکه صاحب داره بیا که دل تنگیم محکوم شه دل کبوتر ها آروم شه تموم خوبیها معلوم شه بیا دلم تنگه آقا

چراغ و چشم رسول خدا امام حسن به جن و انس و ملک مقتدا امام حسن هزار بار اگر سر جدا شود دستم ز دامن تو نگردد جدا امام حسن در آن زمان که نبودیم ما ز لطف خدا ولایت تو عطا شد به ما امام حسن عجیب نیست مسیحا اگر شود بیمار ز خاک کوی تو گیرد شفا امام حسن تمام ارض و سما سفره کرامت توست، کریم کیست به غیر از شما امام حسن فدای خلق کریمت شوم که دشمن هم کند ز کثرت عفوت حیا امام حسن هزار مرتبه جانم فدای آن پدری که کرد با تو مرا آشنا امام حسن ز کوه طور بود زائر مدینه کلیم شود به کوی تو حاجت روا امام حسن که گفته که دور بقیع تو نیست زواری، ستاده اند همه انبیا امام حسن به غربت حرم بی چراغ تو سوگند، که هر دلی حرم توست یا امام حسن به روز حشر که پیغمبران گرفتارن، تو را زنند خلائق صدا امام حسن دهان و صورت و چشم و لب تو را بوسید هزار بار رسول خدا امام حسن همای قاف اجابت همیشه رام کسیست که در حریم تو خواند دعا امام حسن کریم آل پیمبر کرامتی فرما که من به کوی تو باشم گدا امام حسن ز پایداری و صلح و سکوت و صبر تو بود ظهور واقعه ی کربلا امام حسن سکوت توست نبرد و قیام همه تو صبر، گرفت از ولایت بقا امام حسن میان زخم تن و زخم دل تفاوتهاست، که زخم دل نپذیرد دوا امام حسن نه دشمنان به خدا خیل دوستان کشتن، تورا ز زخم زبان بارها کشتن امام حسن به ننگ قتل تو هر چند جعده شد مشهور، اما مغیره کشت از اول تو را امام حسن

روا نبود که با آن هجوم زخم جگر تو را کشند به زهر جفا امام حسن روا نبود تن پاک تو به دوش حسین، شود نشانه ی تیر خطا امام حسن خدا گواست که مثل تو ای غریب وطن ستم ندیده کسی از آشنا امام حسن بعد از آن روزی که آتش دامن در را گرفت فضه نان میپخت دست مادرم از کار ماند تا دم آخر کبودیها نشد کم جای خود، زخم ابرو از قلاف و سینه از مسمار ماند از همان روزی که از مسجد به خانه آمدیم چشمهای مادرم تا روز آخر تار ماند مادرم برخاست از روی زمین با یا علی خاک روی صورت و خون بر روی دیوار ماند خواستم که مانع دشمن شوم ولی قدم نمیرسید که خود را سپر کنم

زهراست چراغ راه مردان زهراست امید شاه مردان چون ترس نبود در مرامش شد فانی در ره امامش یا فاطمه یا فاطمه یا فاطمه یا اماه کم منفعه قلیل یک زن کم منفعه کثیر دشمن از همت بانوی دو عالم یک مو زسر علی نشد کم شد کرد به خطبه اش نشد را چون مرد گرفت حق خود را یافاطمه یا فاطمه یافاطمه یا اماه

زهر هلاهل قسمت من شد مرحم درد و غربت من شد بعد یه عمری نوبت من شد از یادش میلرزه تنم خونه دل ریخت از دهنم مادر گفت عشقم حسنم اشکاتو پاک کن بریم به خونه تا زنده هستم کسی ندونه بین من و تو قصه ی سیلی بمونه قصه ی کوچه، قصه ی جنگه قصه ی باره شیشه و سنگه میدون اون جنگ کوچه ی تنگه خون میریخت انگار رو پرم شد آوار دیوار رو سرم مادر گفت زار پسرم اینا که بستن راه منو تو، رسوا میشن با آه منو تو با انتقام سخت خونخواه منو تو اشکاتو پاک کن بریم به خونه تا زنده هستم کسی ندونه بین من و تو قصه ی سیلی بمونه مادر به من گفت سر خدارو قصه ما تا آخر کارو قصه سرخه کرب و بلا مثل من میسوزه حسین مادر گفت از روز حسین از روز جانسوز حسین کرب و بلا شد روز و شب من وقف حسینم شد زینب من جونم فدات برادر تشنه لب من

الا دمه تو مسیح دعا امام حسن رخت جمال جمیل خدا امام حسن امام دوم و فرزند اول زهرا تمام اهل کسا در کسا امام حسن حسن جمال و حسن خصلت و حسن طینت تویی تویی حسن مجتبی امام حسن خدا به حسن تو صنع خویش تحسین کرد آفرید جمال تو را امام حسن عجیب نیست اگر انبیا به حشر تو را صدا زنند و بگویند یا امام حسن به ماه آرزو لعل لب تو گل کرده، هماره جای لب مصطفی امام حسن زیارت حرمت را به کعبه نفروشم، که این معامله باشد خطا امام حسن هزار بار سرم را جدا کنند ز تن اگر دلم ز تو گردد جدا یا امام حسن اگر چه روز قیامت دو دست من خالیست دل من از تو ولای شما امام حسن