فاطمیه اول 96، شب دوم، محمود کریمی

غم که آوار می شود ای وای درد بسیار می شود ای وای خواب دشوارمی شود ای وای سرفه خون بار می شود ای وای روضه تکرار می شودای وای غربت بی حدش که یادش هست هق هق ممتدش به یادش هست پس ارشدش به یادش هست قاتلی که زدش به یادش هست تا که بیدار می شود ای وای کن دعا که دگر زمین نخورد هیچ زن در گذر زمین نخورد لااقل بی خبر زمین نخورد پیش چشم پسر زمین نخورد که چنین زار می شود ای وای شهر صد رنگ بود و مادر بود نیت چنگ بود و مادر بود کوچه ای تنگ بود و مادر بود هر طرف سنگ بود و مادر بود فصل آزار می شود ای وای خواست پیشش سپر شود که نشد سد چندین نفر شود که نشد مانعی در گذر شود که نشد قد او بیشتر شود که نشد حرف انظار می شود ای وای وای از ازدحام و نامحرم آه بیت الحرام و نامحرم فاصله یک دو گام و نامحرم پا به ماه امام و نامحرم چشم خونبار می شود ای وای کمرش را گرفت برخیزد پسرش را گرفت برخیزد چادرش را گرفت برخیزد تا سرش را گرفت برخیزد همه جا تار می شود ای وای از زمین خوردنش، شکسته شده هفت جای تنش، شکسته شده حسن از دیدنش، شکسته شده هم علی، هم زنش، شکسته شده وقت دیدار می شود ای وای با رُخ خیس و چهره ی زردش پسرش تا به خانه آوردند صورتش را گرفته از مردش نه که سیلی دلیل سر دردش، سنگ دیوار می شود

کاش قصه ی مادر این قدر داغ نبود ای کاش قصه ی کوچه ای کاش یاس کبود کسی مثل حسن نمیدونه که چرا مادرش پریشونه که چه دردی کشیده تو کوچه که چجوری رسیده تا خونه به کسی قصه ی درد یه عزیز رو نمیشه گفت اگه مادر بشه بیمار آخه همه چیزو نمیشه گفت ای کاش لاله ی زخمی اینقدر خسته نبود راه کوچه به خونه ای کاش بسته نبود کی میدونه چه غربتی داره رد خونی که روی دیواره چه بلایی سر صورت میاد اگه افتاده باشه گوشواره ای کاش قصه نمی رفت سمت کرب و بلا به کسی علت آه دل تنگو نمیشه گفت اثر ضربه ی دستی مثل سنگو نمیشه گفت غم دیوار نمیشه گفت غم مسمار نمیشه گفت غم سیلی نمیشه گفت روی نیلی نمیشه گفت ای کاش قصه نمی رفت سمت کرب و بلا روی نیزه نمی رفت راس خون خدا ابکنی یا اباالحسن وبک لیتامی کی شنیده توی باغی از لاله صدای مادری که با ناله میگه مادر بمیره که جسمت بی کفن روی خاک گوداله چیزی از اون تن زیره سم مرکب نمیشه گفت توی گودال چی آوردن سر زینب نمیشه گفت چی اومد بر سر حنجر تشنه با خنجر نمیشه گفت چی اومد سر خیمه ی آل پیمبر نمیشه گفت چی اومد سر گوشواره ی دختر نمیشه گفت چی اومد سر چادر نمیشه گفت چی اومد سر معجر نمیشه گفت چیزی از اون تن زیر سم مرکب نمیشه گفت توی گودال چی آوردن سر زینب نمیشه گفت وای حسین

یک نفر در میان گودال و واااای صد نفر میزدن زینب را واااای تیغ و ها مانده بود در گودال وااای با سپر میزدن زینب را واااای وا فریادا ز عشق وا فریادا چشمم به یکی طرفه نگاه افتادا گر داد دل شکسته دادا دادا ور نه من و عشق هر چه بادا بادا

مرجان لب لعل تو مرجان مرا قوت یاقوت نهم نام لب لعل تو یاقوت قربان وفاتم به وفاتم گذری کن تابوت مگر بشنوم از رخنه ی تابوت من کجا، تو کجا اکبر و قاسم و عباس کجایند؟ کجا عشق چون این همه را بردی و غارت کردی دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست تا ندانند رقیبان که تو منظور منی