فاطمیه اول 96، شب اول، محمود کریمی

سلام ای جوابِ سلامِ خدا ظهورت طلوعِ تمام خدا تویی آفتابِ بلند فلک تویی سایه ی مُستدام خدا تویی که به تعظیم تو ابر کرد تویی صاحب احترام خدا تو نهجُ البلاغه تو قرآن تو وحی کلامی بگو هم کلامِ خدا صدایت صدایش به معراج بود حدیثت، حدیث مدام خدا برای توکعبه جگر چاک زد بیا مرد بیت الحرام خدا مرا کعبه ی سینه چاکم کنید فقط پای حیدر هلاکم کنید علی ابتدا و علی انتهاست علی مصطفی و علی مرتضی ست علی اول است و علی آخر است علی در ظهوروعلی در خفاست علی در معارج علی بر بُراق علی اِنَما، علی وَالضُحی است علی با حق است علی بر حق است علی کعبه است و علی در حَر است علی نیست آن و علی نیست این علی نه جدا و علی نه خداست علی را بگو هر چه گویی کم است که زهرا علی و علی فاطمه است اگر تیغ تو سایه گستر شود همان ابتدا کارِ یکسر شود غلط گفتم آقا ندارد نیاز که تیغ شما خرج لشگر شود محال است جمعِ سلاطین دهر که با قنبر تو برابر شود زمانِ شروعِ رجز خوانی ات زمین کَر شود آسمان کَر شود خدا دوست دارد دم ذوالفقار دمی از دم ظلم ترتر شود ببندی اگر دستمال نبرد نباشد کسی را خیال نبرد نگهدار ما را برای خودت فقط بین مهمان سرای خودت مرا آینه کُن به درد میخورم در آغوش ایوان طلای خودت برای پدر مادرم کافی است نخی، ریشه ای از عبای خودت اگر پا گذارم به جا پایِ تو مرا می بری تا خدای خودت مرا می برد گوشه ای از بقیع فقط ردِ پا ردِ پای خودت سرت مانده بر شانه ی نخل ها بگو با من از ماجرای خودت چرا استخوان در گلو مانده ای که با روضه هایی مگو مانده ای

هیزم رسید و آتشی از در بلند شد ای وایِ من که ناله‌ی مادر بلند شد مامور شد به صبر علی، از سکوت او سو استفاده کرد ستمگر بلند شد با جمعی از اراذل و اوباش ریخت و پایش برایِ کُشتنِ مادر بلند شد در را شکست او، کمرِ شیعه را شکست طوری که وای وایِ پیمبر بلند شد طوری زدند خاطرشان جمع جمع شد طوری زدند ناله‌ی حیدر بلند شد با این همه همین که علی بین کوچه رفت دیوار را گرفت از آن در بلند شد دستش رسید دامن مولا ولی شکست از بس غلاف تیغ مکرر بلند شد زینب شنید گریه‌ی در، آه میخ را زینب گریست، دادِ برادر بلند شد کُنج خرابه هم چقدر یاد مادر است وقتی دوباره گریه‌ی دختر بلند شد این راه فاطمه است که سر بر ولی دهیم اینگونه بود شیعه اگر سر بلند شد حسینم این همه بر سینه آذرم مزنید نمک به زخم دل درد پرورم مزنید در این مدینه همین جا سر مرا ببرید غلاف تیغ به بازوی مادرم مزنید

علی تنها مونده میون بی خبرا اومدن پشت در خونه خیره سرا داره حق گم میشه آتیشه فتنه گرا تازه روضه ی در شده اول درد سرا پر آتیش کوچه رسیده به بال و پرا کسی نیست این دوروبرا دود، آتیش، تنها، زهرا غم، غربت، مولا، زهرا یا زهرا زهرا زهرا یا زهرا زهرا زهرا فاطمه می گیره حق همسرشو فاطمه تنها نمی زاره رهبرشو آتیشم دوده وقتی میسوزونه چادرشو هدیه به خدا میده غنچه ی پرپر شو خدا میخره غربت محسن و مادرشو شهیدای حیدرشو خون، گریون، دریا، زهرا عشق، مجنون، لیلا، زهرا یا زهرا زهرا زهرا یا زهرا زهرا زهرا تازه روضه ی در شده اول درد سرا پر آتیش کوچه رسیده به بال و پرا کسی نیست این دوروبرا دود، آتیش، تنها، زهرا غم، غربت، مولا، زهرا دود بودو، دود بودو، دودو بود گُل میان آتش نمرود بود باغبان بود و خزان باغ شد میخ در کمکم ز آتش ... داره می سوزه تو آتیش ناموس خدا زیر تیغه گردنه ب حیدر وا ابتا دل مادر گیره تا دم تصویره کرب و بلا میشه خیمه و معجر و مقتل و آتیش و دود مثل کوچه و چادر و مادر و روی کبود مگه عباس اونجا نبود باز سیلی، دختر، زهرا رو نیزه، راس شهدا راس حسین به نیزه ها آتیش زدند به خیمه ها

گوش کن نعره‌ی طوفانِ نجف یازهراست گوش کن نغمه ی باران نجف یازهراست فاطمه نَفسِ علی و نَفَسَش فاطمه است جانِ زهراست علی، جانِ نجف یازهراست هرکه مشغولِ زیارت بشود می‌بیند نقشِ آیینه‌یِ ایوانِ نجف یازهراست از حرم می شنوم فاطمه را بشناسید همه‌ی روزی مهمانِ نجف، یازهراست ‌مرقد فاطمه یا مضجعِ مولا اینجاست؟ بس که گفتند که درمانِ نجف یازهراست دستِ زهراست، اگر سمت نجف می‌آیی بخداوند که خوان سلیمان نجف یازهراست گریه بر فاطمه کردیم و زِ جان سیر شدیم ما چشیدیم... فقط نانِ نجف یازهراست گریه کردیم در این صحن، چه آرام شدیم چاره‌یِ حال پریشان نجف یازهراست

بانوی علی، بضعه النبی، شمس عالمین، رهبر حسین از مزار تو، تا صحن نجف، در ارض و سما، بین الحرمین ای روح نجف، ای روح بقیع روح مشهد و روح سامرا، روح کربلا، روح کاظمین معنای دعا، عصر انما، ناموس خدا، نور مشرقین، اسم اعظمت، همراه اذان در گوش مَن است، تا شهادتین ام الحسنین ام الحسنین ام الحسنین ای جان رسل، جان عقل کل ثقل ثقلین ام الحسنین ام الحسنین ام الحسنین

رحم کن بر دلم که مسکین است شاد کن جان من که غمگین است روز اول که دیدمت گفتم آن که روزم سیه کند این است چه کردی با دل من تموم حاصل من تویی دریای غم درد، تویی تو ساحل من

با فریادا ز عشق با فریادا چشم به یکی طرفه نگاه افتادا گر داده دل شکسته دادا ورنه من و عشق هر چه بادا بادا