فاطمیه اول 97، شب دوم، محمود کریمی

ای کرم، خاک قدم های گدای در تو ای فدای نظر حُسن خدا منظر تـو چشم ارباب کرم مانده به دست کرمت آبرو یافته خورشید ز گرد حرمت عرش، خشتی ست ز ایوان رفیع تو حسن! وسعت ملک الهی ست بقیع تو حسن! مِهر تو شیر? جان، میوه ی باغ دل ماست قبر بی شمع و چراغ تو چراغ دل ماست پســــر اول زهــــرا و امـــام دوم چارمین فـرد ز پنجـی و فـروغ سوم بوسه های نبوی بـر دهنت گل کرده آیت وحی خـدا از سخنت گل کرده بوسه برداشته پیوسته دعا از لب تو شان? عرش، نشـانِ نبـوی مرکب تو حسنـی؛ حُسن خدای احـد ذوالمننی در کمال و ادب و حسن و ملاحت حسنی تو کریمی، تو زعیمی، تـو امامی، تو ولی کرده ده سال امامت به حسین بن علی سینـه و شانـه و آغـوش پیمبر جایت گـل لبخنـد خـدا ریخته بـر سیمایت وسعت مُلک خدا سفره ی مهمانی توست خوش ترین ذکر خداوند، ثناخوانی توست تـو ز طفلـی غــم ایـام، مکـرر دیدی سوختی، آب شدی، داغ پیمبـر دیدی شاهـد غـربت و تنهایی حیــدر بودی تـا اُحـد گریه کنان همـره مادر بودی تـو درِ خانــه ی آتـش زده را مـی دیدی مادرت نقش زمین می‌شد و می لرزیدی قاتلت اوست که در پیش دو چشمان ترت تازیانــه زده بــر مــادر نیکـو سیـرت قاتلت اوست که با خشم، لگد بر در زد مـادرت نالـه کشیـد از جگـر و پرپر زد

ای کاش روضه ی مادر این قدر داغ نبود ای کاش قصه ی کوچه ای کاش یاس کبود کسی مثل حسن نمیدونه که چرا مادرش پریشونه که چه دردی کشیده تو کوچه که چجوری رسیده تا خونه به کسی قصه ی درد یه عزیز و نمیشه گفت اگه مادر بشه بیمار همه چیزو نمیشه گفت غم دیوار نمیشه گفت غم مسمار نمیشه گفت غم سیلی نمیشه گفت روی نیلی نمیشه گفت ای کاش لاله ی زخمی اینقدر خسته نبود راه کوچه به خونه ای کاش بسته نبود کی میدونه چه غربتی داره رد خونی که روی دیواره چه بلایی میاد سر صورت اگه افتاده باشه گوشواره به کسی علت آه دل تنگ و نمیشه گفت اثر ضربه ی دستی مثه سنگ و نمیشه گفت ای کاش قصه نمی رفت سمت کرب و بلا روی نیزه نمی رفت راس خون خدا کی شنیده توی باغی از لاله، صدای مادری که با ناله میگه مادر بمیره که جسمت، بی کفن روی خاک گوداله چیزی از اون تن زیر سُم مرکب نمیشه گفت توی گودال چی آوردن سر زینب نمیشه گفت چی اومد سر حنجر تشنه با خنجر نمیشه گفت چی اومد سر خیمه ی آل پیمبر نمیشه گفت چی اومد سر گوشواره دختر نمیشه گفت چی اومد سر چادر و معجر نمیشه گفت همان حبلی که بر حبل المتین شد غل و زنجیر زین العابدین شد نبود گَر روی زهرا را نشانه نمی زد کس به زینب تازیانه

پرم شکسته مثِ کبوتر دلم گرفته کجایی مادر زنده‌ام به بوی چادر نمازت زنده‌ام به یاد راز و نیازت کُشتی منو با قد خمیده روی کبود و رنگ پریده شب ها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده پَرم شکسته مثل کبوتر دلم گرفته کجایی مادر یه وقتا از آه میسوزه سینم شکر خدا راهی از مدینه ام انگاری الان دارم میبینم که مادرم میبره منو رو پاش گذاشته سر منو میگیره با آستین خودش اشک چشای تر منو شب ها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده تموم این درد با من میمونه غمت منو کشت تو راه خونه این زخم کهنه درمون نمیشه رازی که دارم پنهون نمیشه افتادی رو خاک مثل قباله دیوار کوچه شد باغ لاله غربت از آسمون میبارید ابرا با چشمامون میبارید دیوار برا تو خون میبارید مادر دلم هواتو کردم یه عمر از درد میسوزه قلبم به کوچه ها چشم میدوزه قلبم چی اومد اونجا به روز قلبم کوه مصیبت رو دوشم صدای سیلی تو گوشمه دلیل اینکه همیشه تو آتیش غیرت میجوشمه دیگه تا دم آخر یه گوشه توی بستر زیر چادر از بابا همش رو گرفت مادر شبها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده حسن غریبه، کریم دنیاست حسن تمامه وجود زهراست میراث زهراست صبر و قرارش رفته به مادر حتی مزارش بال ملائک گل دسته هاشه خاک مدینه ایون طلاشه دست، کریم آل حیدر نور، مدینه ی پیمبر جانم، حسن غریب مادر روضه مادر شهادتینم وصیت من به زینبینم اشکات بمونه برا حسینم عریان میشه پیکر حسین به نیزه میره سر حسین دل همه زیر و رو میشه با ناله مادر حسین یه مادری که با ناله تو دریای گوداله میسوزه برا داغه تن پرپر لاله جانم حسین غریب مادر

مگه نه این که زندگی بدون تو بدون عشقه؟ مگه نه این که سجده روی خاک تو قانون عشقه؟ مگه نه این که دست و پا زدن تو خون درمون عشقه؟ مگه نه این که تو رگ دیونه ی تو خون عشقه؟ من این جا یکی کر بلا واویلا واویلا واویلا من این جا یکی خیمگاه واویلا واویلا واویلا مگه نه این که هر کی میره کربلا مدیون عشقه؟ مگه نه این که هر کسی شهید میشه مهمون عشقه؟ مگه نه این که چشم عاشقا همه بارون عشقه؟ مگه نه این که روی سینمون فقط نشون عشقه؟ ارباب ارباب حسین حسین ارباب ار باب حسین حسین بعد صد سال اگر از سر قبرم گذری من کفن پاره کنم زندگی از سر گیرم ما از تو به غیر تو نداریم تمنا حسین حلوا به کسی ده که محبت نکشیده