فاطمیه اول 97، شام شهادت، محمدرضا و حسین طاهری و مهدی اکبری

هر وقت دل بهانه یاد تو را گرفت شادی از آن بلند شد و غصه جا گرفت ابریست آسمان دل بی قرار تو بیخود نبود اگر که دوباره هوا گرفت گفتم شبی شبیه تو گریه کنم ولی چشمم ز اشک خشک شد آقا صدا گرفت تو سوختی که سینه ام آتش گرفت و سوخت تو روضه خوان شدی اگر این روضه پا گرفت امروز هم بیا و بگو وای مادرم آخر مریض خانه مولا شفا گرفت راحت شدند اهل مدینه ز رفتنش این خانه علیست که دیگر عزا گرفت در آخرین وصیت زهرا دل علی از روضه حسین و غم کربلا گرفت

مثل ابر بهار می بارم، رحم کن بر دل علی زهرا چاره ی لحظه های دشوارم، رحم کن بر دل علی زهرا اندکی تا دم سحر مانده، تازه آغاز دردسر مانده لحظه ها را چگونه بشمارم؟ رحم کن بر دل علی زهرا وقت تنگ است و کار بسیار است ، غسلت ای باغ لاله دشوار است گره افتاده است در کارم، رحم کن بر دل علی زهرا وقت غسلت چقدر لرزیدم، خون تازه به پهلویت دیدم ای زمین گیرِ زخمِ مسمارم، رحم کن بر دل علی زهرا فاطمه جان مُحوّل الاحوال، بازویت … بازویت! زبانم لال چه شد آخر شریک اسرارم؟! رحم کن بر دل علی زهرا غسل دادم تو را حسین افتاد، صورتت دیدم و حسن جان داد نظری کن بر این دل زارم، رحم کن بر دل علی زهرا به من مرده جان تازه بده ، لااقل لحظه ای اجازه بده

امون از غریب، امون از مدینه امون از آتیش و از این زخم سینه کدوم بی حیایی؟ کدوم تازیانه کدوم ضربه ای جون به لبهات رسونده کدوم نانجیبی، کدوم دست سنگین روی صورت تو بنفشه نشونده همه زخم های تو عمیقه داره قلبمو می ده آزار اما نمی دونی با من چه کرده جای مسمار چه داغی به روی دل من گذاشتی همه هستی من، آخه تو سنی نداشتی دو ماه صورتت رو عزیزم ندیدم چقدر پیر شدی خاک عالم سر من الهی بمیرم ورم داره چشمات چه تصویریه توی چشم تر من چقدر زخم های تو زیاده چقدر غسل تو روضه داره ببین مرتضی روی دیوار، سر میزاره امون از غریبی عزیزم یه روزی میاد که توی اشک و ناله میشه وقت غسله یه طفل سه ساله یه طفل اسیری که موهاش سفید شد مگه توی گودال چه داغی رو دیده یه طفل اسیری که تا گریه می کرد آرومش می کردند با رأس بریده به عمه غریبونه می گفت که این زخما میده عذابم منو می زنند عمه حتی توی خوابم

آخه دلت میاد تنهام بذاری آخه دلت میاد ببینی خونه رو تو بی قراری آخه دلت میاد بگی نمیتونی دووم بیاری آخه دلت میاد دلم بگیره آخه دلت میاد جلوی بچه هام گریم بگیره آخه دلت میاد گُلمو دست باد ازم بگیره به خدا چشممون زده مغیره به خدا زندگیم داره می پاشه وقتی که قنفذ این روزا میخنده تموم طعنه ها تو خنده هاشه یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا آخه بهم بگو چی شده بانو آخه بهم بگو چرا میگیری از شوهرتم رو آخه بهم بگو کشیده به کجا گوشه ی ابرو آخه بهم بگو من که میدونم از لرزش زانو آخه بهم بگو چجوری خونه رو میزنی جارو آخه بهم بگو چجوری راه میری با درد پهلو نمیتونم برات طبیب بیارم به روی من همه درا رو بستن دیگه نمیذارن زنده بمونی همونایی که پهلوتو شکستن یا زهرا آخه نفس بکش جوون حیدر آخه نفس بکش دیگه قسم ندم به جون حیدر آخه نفس بکش که داره میبره امون حیدر آخه نفس بکش نگو نمیتونی زنده بمونی آخه نفس بکش به خدا فاطمه خیلی جوونی آخه نفس بکش اگه برای من دل نگرونی چرا میگی حسن نره تو کوچه اگه بره یه خواب بد میبینه چرا جلو حسینت آب نخوردی چرا نره دم تنور بشینه یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا

انسیه الحورا صدیقه کبری تو سیده النسایی دخت ختم الانبیایی تو خالق ما سوایی تویی دلیل و بهانه خلقت، سایه سر مایی تو مادر مایی بر عالم تویی ملیکه اونکه با علی شریکه واسه شیعه مادری که غبار پای شما شده جنت بدم ولی با عشق تو قیمت دارم یا فاطمه با یک دعای خیر تو عزت دارم یا فاطمه بانوی کرم تو قلبم حرم داری تا ابد ای شفیعه ی روز محشرم یا زهرا مدد یا زهرا مدد، یا زهرا مدد، یا زهرا مدد حصن حصین زهرا تمام دین زهرا تو بانوی کائناتی تنها علت حیاتی ذکرم تا پل صراطی تو روح و رکن حدیث لولاکی تجلی ایمان آبروی قرآن نور آسمان شهری تو فیض لیله قدری صاحب اختیار دهری نبض زمین و محور افلاکی به لطف و رحمت شما ایمان دارم یا فاطمه محب حیدر تو ام تا جان دارم یا فاطمه بانوی کرم تو قلبم حرم داری تا ابد ای شفیعه ی روز محشرم یا زهرا مدد یا زهرا مدد، یا زهرا مدد، یا زهرا مدد

جذاب ترین حادثه ی زندگی من مهر من و مهتاب شب بندگی من با اشک به دیوار همین کوچه نوشته است این کوچه شده باعث شرمندگی من با گریه ی من موج گرفت خُشک ترین رود با رفتن دل روز شده شهر مه آلود بدرود امیدم، نفسم، عشق عزیزم آهسته برو پشت سرت آب بریزم بدرود نگارم همه دار و ندارم باید تو رو به حضرت منان بسپارم سفر به خیر مسافرم، پرستوی مهاجرم میگن در جنت دیگه مسمار نداره اونجا کسی با بال ملک کار نداره باید روی گلبرگ شقایق بنویسند گُل تاب فشار در و دیوار نداره انگار گلم اومدی که بری زود چه از روز تولد به تنت رخت سفر بود بدرود بهشتم، ملکم، روح بلندم بنده کفنت رو باید انگار ببندم بدرود قرارم، قمرم، باغ و بهارم باید بدنت رو توی تابوت بزارم سفر به خیر مسافرم، پرستوی مهاجرم آهسته بگم دارم باهات حرف خصوصی زینب رو نزاری چشم به راه، شب عروسی بوسیدی حسینتو جلو چشای زینب گفتی که گلوشو باید این جوری ببوسیدی زهرا ته گودال برسونی خودت رو زود زینب دم خیمه می بینه دنیاشو نابود بدرود حسینم، تو رو به خدا سپردم پیراهنی که مادرمون داده آوردم بدرود حسینم، مَحرمم، پشت و پناهم صورت روی خاکا می کشید پیش نگاهم بدرود حسینم، برو ای نیزه نشینم باید تنتو زیر سم اسبا ببینم

یا فاطمهَ الزهرا آب و گل ما را چون با عشق تو بسرشتند آن مهر ولایت را اندر دل ما کشتند بر بارگه قدسی القاب تو بنوشتند محتاج تو در محشر از خوب و هم از زشتند یا فاطمهَ الزهرا صد آسیه و حوا خدمتگر درگاهت عقل بشری عاجر از منزلت و جاهت در قهر خدا سوزد کونین به یک آهت روشن به دو جهان گشته از چهره چون ماهت یا فاطمهَ الزهرا تو عصمت کبرایی صدیقه و زهرایی هم باعث ایجاد آن عرش معلایی تو همسر مولایی، در مرتبه والایی یا فاطمهَ الزهرا لم داده ام به تکیه گه لن ترانی ت من سخت راحتم که ندارم نشانی ات قنبر که خود لیاقت قنبر شدن نداشت افتاد بین جذبه ی قنبر کشانیت اول تو از پیاله ی هستی کشیده ای ما نیز خورده ایم ز جام دهانیت

بِنَبیٍّ عَرَبیٍّ وَ رَسولٍ مَدَنی وَ أَخیهِ أَسَدِ اللهِ مُسَمّا بِعَلی وَ بِزَهراءَ بَتولٍ وَ بِأُمٍّ وَلَدَتها وَ بِسَبطَیهِ وَ شِبلَیهِ هُما نَجلَاْ زَکیٍّ