فاطمیه اول 97 - شب چهارم - محمدرضا و حسین طاهری

ای ندیده خیر از این و آن آه بیا کنار من بمان پس بمان کمی نفس بکش آه نمانده در تنت توان با هر آه میسوزم میبارم با هر اشک من شبها بیدارم تو در تب میسوزی میسازم، تو در دل جانسوزی جانسوزم و آه بیا و جان زینبینم به اشک هر شب حسینم بمان که ماندنت ثواب است از آه تو دلم کباب است آه مرو مرو مرو عزیزم ابر گرفته روی ماه تو نیست به جز خدا پناه تو کاش علی نبیند آه تو وای مگر چه بود گناه تو با من باش به هر طوفان فانوسم بی تو من خوابی چون کابوسم میدونم من ابرم بارونم من با تو ای دریا آرومم و آه نفس نفس بزن برایم گرفته فاطمه صدایم مرو مرو شده دعایم دعای هر شب از خدایم آه مرو مرو مرو عزیزم کاش نگیرد این دعای تو کاش خدا دهد شفای تو کاش که جان دهم به جای تو کاش علی شود فدای تو وا کن چشم ای ماه شبهایم بی تو من تنهای تنهایم روشن کن با خنده فردایم بر داری زنجیر از پاهایم بیا دوباره یاری ام کن رها از این جدایی ام کن که بی تو من نفس ندارم توان این قفس ندارم آه مرو مرو مرو عزیزم

ای به فصل جوانی خسته از زندگانی یک شب دیگر آیا میتوانی بمانی ای همه احترام من پاسخ هر سلام من حرف سفر مزن که هست با تو جهان به کام من قد کمان سر بلند دیده بر رخم نبند جان من کمی بخند فاطمه مرو مرو ای تمام قوایم آمدی پا به پایم تو شکستی چرا پس من حلالت نمایم روز خوشی ندیده ای آب شدی خمیده ای مثل همه تو هم مگر دل ز علی بریده ای با غمت عزیز من خانه را به هم نزن دل ز شوهرت نکن فاطمه مرو مرو روح صبر و ثُباتی زندگی را نشاطی پیش طفلان شنیدم گفتی عجل وفاتی فکر مرا نمیکنی چهره که وا نمیکنی بهر شفای خود دگر از چه دعا نمیکنی روح مرتضی مرو جان بچه ها مرو میکشی مرا مرو فاطمه مرو مرو

بلا میباره مادرم بیماره هنوزم لکه خون روی در و دیواره نمیره از یاد مادر از پا افتاد زیر دست و پاها داشت جلو چشمام جون میداد دم در افتاد وقتی با سر افتاد در خونه کنده شد رو سر مادر افتاد تو آتیش و دود با تن خون آلود روی چادرش پر از رد پای مردم بود حسن گریونه یادش میمونه که چطوری مادر و آورده اون روز خونه هوا تاریک بود خونمون نزدیک بود مادرم خورد به دیوار بس که کوچه باریک بود تنم میلرزید نانجیب میخندید تو غارت همه ی تنم میلرزید مگه چادر من چقدر می ارزید تنم میلرزید نانجیب میخندید مادرم تو کوچه ها دور خودش میپیچید حالا تو بستر این روزای آخر گریه میکنه برای بی کسی حیدر بلا میباره مادرم بیمار هنوزم لکه خون روی در و دیواره

نهال نارسیده ام بای زنب القتلت گل ز شاخه یده ام بای زنب القتلت کنار گاهواره ایی که ساخته ام برای تو آه ز دل کشیده ام بای زنب القتلت من از ملائکه خدا میان دود شعله ها به گوش خود شنیده ام بای زنب القتلت خودت زبان باز کن برای شیعیان بگو ماه به خون تپیده ام بای زنب القتلت شکسته سینه هستمو ذکر لب من است این با نفس بریده ام بای زنب القتلت

منم سپر برای حیدر فدایی امیر خیبر فاطمه یه تنه خودش سپاهه مثل یه کوه پشت علی میمونم محال که علی غریب بمونه سینه سپر براش تا پای جونم نام من سبب عزت دنیا شد در عالم لقبم ام ابیها شد خون من سند غربت مولا شد نفس بده عَلَم بردارم تو این مسیر قدم بردارم میخام تو راه کربلا شهید شم الهی عاقبتم همین شه فقط اشاره کن به لشکرت تا تموم سال شبیه اربعین شه لب تر کن که جهان از دم تو زنده است ما سرباز و علمدار تو فرماندم آقا ارتشت آماده آماده است

ای نیمه ی وجود پیمبر نرو بمان، چشم و چراغ خانه ی حیدر نرو بمان قرآن ناطقت شدم ای سوره نجیب شأن نزول مریم و کوثر نرو بمان ای برکت همیشه سر سفره باز هم نان از تنور خانه بیاور نرو بمان مشغول رفت و رو شدی خانوم گل حالا که هست حال تو بهتر نروبمان ام یجیب های مرا مستجاب کن هر چند هست قلب تو مضطر نروبمان نُه سال عاشقانه به هم تکیه کرده ایم یه روح در میان دو پیکر نروبمان اشک حسین و بغض حسن را نگاه کن محض قرار این دو برادر بمان چیزی بگو به زینب و کمتر سکوت کن دق می کند بدون تو دختر نرو، بمان مرثیه خوان کرب و بلا، راوی غم گودال و تَلو، جنجر و معجر نرو بمان