فاطمیه اول 97، شب سوم، محمدرضا طاهری

من گریه می کنم سحر انتظار را تا که به سینه ام برسانی قرار را دارد بدون تو سپری میکند دلم این جمعه های پر غم و ناسازگار را وقتی که با قدوم تو ما زنده می شویم باید به پای تو بنویسم بهار را دارم غروب جمعه به این فکر میکنم این هفته هم گذشت ندیدم نگار را من مطمئن شدم که دلت را شکسته ام وقتی شکستم آن همه قول و قرار را پیراهن سیاه تنم بیرق عزاست از من نگیر این سند اعتبار را ای کاش صحن حضرت زهرا پس از ظهور روزی ببیند این همه خدمتگزار را امن یجیب کیست که میخواهد اینچنین از حق شفای مادر در احتضار را

آتش کشیدن خونمونو بستن دو دست پهلونو چهل نفر پشت سر هم هی میزدن مادرمونو بابامونو رها نکردن مودبانه تا نکردن مادرمون دستش شکست و دست بابامو وا نکردن

آمدم امشب عیادتت باران شوم برای تو و داغ غربتت بی بی سلام با غم حیدر چه می کنی؟ با گریه های هجر پیمبر چه می کنی؟ چیزی نمانده است دگر از وجود تو رنگی نمانده است به روی کبود تو سر درد داریو سر تو تیر می کشد اصلا تکان نخور پَر تو تیر می کشد می ترسم این که پیراهنت لاله گون شود می ترسم این که بستر تو غرق خون شود پهلو شکسته! درد تو را آب کرده است خیلی تو را شکسته و بی خواب کرده است ای نور آشیانه چرا پیر گشته ای آه ای جوان خانه چرا ... بی بی سلام با غم زینب چه می کنی با غصه سه تا کفن امشب چه می کنی انگار سوز آه تو در شور و شین شد ذکر لبان خشک تو نام حسین شد تو می روی ولی پسرت بی کفن شود در قتلگاه کشته ی صد پاره تن شود با زبان پر گِلِه زینب در آن میان رو در مدینه کرده و وا می کند زبان این کشته ی فتاد به هامون حسین توست این صید دست و پا زده در خون حسین توست

چقدر سرده بابا، هوای خرابه دیگه خستم از این شبای خرابه دیگه هیچ کسی نیست بفهمه چی میگم دیگه لکنتم خسته کرده لبمرو دیگه وا نمیشه چشای کبودم تا که گریه پایین بیاره تبمرو دیگه دخترت موندنی نیست دیگه بغضم آروم نمیشه میخام در بیام از خرابه روم نمیشه نبودی ببینی تو بازارای شام به جای النگو، طنابو رو دستام چه زجری کشیدم، تو زجر رو می دیدی فقط این طرف، اون طرف می دویدم چه جوری منو زد، که دادم دراومد دیگه بعد از اون هیچ کجا رو ندیدم دیگه دخترت بی قراره، دیگه تو تنم نا ندارم می خوام پیش پای تو وایسم، پا ندارم بگو بچه بودی کتک خوردی یا نه؟ زیر تازیونه کم آوردی یا نه؟ واسه دختراشون النگو آوردند همه اونایی که یادگار تو بوده صدایی که با اون هزار دفعه مردم هزار خنده ی نیزه دار تو بوده منو هم ببر پیش اصغر دلم تنگ اون خنده هاشه منو هم ببر اونجایی که شمر نباشه

شاهزاده کجا و خرابه اینجور زنده موندن عذابه بهتر نیست که من هم بمیرم یک شب عمه راحت بخوابه موهامو دیدی داره دیر میشه سه سالت دیگه داره پیر میشه بیا که نازمو بخری، بیا جنازمو ببری تو نیستی دلم تنگه بابا آب و نون من سنگه بابا تو بازار سر چادر من بین شامیا جنگه بابا چی بگم آخه که چقدر زدن مثه مادرت با لگد زدن نپرس چی شده دندون من نپرس چی میخوان از جون من بیا که نازمو بخری، بیا جنازمو ببری مهمونی با تحقیر نمیشه راه رفتن با زنجیر نمیشه دختر بچه ای که گرسنست سیلی میخوره سیر نمیشه دو سه لقمه هم که غذا میدن با هزار و یک ناسزا میدن ببین منو با مشت میزنن ببین به قصد کشت میزنن بیا که نازمو بخری، بیا جنازمو ببری اون قدر زخم به پیکر دارم نتوانم سر تو بردارم تیز به پیشانی سنگ زده کی ز خون بر رُخ تو رنگ زده

امون ای دل اگه کشتند چرا آبت ندادند تو را زان دُر نایابت ندادند اگه کشتند چرا خاکت نکردند کفن بر جسم صد چاکت نکردند چرا انگشتو انگشتر نداری چرا عمامه بر سر نداری نگو عمامه ی بر سر نداری چرا زینب به سر معجر نداری