فاطمیه اول 97، شب دوم، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

با گریه مانوسم نه یک ماه و دو ماهی شد گریه‌ ام باب فیوضات الهی هر روز و شب کارم سلامِ برحسین است با این امیدی که کنی سویم نگاهی من بارها دیدم که با یک قطره ی اشک با آبرو گردید، عبدِ رو سیاهی شرمنده‌ام یک عمر قلبت را شکستم در زندگی‌ ام نیست روزِ بی‌گناهی اصلاً محبت‌ های تو بد عادتم کرد تنبیه کن این بی‌ ادب را گاه گاهی دردِ دلم را جز شما با که بگویم تنها تو هستی که برایم تکیه‌ گاهی پایانِ کارم گشته و رویت ندیدم واکن ز قلبم رو به سوی خویش راهی آقا قسم بر صورت نیلیِ مادر آن چهره‌ ای که دارد از سیلی گواهی آقا قسم بر خانه‌ای آتش‌ گرفته آنجا که پشت در به پا شد قتلگاهی ای انتقامِ کشت? مسمار بر گرد جانِ گرفتارِ در و دیوار برگرد

روضه ام روضه های یک کوچه است کوچه ای سرد وکوچه ای تاریک کوچه ای سنگی و غبار آلود کوچه ای تنگ و کوچه ای باریک بارها گفته ام خدا نکند راه یاسی به لاله چین بخورد بارها گفته ام خدا نکند که در آن جا کسی زمین بخورد ولی ای وای بر سرم آمد کوچه خالی ز رفت و آمد شد چادر مادرم به دستم بود که در آن کوچه راه ما سد شد بین دیوارهای بی احساس ازدحام حرامیان دیدم پنجه ها مشت و دستها سنگین پنجه ای را در آسمان دیدم قد کشیدم به روی پا اما حیف دستش گذشت از سر من آسمان تار شد چه می نالید بین گرد و غبار مادر من تو اون حال اولین کاری که مادر کرد چادرش را به سر کشید و به در تکیه بر شانه ام به سختی داد خواست مادر که خیزد از جایش ولی این بار هم زمین افتاد دست بر خاک می کشید آرام با دو چشمان تار چاره نداشت چادرش را تکان دمو دیدم روش خونین و گوشواره نداشت

به در خیره میشم میلرزه وجودم مثل محسن ای کاش منم سوخته بودم منم مثل محسن برا مادر ای کاش توی کوچه سینه سپر کرده بودم میسوزم از این غم توی کوچه ای کاش علی غریب و خبر کرده بودم منی که برادر شهیدم تو هفت سالگی مو سپیدم همه روضه مادر و تو کوچه دیدم نمیگم چطور زد چطور مادر افتاد همینو میگم که ز پشت سر افتاد یه ضربه به من زد یه ضربه به مادر غرورم ترک خورد که کاری نکردم میگفتم به مادر پاشو عشق حیدر میگفت دنبال گوشواره هام می گردم می دونست عزادار مادر می دونست که چه حالی داره می دونست کجا داره نامرد پا میزاره میگفتم عقب وایسا نامرد مگه تو ناموس نداری چرا این قدر از مادر ما کینه داری

شب های جمعه می گیرم هواتو اشک غریبی می ریزم براتو بیچاره اون که حرم رو ندیده بیچاره تر اون که دید کربلاتو آه امون از غریبی، صبوری آه چه جوری بسازم با دوری وای حسینم، وای حسینم

قدم نمیرسه خودمو سپر کنم ای کاش میشد برم بابامو خبر کنم نا مرد بگو با یه زن آخه دعوا چرا نا مرد اگه میزنی بی محابا چرا نمیبینی چشمای ترمو بسه دیگه کشتی مادرمو آبرومو بردی پیش بابا چطوری بلند کنم سرمو دستت آخه مگه نمیدونی سنگینه میبینی مادرم جایی رو نمیبینه نا مرد تو که سیلی بی هوا میزنی نا مرد به سینش دیگه چرا پا میزنی اومدی جلو با داد و هوار یه جوری زدی که خورد به دیوار نامه رو گرفتی و حالا از سر راهمون نمیری کنار هر چی تو این کوچه که داره سرم میاد بدتر تو کربلا سر خواهرم میاد امروز یه نفر فقط جلوی مادره فردا ولی دخترش وسط لشکره یتیما تو شعله گیر میکنن سه ساله ما رو پیر میکنن برادرمو که سر میبرن خونوادشو اسیر میکنن وای حسین حسین

سلام آقا که الان روبه روتونم من این جا زیارت نامه می خونم بزار سایت همیشه رو سرم باشه قرار ما شب جمعه حرم باشه حرم گفته هوای کربلا کردم هوایی شم فقط دورت می گردم

غبار ماتم تو آبروی من است به عالمی ندهم این غبار ماتم را