فاطمیه اول 98، شب چهارم، محمود کریمی و محمد صمیمی

روضه - بزرگ مدینه بزرگ همه دعای قنوت شب فاطمه بیا خانه را آب و جارو زدم به عشقت خودم پشت درآمدم خودم آمدم تا سلامت کنم به جای همه احترامت کنم بیا احترامت فقط با من است جواب سلامت فقط با من است تو خورشید زهرای این خانه ای عزیزم تو آقای این خانه ای مهیای تو خانه را ساختم علی جان بیا سفره انداختم بیا سیر امشب نگاهت کنم تماشای رخسار ماهت کنم نگاه تو را از خدا خواستم من از دار دنیا تو را خواستم تمنای دستان سرد منی تو دل گرمی من تو مرد منی بیا چاره ی حال پروانه کن بیا گیسوان مرا شانه کن اگر گیسوانم به هم ریخته کمی کار خانه سرم ریخته سرم را اگر پیش تو بستم اگر گریه کردم کمی خسته ام خیال تو راحت رویم زرد نیست اگر گریه هم کردم از درد نیست که این گونه دلگیر کرده تو را چه کس این چنین پیر کرده تو را به امر پیمبر عمل می کنی بمیرم که زانو بغل می کنی ببینم تو را رو به راهی علی بمیرم برایت الهی علی غمت را روی شانه ام برده ام نگو از غریبی مگر مُرده ام مدینه اگر نیست گریان تو من و بچه هایم به قربان تو به دنیا پرستی عمل می کنند شنیدم تو را کم محلی می کنند اگر بی قراری به مسجد نرو اگر غصه داری به مسجد نرو کنار من و بچه هایت بمان همین جا نماز جماعت بخوان تو مولای والا مقام منی بدان تا قیامت امام منی اگرچه در خانه ات هم شکست علی خانه ی تو بهشت من است یل خیبر انقدر گریه نکن جلوی در این قدر گریه نکن من از اشک مردانه دق می کنم همین گوشه ی خانه دق می کنم مگر مُرده باشم تو گریه کنی زمین خورده باشم تو گریه کنی تو به حدِّ کافی پریشان شده ای همان کوچه بس بود گریان شدی زمین خوردن من فدای سرت کتک خوردم اصلاً فدای سرت بر آن خون دیوار خیره نشو به تیزی مسمار خیره مشو به جان علی پهلویم بهتر است عزیزدلم بازویم بهتر است تو حرف از مدینه شنیدی علی سر من خجالت کشیدی علی حلالم کن از غم شکستی علی تو آیا زمن راضی هستی علی ببین رفتنیم به زحمت نیفت جواب کسی را نده هر چه گفت نمی مانم انقدرها همسرم به زودی از این کوچه ها می پرم همین صبح تابوتم آماده شد لباس حسینت هم آماده شد ببین می توانی بمانی بمان اگر راه دارد بمانی بمان ببین می شود می توانی بمان چه کم دارد این زندگانی بمان عزیزم تو خیلی جوانی بمان بمان ......

روضه - در کنار بسترت، می نالم ای یار مُردم از ناله هات، وقتی که گفتی خدا نگهدار می میرم از ای درد و غم تو زندگی یه بار ازم من رو خجالت دادی و چیزی ازم نخواستی نشو رفیق نیمه راه جون علی، تو جون بخواه جونمو هدیه کردم و روم و زمین گذاشتی فاطمه جان... باغبون با رفتنت، می سوزه این باغ من یل خیبرم، ولی نمی شم حریف این داغ از روزی که کنج حیاط تابوتتو ساختم برات با چوب گهواره ای که مال محسنت بود زینب ازم ناراحته دل خودم قیامته ای مهربون ای با وفا چه وقت رفتنت بود فاطمه جان فاطمه جان

زمینه - مدینه غرق شرار و دود است بیا بگو جرم من چه بود است که عضو عضو تنم کبود است نشانه دارد زتازیانه آجرک الله یا بقیه الله دوای من مرگ اجل طبیب است تمام دردم غم حبیب است علی غریب است علی غریب است نشسته تنها کنار خانه آجرک الله یا بقیه الله خزان شدم چون گل بهاری به خود بپیچم به آه و زاری که دیده صیاد کشد به زاری کبوتری را در آشیانه آجرک الله یا بقیه الله نوشته بر خاک تربت من فلک خورد خون به غربت من به یاد اندوه و محنت من سرشک میثم بود روانه آجرک الله یا بقیه الله سرشک سرخم به رخ روانه غریب و زارم در آشیانه شرر کشد از دلم زبانه به سینه دارم غم زمانه آجرک الله یا بقیه الله

زمینه - به جمعیت کفایت کرد امیرالمومنین ما را پریشانی وداعی کرد زین بحرِ یقین ما را به ذلت بر زمینش سر نهادیم و ثنا گفتیم به روز حشر با عزَت برون آرد زمین ما را غبارِ قبر او با آستین برگیر تا آن بت کشد بر آستانش در جزا از آستین ما را تمنا از علی هم صحبتی با اوست خود ورنه شفاعت می کند پیش از علی، ام البنین ما را ز اعماق قرون از بین جمعیت تو را دیدیم تو هم ای ناز مطلق از همان بالا ببین ما را شاعر : محمد سهرابی

زمینه - مـــن از شـــام زفـــاف خــود فــدایی علـی بـودم از اینکـه می‌کنـم جان را فدای دوست خوشنودم علــی گـــر شــوهر من هم نبودی بین دشمن‌ها بــه عنــوان حمـــایت از امـــامم حـامی‌اش بـودم بـــرای یــــاری تنهـــــا امــــامم گـــــرچــه تنهـایم گـــرفتم جـان خود بر کف چه باک از آتش و دودم بــــرای خــــاطـر او حـبـس کـــــردم نـاله‌هــایم را اگــــرچـه از هجــــوم درد، یـک لحظــه نیـــاسودم نگفتــم بــا علـی بـا من چه در آن کوچه شـد امّا نشـد از او نهــــان گـــــردد لبــــاس خــــاک‌آلودم به جسم خسته و سقط‌جنین و دست بشکسته خــدا دانـد چگـــونـه ســـوی مسجـد راه پیمــودم چنـــان سنـگ مصیـبت بــر ســـرم بارید از هرسو کـــه در ســن جـــوانی بیشتــــر از پیر، فـرسودم خـــدا صبـــرت دهـــد ای رهبـــر تنهـــای تنهـایم! حلالــم کـن! حلالــم کـن! که شد هنگام بدرودم هـــزاران کـوه غـم بـر شــانه دارم باز از آن شادم کــه بـــازویم شکست و بنـد از دست تو بگشودم از آن ?میثم? بـه نظـم جـان‌گـدازش ذاکر ما شد که در هر بیت، مضمونی به مضمون‌هاش افزودم

واحد - تا قلب من نگشته از غصه پاره مادر خیز و نوازشم کن با یک اشاره مادر تو آفتاب مغرب من ماه پاره ی تو بنگر چگونه ریزد چشمم ستاره مادر دردا که بعد جدم کُشتند مادرم را آمد به روی داغم داغی دوباره مادر پایت به روی قبله دستت به روی صورت داری چرا به گوشت یک گوشواره مادر قلبم در آتش افروخت یک بار صورتم سوخت تا بر رخ کبودت کردم نظاره مادر وقتی پناه بردی در پشت درب دیوار دیوار بهر ما شد دارالزیاره مادر با داغ توست هر دم سوز هزار سالم هر لحظه در عزایت دارم هزاره مادر مقتول اگر نمیشد محسن در آستانه ما داشتیم از تو یک شیرخواره مادر با چشم خویش دیدم میزد تو را مغیره گویی نفس رو قلبم میشد شراره مادر مادر، مادر، مادر، مادر.....

واحد - محمد صمیمی - پیش چشمم میزنی پرپر خجالت میکشم از تو در این حال دردآور خجالت می کشم فاطمه راستش بعد از بلایی که سر تو آمده هر که می گوید به من حیدر خجالت می کشم لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار از تو با این جمله تا محشر خجالت می کشم چند وقتی هست در جایی نمی مانم زیاد هیچ میدانی چرا آخر خجالت می کشم میروم مسجد می افتم یاد بابای تو و پیش آن محراب و آن منبر خجالت می کشم میرسم در خانه و پایین می اندازم سرم بس که من با دیدن این در خجالت می کشم وقتی خدا به خلقت هستی اراده کرد توحید را به صورت یک مرد ساده کرد از اسم مستعار خودش استفاده کرد آنقدر شد شبیه خودش که صداش کرد آیینه دار ذات خدا مرتضی علی قرآن به وصف ذات تو دارد عبارتی یا ایها العزیز و جئنا بضاعتی یعنی به هرچه غیر خدا بی شباهتی از اتحاد رد شده و عین وحدتی ما عاشق توییم و تو عاشق خدا قالوا بلای دوم ما مرتضی علی باور کنیم غیر علی هیچ کاره است عالم در انتظار شروعی دوباره است امروز شیعه منتظر یک اشاره است یا قائر العدو و یا قاضی الولی یا مظهر العجائب و یا مرتضی علی یا مرتضی علی، یا مرتضی علی....