فاطمیه، گلچین هفتم، حنیف طاهری و امیر عباسی

واحد - جنابش خالقی باشد که بر خلقش دو صد عالم بهر عالم دو صد آدم بهر آدم دو صد حوا به حُکمش صد هزاران کوه بر هر کوه صد دامن به هر دامن هزاران دشت بر هر دشت صد سینا به هر سینا هزاران طور بر هر طور صد موسی به هر موسی هزاران بیضه اندر بیضه صد عیسی نه وصفش این چنین باشد که می گویند در عالم زخندق جَست و مرحب کُشت ، اندر بیشه ی هیجا علی (ع) سرّیست در وحدت که باشد سرّبی همتا علی (ع) خلقی است در خلقت ، که باشد خلقتش یکتا

روضه - گفت ای هستی من از هستِ تو باعثِ برپایی من دستِ تو نیست غم، گر خلق با من دشمن است تا تویی با من، دو عالم با من است وی به نخل آرزویم شاخ و برگ ای هوادار علی، تا پای مرگ زان‌ همه ایثار، مَرهون توأم ای سراپا عشق، ممنون توأم دیدمت ای کوکب اقبال من بود چشمت، باز هم دنبال من نام خود را خصم داغ ننگ زد دید با خود شیشه داری، سنگ زد ای صدف، آن گوهر یکدانه کو؟ غنچه ی نشکفته در گلخانه کو؟ گرچه تاب آه در آیینه نیست زنگ بر این آینه با دست کیست ای ملک از کید اهریمن بگو از خسوف ماه من با من بگو کی مرا در بوته ی آذر نشاند کی برین آیینه خاکستر نشاند نی همین بر جان من تنها زند آه تو آتش به خرمن ها زند تا ابد مجروح زخم کاری ام وای من از این امانت داری ام شاعر : علی انسانی

روضه - چون علی ماهش به سوی قبر بُرد ماه رخ از شرم پشت ابر بُرد آرزوها را علی در خاک کرد خاک هم گویی گریبان چاک کرد زد صدا ای خاک جانانم بگیر تن نمانده هیچ از او جانم بگیر ناگهان بر یاری دست خدا دستی آمد هم چو دست مصطفی گـوهرش را از صدف دریا گرفت احمد از داماد خود زهرا گرفت می کِشد خجلت علی از محضرت یاس دادی می دهد نیلوفرت بدر بخشیدی هلالت می دهم تو الف دادی و دالت می دهم او که یک شب بعد تو راحت نخفت قصه ای از غصه های خود نگفت زان ستم هایی که آمد بر سرش داوری آورده بهر داورش مرغ جانت از قفس آزاد شد رفتی اما دوست دشمن شاد شد شب نهادی پا به کوچک خانه ام می برم شب هم تو را بر شانه ام یاد داری خانه هر گه آمدم با تپش های دلم در می زدم با صفای کامل و مهر تمام صد غمم بردی ز دل با یک کلام بس نگاه ناتمامم کرده ای با لب بی جان سلامم کرده ای من که بودم با تو غرق آرزو خاک می ریزم به فرق آرزو

روضه - ای حُسن مطلعِ غزل زندگانی‌ام شعر مرا تمام به حسن ختام کن ای آفتاب خان? حیدر مکن غروب این سایه را تو بر سر من، مُستدام کن پیوسته نبض من به دو پلک تو بسته است بر من تمام من نگهی را تمام کن

زمینه - راه این گونه مرو ور نه علی می میرد پیش چشمان علی به دیوار مگیر ای که قرار می بری از دل بی قرار من دار و ندار حیدری مرو تو از کنار من تویی مرا گره گشا بی تو چه می شود مرا ز یار خود مشو جدا گره مزن به کار من تو حامی ولایتی به دست من امانتی چرا خمیده قامتی به کوی پر غبار من الا که مام زینبی ز غصه ها لبالبی ای گل گلزار نبی مرو ز شاخسار من حیدر کرار منم غیرت دادار منم بی کس و بی یار منم تویی یگانه یار من

روضه - تو عاشقانه ترین بیت شعرهای منی تو جاودانه ترین هدیه ی خدای منی بهشت عاطفه قدیسه ی زمین و زمان هبوط کرده ی از آسمان برای منی برای من کسی از تو عزیزتر هرگز بمان که تو سپر غصه و بلای منی نشسته ای همه ی عمر خود به پای من و هنوز هم که هنوز ست مبتلای منی دعای هیچ کسی چون دعات گیرا نیست تو با دعای شبانه گره گشای منی

واحد - امیر عباسی اول فدایی راه ولایت بین دیوار و در شد این جنایت شد کشته زهرا ام ابیها یا صاحب الزمان آجرک الله دل عرض و سماء از غم حزین شد زهرا در کوچه ها نقش زمین شد

روضه - مادر به خدا درد تو مسمار نبود حتی به خدا دفن شب تار نبود این ها همه شد بهانه تا درک کنیم در کل مدینه یک نفر یار نبود راستی تسلیم اهریمن شدید؟ راستی با شیر حق دشمن شدید؟ کافران دست خدا را بسته اید؟ بازوی مشکل گشا را بسته اید؟ هر چه هتک حرمت از حیدر کنید هر چه بر او ظلم افزون تر کنید هر چه زان مظلوم گردانید رو هر چه ماند استخوانش در گلو گر رود شب ها به نخلستان پناه ور بگوید راز خود شب ها به چاه گر بریدش سوی مسجد با طناب ور سلام او بماند بی جواب من امیرالمؤمنین می دانمش پیشوای مسلمین می دانمش هر چه آید پیش زهرا با علی ست اول و آخر کلامش یا علی ست او به روی دوش احمد پا زده ست تیشه او بر ریشه ی بت ها زده ست دست هایی را که صدها بت شکست کس نمی بندد به غیر از بت پرست ای زده آتش به جان خشک و تر وی ز کفر ابرهه دینت بتر او به خانه تاخت از اهریمنی تو به صاحب خانه داری دشمنی هر که باشد اهل قبله گو بیا قبله اینست و منم قبله نما آنکه آمد از درون قبله اوست تا بدانند دوست مغز و کعبه پوست قبله بهر قبله باشد روی او کعبه قامت بسته بر ابروی او ذوالفقار خود اگر بیرون کشد مرگتان از خون مگر بیرون کشد گر به آتش حکم او لب تر کند خشک و تر را جمله خاکستر کند چشمهاتان دیده در صد کارزار بوده از این ید یلان را کار زار او کلید فتح ها در مشت داشت او زره در جنگ ها بی پشت داشت تا نکردم سر به سوی آسمان آسمان را باز کن از ریسمان قلب من از سینه ی پر خون مبر کعبه ام را از حرم بیرون مبر خویش را دیدم چو از کعبه جدا خانه مروه کردم و مسجد صفا یافتم میقات من پشت در است حفظ رب البیت از حج برتر است رمی شیطان کردم از امر جلیل تا بگیرم کعبه از اصحاب فیل بسته بودم پشت در احرام خود ره سپر کردم به مسجد گام خود گفتم او شمع است و من پروانه ام برنگردم بی علی در خانه ام حج من رخسار حیدر دیدن است طوف من گرد علی گردیدن است آنقدر ای قبله ی بیت الحرام دور تو گشتم که شد حجم تمام

روضه - مبهوت مانده فلسفه از این کمال ها از لطف او گرفته زبان ها مجال ها یک لحظه مصطفی و همان لحظه مرتضاست یک جا ظهور کرده جمال و جلال ها با بوسه بوسه های پیمبر به دستهاش هر دو رسیده اند به اوج کمال ها با یک خطابه , کار نبی گونه کرد و رفت تنها علی است مرز حرام و حلال ها سکان عرش و رشته خلقت به دست اوست ترسی نداشت در دل خود از جدال ها نفرین اگر نکرد به امر امام بود او فاطمه است, مظهر این امتثال ها آن روز اگر بلال اذان شکسته خواند امروز روی مأذنه ها ما بلال ها با روضه می کشیم وسط پای کوچه را بعد از گذشت این همه از عمر سال ها شاعر : یاسرحوتی

واحد - "نادعلیاً"به هوای نجف یادحرم برده قرارم ز کف باز هوای نجفم آرزوست مهر علی در دو جهان آبروست یک نظرم گر بکند بوتراب ذره ناچیز شود آفتاب حیدر کرار علیک السلام عشق فقط حب علی والسلام زیرنشین علمش انبیاء سید و سالار همه اوصیاء نفس نبی،حبل متین،روح دین مظهر اسماء خدا در زمین حشر محبان علی با علی در همه احوال بگو یاعلی

روضه - امیر عباسی فضل زهرا را بشر کی می توان احصا کند قطره را قدرت نباشد وصف از دریا کند گر همه عالم قلم گردند و دریاها دوا ور خدا عرض و سماء را دفتری بیضا کند در نوشتن جن و انس و حاملین عرش و فرش عاجزند از آنکه قدری وصف از زهرا کنند کسی از آشنایان هم به دیدارش نمی آید بود چشمش به در تا کی عجل آید به دیدارش چرا در خانه ی ما یک نفر مهمان نمی آید ندارم شکوه ای از کس چرا سلمان نمی آید به موج اشک من الفت گرفته مردم چشمم چنان ماهی که بیرون از دل دریا نمی آید مریز اینقدر پیش چشم زهرا اشک مظلومی ببین ای دست حق دستم دگر بالا نمی آید

شعرخوانی - به خنده تو غمی در دلی نمی ماند تو چون گشاده شوی مشکلی نمی ماند اگر بهارتویی شوره رار گلزارست اگر کریم تویی سایلی نمی ماند شاعر : صائب تبریزی دل مرا حسین می برد ولی شکار را شکار می کند حسن ضریح سینه را اگر طلا حسین ولی پر از عیار می کند حسن خدا تو خالق کرامتی ولی بیا ببین چکار می کند حسن حسین و کشتی اش درست منتها مرا اگر سوار می کند حسن

واحد : ای صفحات آسمان تکیه‌گه جلال تو عرش خدای لم یزل جلوه‌گه کمال تو هست بهشت عافیت رشته ای از جمال تو مادر آسمان نشین چشم امید ما همه منم گدای فاطمه وحدت ناب عشق ناب عرش خداست جای تو چشم پیمبران سوی دست گره گشای تو روز جزا شفیعه ای دست منو عطای تو یکسره گوش می شوم تا شنوم صدای تو دست مرا بگیر با دست امیر علقمه منم گدای فاطمه بر تن نوکران خود پیرهن عزا ببین پلک شکسته باز کن مجلس شور ما ببین برو به عرش و با خدا بگو خدا خدا ببین پای لوای مرتضی زحمت بچه ها ببین قسم به عشق فاطمه ست مادر عشق ما همه منم گدای فاطمه گفت ای از تو وجود ممکنات نی عزیز من عزیز کائنات ای تو را دست خدا در آستین مرکز هستی مشو خانه نشین خیز و با داغت چو لاله خو نگیر در بغل همچون جنین زانو نگیر خیز ای حق جوشن و زهرا زره مانده بر دست تو چشم هر گره از چه رو در خانه ی محنت زده مانده ای چون مردم تهمت زده غم مبادت ای سلام بی جواب نیست در خفاش مهر آفتاب آتش باطل همه افروختند بیشتر از در، دل حق سوختند فاطمه ما را هدایت می کند رهبری سوی ولایت می کند فاطمه دید از عدو آزارها کشته شد در راه حیدر بارها روز تنهایی به حیدر داد دست تا غلاف تیغ دستش را شکست تو قیامت را قیامت می کنی بر امامان هم امامت می کنی محشر و بازار آن بازار توست نام کل خلق در طومار توست محشر از فیض تو گلباران شود عفو مشتاق گنهکاران شود هر چه گویی ذات بی چون آن کند گر تو خواهی نار را رضوان کند زشتی افعال ما را خواب کن نامه ی اعمال ما را پاک کن از کرامت بر جبین ما همه ثبت کن هذا محب الفاطمه