10 ربیع الثانی، وفات حضرت معصومه (س)، حنیف طاهری

ای دختر و خواهرت ولایت آیینة مادر ولایت بر ارض و سما ملیکه در قم آرام دل امام هفتم معصومه به کنیه و به عصمت افتاده به خاک پات عفّت در کوی تو زنده، جان مرده بر خاک تو عرش سجده برده بر قصر تو جبرئیل حاجب زوار تو را بهشت واجب گفتند و شنیده‌اند ز آغاز کز قدم به جنان دری شود باز حاجت نبود مرا بر آن در قم باشدم از بهشت بهتر قم قبلة خازن بهشت است اینجا سخن از بهشت، زشت است قم شهر مقدّس قیام است قم خانة یازده امام است قم شهر مدینه تو بتولش صحنین تو مسجد الرسولش گر فاطمه دفن شد شبانه نبود ز حریم او نشانه من یافته‌ام کجاست آن قبر کی گفته نهان ز ماست آن قبر آن قبر که در مدینه شد گم پیدا شده در مدینة قم مریم به برت اگر نشنید این منظره را مسیح بیند سازد به سلام سرو و قد خم اوّل به تو بعد از آن به مریم روزی که به قم قدم نهادی قم را شرف مدینه دادی آن روز قرار از ملک رفت ذکر صلوات تا فلک رفت تابید چو موکبت ز صحرا شهر از تو شنید بوی زهرا در خاک رهت ز عجز و ناله می‌ریخت سرشک همچو لاله با گریة شوق و شاخة گل بردند به ناقه‌ات توسّل دل بود که بود محفل تو غم گشت به گِرد محمل تو آن پیر که سیّد زمان بود رویش همه را چراغ جان بود گردید به گرد کاروانت شد، پای برهنه ساربانت بردند ترا به گریه هودج تا خانة موسی ابن خزرج از شوق تو ای بتول دوّم قم داد ندا به مردم قم کای مردم قم به پای خیزید از هر در و بام گل بریزید آذین به بهشت قم ببندید ناموس خدا مرا پسندید قم شام نبود تا که در آن دشنام دهد کسی به مهمان قم شام نبود تا که از سنگ گردد رخ میهمان ز خون رنگ شاعر: غلامرضا سازگار بس که بر آل علی بیداد رفت داستان کربلا از یاد رفت خصم بد آیین به جای احترام کرد اعلان بر یهودیان شام کین اسیران عترت پیغمبرند وین زنان از خاندان حیدرند این سر فرزند پاک حیدر است روز، روز انتقام خیبر است این سخن تا بر یهود اعلام شد شام ویران، شام تر از شام شد آن قدر آل پیمبر را زدند دختران نازپرور را زدند خنده های فتح بر لب می زدند چنگ ها بر قلب زینب می زدند این به زین العابدین دشنام داد این یکی بر نیزه دار انعام داد کاش می مردم نمی گفتم سخن آن جنایت پیشه با خشم تمام زد بر آن سر سنگی از بالای بام آن سر آئینه حق الیقین اوفتاد از روی نیزه.....

دل رضا بی تاب خواهره خواهری که عشق برادره قبله ی دنیاست خاک قدماش که هستی موسی بن جعفره دلبند و دلدار و همه کس و کارُ نور چشم سلطانه شفیعه ی محشر، تجلی کوثر ملیکه ی ایرانه دست من به دامنت تو رو جون مادرت حاجتم رو تو روا کن اشفعی لی فاطمه من روز واهمه روز محشر تو سوا کن ای خانم، ای خانم، ای خانم حضرت معصومه کریمه ی اولاد حیدری فاطمه ی موسی بن جعفری تو حرمت بوی رضا میاد تو راحت روح برادری بانی خیراتی، عمه ساداتی دو عالم حیرونه با تو دلا آروم تا ابد ای خانم ایرانیا مدیونت زائر تو اولیاء، علمای دین ما نمک سُفرت رو خوردند بانوی والامقام داره خیلی احترام جایی که اسمت رو بردن ای خانم، ای خانم، ای خانم حضرت معصومه مرکب تو، تو قم گلبارونه میرزه هی اشکات دونه دونه دلیل اشکات اینه که توام دلت برا زینب غرق خونه تو کوچه های شام قافله و دشنام زینب داره می میره یک عده نامردُ، خرابه ی سردُ چقدر براش دلگیره توی شام پر بلا سر تو، تو طشت طلا غل و زنجیر و اسارت غم غربت گریه ها چه بلند ناله ها حرومی ها و جسارت واویلا یا ابا عبدالله

نمی دونی چی کشیدم از دوریت هزار دفعه همش گفتم صبوری صبوری آی صبوری، آخه چه جوری خواهر، برادر رو نبیه دلش میگیره آخر از این غم یه روزی دیگه میمیره غروب آخر عمرم دلگیره، دلگیره یا انیس النفوس، نفسم بالا نمیاد یا انیس النفوس، بیا جون جواد من دلگیرم از رسم این زمونه فقط خدا حال منو می دونه چشمای من تو غربت پر بارونه دلم برات شده یه ذره داداش کجایی؟ جون به لب من رسیده از این جدایی شده تو خونه ی قلبم غوغایی یا امام الرئوف رسیده دم آخرم یا امام الرئوف بیا بالا سرم یا انیس النفوس، نفسم بالا نمیاد یا انیس النفوس، بیا جون جواد

از مَحرم اسرارم ثارالله ای مونس و غم خوارم ثارالله ای دلبر و دلدارم ثارالله یا حضرت سالارم ثارالله نذر چشمات همه دنیامه با تو روشن همه شبهامه به همه گفتمو میگم حسین آقامه شیدای تو ام حسین، رسوای توام حسین بیچاره و عاشق چشمای توام حسین یا ثارالله و ابن ثاره از عشق تو ما آواره کشتی نجات من ثارالله ای آب حیات من ثارالله ای صاحب این دنیا ثارالله شاهنشه بی همتا ثارالله خونه ی تو دل شیدامه شوق عشقت تو چشمامه به همه گفتم و میگم حسین آقامه رویای منی حسین دنیای منی حسین این دلخوشی منه آقای منی حسین یا ثارالله و ابن ثاره از عشق تو ما آواره

سوز بده بر سخنم به دل سوخته ی مادرت تا که بگویم سخن از تن صد چاک علی اکبرت تا که ز غم یاد کنم ز لب خشک علی اصغرت گوهر اشکم شده ایثار تو گریه کنم یاد علمدار تو ابا عبدالله، ابا عبدالله ای پدر و مادر من به فدای لب عطشان تو نیزه و شمشیر و سنان کفن پیکر عریان تو بر سر نی جلوه کنان سر همچون مه تابان تو مرا مران مرا مران از درت به پهلوی شکسته ی مادرت ابا عبدالله، ابا عبدالله شعله ی دل جا نوا همه شب سر کشد از نای من ناله برایت همه دم به سما از همه اعضای من از چه جدا شد ز بدن لب عطشان سر مولای من وای من، وای من، وای من شسته شد از خون رُخ مولای من

غریب آقام، غریب آقام تشنه لب عالمین وای حسینم حسین فاطمه رو نور عین وای حسینم حسین غریب آقام، غریب آقام حضرت شیب الخضیب، وای حسینم حسین کشته ی مانده غریب وای حسینم حسین مُرم الدماء وای حسینم حسین سهم شد بوریا، وای حسینم حسین شاه بدون کفن وای حسینم حسین کشته ی دور از وطن وای حسینم حسین