8 ربیع الاول، شهادت امام حسن عسکری (ع)، حاج حسن خلج

یازده بار جهان گوشه ی زندان کم نیست کنج زندان بلا گریه ی باران کم نیست سامرائی شده ام، راه گدایی بلدم لقمه نانی بده از دست شما نان کم نیست قسمت کعبه نشد تا که طوافت بکند به دل کعبه همین داغ فراوان کم نیست یازده بار به جای تو به مشهد رفتم بپذیرش به خدا حج فقیران کم نیست زخم دندان تو و جام پر از خون آبه ماجرائی است که در ایل تو چندان کم نیست بوسه ی جام به لب های تو یعنی این بار خیزران نیست ولی روضه ی دندان کم نیست شاعر: سید حمیدرضا برقعی

دست زمانه بار دگر اشتباه کرد زهری، بهار زندگی ام را تباه کرد آتش کشید بر همه اعضاء جسم من با خنده شعله های خودش را نگاه کرد در تار و پود پیکر من رخنه کرده است تا مغز استخوان مرا .... اگر چه چاک گریبان من زبان می داشت خبر ز سوختن مغز استخوان می داشت روزی که ز هر شبی سیاهتر می شد بی حرمتی حریم حیدر می شد هم بوته ی یاس را شکستند و هم در دامن یاس غنچه پرپر می شد دود بود و آتش و دیوار و در بهر محسن کردم احساس خطر هر چه نیرو داشتم بردم بکار تا نبیند غنچه ام آسیب خار همراه هلال ماه اختر هم سوخت تنها نه صدف سوخت که گوهر هم سوخت در خانه وحی ز آتش افروزی کفر فرزند شهید گشت و مادر هم سوخت گلی که خون به دادم پیچ و تابش به اشک دیدگانم دادم آبش کجا باشد روا این سان خدایا گل از ما، دیگری گیرد گلابش ز بلبل چید گلچینی گلی را شنید از نی نوای بلبلی که ای گلچین، گلی چید و رفتی