30 صفر شهادت امام رضا (ع)، محمود کریمی و حنیف طاهری

دامن آلوده و بار گناه آورده ام گر چه آهی در بساطم نیست آه آورده ام هر که بودم هر که هستم با کسی مربوط نیست بر امام مهربان خود پناه آورده ام هر که آرد تحفه ای در محضر مولای خود من دو دست خالی و کوه گناه آورده ام در کرم شه را گدا باید گدا را نیز شاه من گدا دست گدایی سوی شاه آورده ام ناله ام در سینه، اشگم در بصر، سوزم به دل نامه ای چون دود آه خود سیاه آورده ام ذرّه بودم زائر شمس الشّموسم کرده اند قطره ای بودم به این دریا پناه آورده ام هر فقیری هست دست خالیش سرمایه اش من فقیرم دست خالی را گواه آورده ام

بر همه سلطانم اما تک و تنهایم درد می کشم اما یاد غم زهرایم بر خاک حجره سر می گذارم تنهای تنها ای خدا جان می سپارم جیگرم، وای، جیگرم، وای مادرم، وای مادرم بیا بالای سرم، پسرم، وای پسرم خون لبهای من یادآور مادر شد مادری که می سوخت در شعله و پرپر شد شعله نسل اندر نسل میراث کبوتر شد مادر رضا هم حاجت روا شد حق بنی حیدر فقط با خون ادا شد منم ای نور خدا، به رضای تو رضا تا جوادم برسه، به کنارم تو بیا جیگرم، وای، جیگرم، پنجمین خورشید تابان حسینم من این دم آخر هم گریان حسینم من کشته ی لبهای عطشان حسینم من گریان حسینم، جوادم جد غریبم، زخمی و بی حال لب تشنه می زد دست و پا در بین گودال همه گریان حسین، همه قربان حسین همه جا شعله ور از لب عطشان حسین ای خدا سوختم از گریه، دل از کف دادم کاش می سوخت فلک از شرر فریادم کاش می داد غم شاه بلا بر بادم یاد خاکستر و سنگ لب بام افتادم پای تابوت رضا چنگ و نی و دف نزدند همه سیلی زده بر صورت خود، کف نزدند دور تابوت تو بر چهره اگر چَنگ زدند لیک پای سر جد تو همه چنگ زدند دور تابوت تو ناله ز دل تنگ زدند اما دور زینب همه از چهار طرف سنگ زدند

کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان مبر دیدنت آمد چو جوادت ز مدینه سوز جگرش، یا ابتا بود رضا جان تو ناله زدی، در وسط حجره و زهرا بالای سرت نوحه‌سرا بود رضا جان یک چشم تو در راه، به دیدار جوادت چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان جگر پاره به جا بود و جگر پاره نبود حجره در بسته ولی باز به در چشم ترش کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت اما به لبت، ذکر خدا بود رضا جان بارها تا به در حجره نشست و بر خاست بود آغاز که می داد ز پایان خبرش

گوهر ولای تو به طینت من بود ای صنمم ذکر خوب نام تو عبادت من بود ای صنمم تو دلبر جانانه من عاشق دیوانه تو شمع ولا و من بر گِرد تو پروانه علی، علی، علی موسی الرضا هر زمان نصیر و مست ز جرعه باده ی نام توام شاه عالمم که من غلام، غلام، غلام، توام من مهر ولا دارم گر بار خطا دارم در روز قیامت هم شادم که رضا دارم علی، علی، علی موسی الرضا روشنی شمس و من ز آجر گنبد زرد رضاست صحن با صفای او مدینه و مکه و کربلاست بنده ی گدا کجا که شامل لطف رضا بشود عبد بی حیا کجا که زائر کرب و بلا بشود خجلت زده ام کردی از بس که کرم کردی از لطف گدایت را راهی حرم کردی

ای یارم، ای کس و کارم تو رو دوست دارم ای گل وفا، حسین معدن سخا حسین می کشی مرا حسین ای یارم، ای کس و کارم تو رو دوست دارم من مستم، دل به تو بستم برسون آقا به حرم دستم آیه های محبتی، سوره ی کرامتی کعبه ولا حسین، ذکر تو عبادتم تشنه ی شهادتم، کن به ما عطا حسین در جانی، اصل ایمانی، خود قرآنی، شاه شاهانی دارم آرزوی تو، من غلام کوی تو یار با وفا حسین، قاری رو نیزه ها، ای غریب کربلا کشته ی خدا حسین بی همگان به سر شود، بی تو به سر نمی شود داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی شود باغ و بهار من تویی، دار و ندار من تویی تمبر و خمار من تویی، بی تو به سر نمی شود جان، حسین، جانان حسین دین حسین، ایمان حسین