30 صفر شهادت امام رضا (ع)، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

باز هم حرف فراغ است، جدایی سخت است شب آخر شد و ای کاش بیایی سخت است بند اگر بند تو بود، گردن اگر گردن من آری، آری از این بند رهایی سخت است من دو ماه است که سینه زده ام، در زده ام وای اگر در به روی من نگشایی سخت است پدر سینه زنان، بی تو یتیمیم همه این که باشی و ندانیم کجایی، سخت است سخت دلتنگ هوای حرم سلطانم دوری نوکر از ایوان طلایی، سخت است تو بگو جان جوادش نظری اندازد هر کجا جزء در این خانه گدایی سخت است

خیلی سخته جدا شیم از این پرچمای عزا خیلی سخته جدا شیم از این هیئت و روضه ها خیلی سخته که از تن درام لباس سیاه با این که این دو ماهُ تو روضه غصه خوردم شرمنده ام از این که بین روضه نمردم گرچه لبریز اشم، گرچه لبریز دردم شرمنده ام از این که بیشتر گریه نکردم گریه کردم دو ماهه با رأس روی نیزه ها گریه کردم از اوج مصیبت تو شام بلا گریه کردم با بزم شراب و رباب ای خدا می بینی این چشای غرق ابر بهارو هیچ چیزی پر نکرده جای این روضه هارو خواهشم این تا که هستم نوکر بمونم همراه خونوادم، پشت این در بمونم

من و جدا شدن از کوی تو خدا نکند خدا هر آنچه کند از توام جدا نکند امان نداد مرا این غم و به جان افتاد میان سینه ام این درد بی امان افتاد به راه روی زمین می نشینمو، خیزم نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد چنان به سینه ی خود چنگ می زنم از آه که شعله بر پر و بال کبوتران افتاد کشیده ام به سر خود عبا و می گویم بیا جواد که بابایت از توان افتاد بیا جواد که از زخم زهر می پیچد شبیه عمه اش از پا نفس زنان افتاد شبیه دخترکی پس از پدر کارش به خارهای بیابان به خیزان افتاد به روی ناقه ی عریان نشسته، خوابیده و غرق خواب پدر بود، ناگهان افتاد گرفت پهلوی خود را میان شب ناگاه نگاه او به رخ مادری کمان افتاد دوید بر سر دامان نشست و خوابش برد زجر آمد و چشمش به نیمه جان افتاد رسید زجر دوباره عزای کوچه شده بر هر دو گونه ی زهرا ترین نشان افتاد رسیده زجر و پی خود دوان دوانش برد که کار پنجه ی زبری به گیسوان افتاد دوباره ناله ی آمد عمو به دادم رفت دوباره رأس ابوالفضل السلام افتاد

بیا جوادم، برس به دادم، به خاک غربت، ز پا فتادم شد دم آخرم، کجایی؟ مانده زمین سرم کجایی؟ ای علی اکبرم کجایی؟ واویلا به حجره ی که بسته است، دل پدر شکسته است ز دوری تو خسته است، واویلا وا غربتا، وا غربتا، واویلا عبا روی سر، خمیده قدم، شده لبم خشک، شبیه جدم آمده روی سینه دستم، رو سوی کربلا نشستم یاد سر بریده هستم، واویلا به همره شهادتین، گرفته ام به شور و شین دم حسین، حسین، حسین، واویلا قدم قدم تا به حجره بابا، نشستم از پا، به یاد زهرا هر قدمی زمین که خوردم، پهلوی خویش می فشردم تا برسم به حجره مردم، واویلا همیشه لعنت خدا، بر آن که مادر مرا، لگد زده به کوچه ها، وا اوما، وا غربتا، وا غربتا، واویلا

توی این بی‌کسیام? تنهاییام یه نفر هست که برام همه کسه کاری به هیچکی ندارم به خدا یه امام رضا دارم برام بسه غیر ذکر “یا امام رضا” که من دیگه ذکری رو بلد نیستم آقا نکنه یه وقت جوابمو ندی دیگه اینقدام که بد نیستم آقا هرجا از دست خودم خسته شدم آرومم کرده صفای حرمت دوباره دلم برات پر میکشه قربون کبوترای حرمت قربون این همه لطف و کرمت تو که آخر گره رو وا می کنی پس چرا امروز و فردا می کنی میدونم دوروبر صحن و سرات دلای عاشق و دیوونه پُره دل ما رو هم یه گوشه‌ای ببند یه روزی شاید به دردت بخوره دل سنگم میتونه توی حرم زیر پای زائرات جا بگیره یه بزرگی کن و بِش نگو برو دلم اینو بشنوه که میمیره کربلا و مکه و بهشت من یه گوشه از حرم امام رضاست اگه نوکر حسین فاطمه‌م به خدا از کرم امام رضاست بساط اشک‌و دارن جمع میکنن فرصتی به این دل سیاه میدی اگه که جا موندیم از کرببلا یا امام رضا بهم پناه میدی اگه از مشهدتم جابمونم همه عالم رو سرم خراب میشه شبایی که حالم آشوبه? دلم هوایی صحن انقلاب میشه به اونت می زارم پیش شما بار اشک و گریه ی محرمو با این اشکا میشه خاموش بکنی شعله های آتیش جهنمو قربون کبوترای حرمت

نفس بده علم بردارم تو این مسیر قدم بردارم میخوام تو راه کربلا شهید شم الهی که عاقبتم همین شه فقط اشاره کن به لشگرت تا تموم سال شبیه اربعین شه لب تر کن که جهان از دم تو زنده است ما سرباز و علمدار تو فرمانده است آقا ارتشت آماده ی آماده است

حرم لبریز زائرها مسافرها مجاورها گروهی آذری ها و گروهی از شمالی ها یکی از پای قالی و یکی از بین شالی ها و حالا هر کدام آرام زبان واکرده در این ازدحام، آرام ببین این دست پینه بسته را آقا ببین این شانه های خسته را آقا به بیخوابی دو چشم خویش را مجبور کردم به زحمت پول مشهد آمدن را جور کردم نشستم تا بگیرم دامن ایوان طلایی را به سمتت باز کردم دست خالی گدایی را رضا جانم، رضا جانم، رضا جانم یکی درد دلش را با امام مهربان می گفت یکی بالای گلدسته اذان میگفت یکی بغض میان آه را میگفت یکی هم خستگیِ راه را میگفت جوان زائری هم در میان گریه هایش آمدم ای شاه را میگفت خلاصه عده ای اینجا و خیلی ها ز راه دور، دلگیر حرم هستند همان هایی که جا ماندند و حالا پای تصویر حرم هستند شاعر: علی زمانیان

وقت خداحافظیه، خدا نگهدار گریه کنا، سینه زنا، خدا نگهدار سیاهیو، شال عزا، خدا نگهدار چای داغ روضه ها، خدا نگهدار الهی که امسال حسین، سال آخرم نباشه نکنه بمیرم آقا، نوکرت ازت جدا شه ببخش اگر جز گریه چیزی نداشتم ببخش اگر واسه ی تو کم گذاشتم ببخش، ببخش، ببخش مصیبت، اعظمُ، تموم نمیشه غم تو هیچ موقع برام تموم نمیشه برای تو اشک چشام تموم نمیشه دلتنگای کربلا تموم نمیشه سحرهای باب قبله مگه میره از خاطرم سالی دو سه بارم شده حرم تو باید برم نه نمیره از خاطرم ببخش اگر هی بدی دیدی همیشه ببخش اگر نوکرت آدم نمیشه ببخش، ببخش، ببخش دلم شکسته، از خودم خیری ندیدم هر چی کشیدم ازهمین دنیا کشیدم من عاشق هستمو از همه بریدم خدا می خواست خیر منو، به تو رسیدم کی منو حسینی کرده، اگه تو دعام نکردی تو شلوغیای دنیا، تو منو رهام نکردی ببخش اگر همیشه سرگرم دنیام ببخش اگر خیلی زیاد گناهام ببخش، ببخش، ببخش اربابم حلالم کن مادر جان حلام کن

اربابم حلالم کن، لطفی که کردی تو به من، مادرم نکرد ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین اگر بنا ست دمی بی تو بگذرد عمرم هزار بار بمیرم، نبینم آن دم