30 صفر شهادت امام رضا (ع)، حنیف طاهری

داره کم کم میره از دست دوباره دقیقه هام یه محرم و صفر هم اینجوری طی شد برام چرا تا خدا نرفتم آقاجون مشهدالرضا نرفتم باز که کربلا نرفتم آقاجون گریه میکنم نذار با بد حالی برم گریه میکنم نذار که دست خالی برم چشامو که هم گذاشتم همه چی تموم شده روز عاشورا نمردم عقده تو گلوم شده همه رفتن ولی من پشت درم یه نیگا بکن به چشمای ترم آقاجون بازم نشد حرم برم گریه میکنم تو این شبای آخری گریه میکنم تا که منو هم بخری خدا حافظ پرچمای سیاهه این روضه ها چه جوری وداع کنم من آقا با پیرن سیا با تو اشکای چشامو دوست دارم پا علم حال و هوامو دوست دارم خیلی این پیرن سیامو دوست دارم گریه میکنم برا دو ماه سینه زنی گریه میکنم برا تو که بی کفنی شاعر : مهدی نظری السلام ای موسی طوس تجلی السلام یوسف افتاده در چاه خلافت ای امام از مدینه تا خراسان کعبه دنبال تو بود مرو را کردی مدینه، طوس را بیت الحرام ای شبستان همیشه، ای نماز دائمی ای خمستان مداوم، ای بهشت مستدام هر که صحنت را نبوسد امن عیش او تباه بوسه بر صحن شهیدت نیست کم از استلام باد و باران اند فراشان صحن ات روز و شب ماه و خورشیدند دربانان کویت صبح و شام در خراسان خور اگر آسان برآید کار توست ماه با شوق تماشای تو می آید به بام از خلافت ها، خلافی ماند و خلف وعده ای کو معاویه؟ کجا رفتند مامون و هشام؟ کس نمی گوید که بغدادا کجا شد معتضد کس نمی پرسد هشامی داشتی ای شهر شام قرن ها بگذشت و جمع عاشقان اینجاست جمع روز و شب برپاست اینجا بزم خاص و بزم عام یا علی موسی الرضا دست من و دامان تو ما تو را داریم تنها السلام و السلام شاعر: علیرضا قزوه

بر خشت خشت خانه مانده رد دستمان دیگر ز دستگیری دیوار خسته ام دو قدم راه نرفته، نفسم می گیرد سنی از من نگذشته، جوانم چه کنم یابن شبیب، زخم جِگر را نمک زدند یابن شبیب، عمه ما را کتک زدند یابن شبیب، جد مرا سر بریده اند

یابن شبیب، ان کنت باکیا لشیء فبک علی الحسین گفتی گریه فقط به حسین و کربلا گریه کردی برا سر روی نیزه ها زخم پلکت برا کوفه و شام بلا ای صاحب دم، دم آخر گریه است دم آخر روضه است، سر جد غریبت هنوزم روی نیزه است یابن شبیب، ابن کنت باکیا لشیء فبک علی الحسین گفتی گریه فقط به عزیز مصطفی گریه کردی برا اسارت عمه ها پیرت کرده غم مجلس نامحرما ای صاحب اشک، شده بارونی چشما شب آخر آقا، هنوزم توی گودال روضه می خونه زهرا از قتلگاه صدای ناله ای می یاد ای بی کفن حسین یابن شبیب، ان کنت باکیا لشیء فبک علی الحسین

از خراسان رسد، نال? یا رضا حضرت فاطمه، گشته صاحب عزا یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا عالم اهل بیت، مانده در زمزمه کشته شد بی گناه، پسر فاطمه یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا خیز و بار دگر، ای شه عالمین گریه کن، گریه کن، بهر جدت حسین یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا جسم تو محترم چون کتاب مبین جسم جدّت حسین بی کفن بر زمین یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا همه جا کربلا، همه جا نینوا تو حسین منی، نور عین منی

د منم بی کس منم آقا شما مولا شما خشک و بی برکت منم رحمت شما دریا شما چله ی ترک گناهم آخرِ سر کار کرد آنقدر که مادرت من را رسانده تا شما هِی خرابش میکنم هِی تو درستش میکنی تا همیشه طفل بازیگوش من، بابا شما سفره ما طوس و قم افتاده و با این حساب رزق را یا حضرت معصومه داده یا شما هیچ کس غیر شما کاری برای من نکرد لا غیاث إلّا شما و لا کریم إلّا شما هیچ کس مانند من کفران نعمت کرده نیست بیشتر از هر کسی بد کرده ام اما شما بر در باب الجوادت این سیه رو شد خطاب می خرم بار گناه شیعه را حتی شما کربلایی را که رفتم را به مشهد دیده ام جور دوریِّ گدا را میکشی اینجا شما

چه می شود که خدایی کنی مرا با یک نگاه کرب و بلایی کنی مرا

ای گذشته بهترین دقیقه های زندگیم خدا را شکر نذر تو شد، عبادتا و بندگی خدا نگیره از دلم، عشق تو را آقای من همیشه گریه می کنم برای تو ای بی کفن بزار محرمو آقا دوباره چشمام ببینه بزار زیر پرچم تو نوکر خونت بشینه برا محرم همیشه لحظه شماری می کنم من شب و روز، برای تو اشکامو جاری می کنم از قلم نندازی اسممو، توی گریه بگیر آقا جون دستمو اگه نمیشه برسم به حرم کرب و بلات ولی همه دل خوشیمه، تو دلمه صحن و سرات کبود سینه زنیه، نشون عشق رو تنم خونه به خونه، دم به دم، اسم تو رو جار می زنم خدا نگهدار ای عَلَم، کتیبه های مُحتشم خدا نگهدار روضه ی خیمه و آتیش و حرم خدا نگهدار بی کفن، خدا نگهدار عشق من خدا نگهدار لحظه ی حال خوش سینه زدن اشکمه، نذر زخم تنه، می سوزم از غمِ، لحظه ی رفتنت از قلم نندازی اسممو، توی گریه بگیر، آقاجون دستمو نوکریه خونه ی تو، باعث اعتبارمه خادم روضه هات شدن، سند افتخارمه خدا رو شکر اینکه دیدم، رنگ سیاهیه غمو الهی بازم ببینم، سال دیگه محرمُ خدا نگهدار روضه ها، نسیم سیب کربلا خدا نگهدار رشته ی، بیرق مشکیه عزا خدا رو شاکرم، که دلم معتکف غمت شده چیزی که نگذشته دلم، تنگ محرمت شده عمر من بندِ به پرچمت، میدونم جون میدم عاقبت از غمت از قلم نندازی اسممو، توی گریه بگیر، آقاجون دستمو

تا حسین است، چه حاجت به عطای دگران تا حسین است، مگو مدح و ثنای دگران ای مسلمان، حسنی باش و حسینی همه عمر سنگ بر سینه مزن، زیر لوای دگران تا چو فطرس، پر و بالت بدهد عشق حسین مگشا بال محبت به فضای دگران راهیان حرمش، خنده کنان گریانند کس ندیده است چنین، حال و هوای دگران چهره گلگون بکند، خون که بود رنگ حسین پیش او رنگ ندارد چو حنای دگران

ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش پـیـوسـتـه در حـمـایـت لطـف اله باش از خارجـی هزار به یک جو نمی خرند گو، کوه تا به کـوه منـافق سپـاه بـاش چون احمدم شـفـیع بود روز رسـتخیز گو این تن بـلاکش مـن پـرگنـاه بـاش امـروز زنـده ام بـه ولای تـو یا عـلی فـردا به روح پـاک امامان گـواه بـاش آن را که دوستی علی نیست کافر است گو زاهـد زمانـه و گو شـیخ راه بـاش شاعر: حافظ عمری است به خوان تو نمک گیر شدم دائم سر سفره ی شما سیر شدم هر کس به رهی جوانی خود را داد من هم در خانه ی علی پیر شدم رفته بودم که بگیرم فدکم فدکم هیچ، عدو زد کتکم در آن ساعت که در می سوخت پرسیدی کجا بودم؟ تو می خوردی کتک، من هم به زیر دست و پا بودم گر نگاهی به ما کند زهرا درد ما را دوا کند زهرا این مقام کنیز او فضه است تا دگر خود چه ها کند زهرا به دهر هر خبری هست زیر پرچم تو است اگر کسی در دیگر زند، ز بی خبری است اوقات خوش آن بود که با دوست به سر شد باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود