30 صفر، شهادت امام رضا (ع) - حسین طاهری

اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان مرا ببخش نمردم پس از محرمتان لباس مشکی من یادگاری زهراست چگونه دل کنم از آن؟ چگونه از غم تان؟ بگیر امانتی ات را خودت نگه دارش که چند وقت دگر میشویم محرمتان برای سال دگر نه برای فاطمیه برای روضه مادر برای ماتمتان دلم بگیر که محکم ترش گره بزنی به لطف فاطمه بر ریشه های پرچم تان هزار شکر که از لطف پنجره فولاد میان حلقه ماتم شدیم هم دمتان بیا دوباره بخوان روضه های یابن شبیب که من دوباره بسوزم دوباره با دمتان شاعر:مهدی نظری لطفی که تو کردی به من مادرم نکرد ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین

توی این بی‌کسیام? تنهاییامیه نفر هست که برام همه کسه کاری به هیچکی ندارم به خدایه امام رضا دارم برام بسه غیر ذکر یا امام رضا که من دیگه ذکری رو بلد نیستم آقا نکنه یه وقت جوابمو ندید دیگه اینقدام که بد نیستم آقا هرجا از دست خودم خسته شدم آرومم کرده صفای حرمت دوباره دلم برات پر می زنه، قربون کبوترای حرمت، قربون این همه لطف و کرمت شنیدم سجیتو ام الکرم، شما رو رها کنم، کجا برم دلمو گره زدم به پنجرت می خوام بیام به امیدی که بیای، این گره ها را وا کنی تو که آخر گره رو وا می کنی، امام رضا پس چرا امروز و فردا می کنی، امام رضا امام رضا، می دونی که با تو دل خوشم امام رضا، آرزومه که خادمت بشم قرارمون خدا بخواد بازم دم باب الجواد من دوست دارم، یه آدم دیگه بشم اون که دلت میگه بشم، منو کمک کن من دوست دارم عوض کنی حال منو نامه ی اعمال منو، منو کمک کن حرم تو تنها سرپناه منه عَلَم تو تنها تکیه گاه منه به امید بخشش تو باز اومدم کرم تو بیشتر از گناه منه امام رضا، می دونی که با تو دل خوشم امام رضا، آرزومه که خادمت بشم قرارمون خدا بخواد بازم دم باب الجواد

از دل کفر تا که بیرون زد همه دیدند عبا به سر دارد گاه بر خاک کوچه می افتد زیر لب ناله از جگر دارد کوچه ها را یکی یکی طی کرد عرق سرد از جبین می ریخت عطر زهرا به کوچه می پیچید گل اشکش که بر زمین می ریخت راه خانه نداشت فاصله ای راه کوتاه، شد چه طولانی خسته بود و نفس نفس میزد رفت تا خانه با پریشانی با چه زحمت به خانه اش آمد همگی آمدند استقبال خم به ابرو نداشت با اینکه... در دل کوچه رفته بود از حال خادمی گفت با پریشانی زردی چهره شما از چیست؟ با نگاهی به خادمش فرمود نگرانم نباش چیزی نیست از درون سوخت و صبوری کرد تا غلامان همه غذا خوردند تا طعام همه تمام شود منتظر ماند و سفره را بردند همهء عمر این چنین زهری دل تاریخ هم ندارد یاد تا که از حجره اش همه رفتند ناله کرد و بر زمین افتاد نتوانست بهر آتش دل از زمین ظرف آب بردارد هیچ کس درد او نمی فهمد از دلش مجتبی خبر دارد بسکه در حجره اش به خود پیچید کمرش مثل مادرش تا شد ناله ی زد کجایی ای پسرم چشم بر هم زد و دری وا شد شاعر : مجتبی شکریان همدانی من ایستاده بودم دیدم که مادرم را دشمن گهی به کوچه، گاهی به خانه می زد گر دیده بود هم دست، قنفذ با مغیره او با غلاف شمشیر، او تازیانه می زد الا تمام محبین، ز دیده خون بارید از این وداع، وداعی دگر بیاد آرید همان وداع که شاه غریب و بی یاور نهاد صورت خود بر رخ علی اکبر پسر نگاه به اشک غم پدر می کرد پدرنگاه به زخم سر پسر می کرد

محبوب رضاست هر که دل ریش تر است از کـعبه صفای این حرم بیشتر است اینجاست طـبیبی کـه ندارد نوبت هر کس که شکسته تر بود پیشتر است شاعر : موید

ولی نعمت یعنی به دست آقامه همه نعمتا ولی نعمت یعنی رسیده از دستش همه روزیا ولی نعمت یعنی امام رضا هر چی که دارم، از تو و کرم تو آقا نمک سفره ام، نمک حرم توِ آقا هم خودت عشقی، هم همه زائرات هم حرم عشقه، هم همه خادمات تو رو دوستت دارم ای جونم فدات دلم تنگ یعنی توی صحنت می خوام بزنم قدم دلم تنگ یعنی دوباره بارونه چشای ترم دلم می خواد بازم بیام حرم کنج گوهر شاد، درد و دل می کنم باهات آقا رو به رو گنبد، گم می شوم توی زائرات آقا کاش بهم می گفتی، بیا دعوتی کاش سحر قسمت شه، توی خلوتی کاش بشه باز روزیم غذا حضرتی یه حرفایی دارم، فقط با تو می گم توی سختیا نبودی می مردم، چقدر تو آقایی، یا امام رضا ازت می خوام آقا، یه کربلا پنجره فولاد، شاهدِ که دلم چقدر آقا تنگ شده واسه دیدن شب جمعه ی کربلا دل پریشونه از این همه فاصله آسمون وقتی که ماه کامله بد جوری دلتنگ ابوفاضله

وقت خداحافظیه، خدا نگهدار گریه کنا، سینه زنا، خدا نگهدار سیاهیو، شال عزا، خدا نگهدار چای داغ روضه ها، خدا نگهدار الهی که امسال حسین، سال آخرم نباشه نکنه بمیرم آقا، نوکرت ازت جدا شه ببخش اگر جز گریه چیزی نداشتم ببخش اگر واسه ی تو کم گذاشتم ببخش، ببخش، ببخش مصیبت، اعظم و تموم نمیشه غم تو هیچ موقع برام تموم نمیشه برای تو اشک چشام تموم نمیشه دلتنگای کربلا تموم نمیشه سحرهای باب قبله مگه میره از خاطرم سالی دو سه بارم شده حرم تو باید برم نه نمیره از خاطرم ببخش اگر هی بدی دیدی همیشه ببخش اگر نوکرت آدم نمیشه ببخش، ببخش، ببخش دلم شکسته، از خودم خیری ندیدم هر چی کشیدم ازهمین دنیا کشیدم من عاشق هستمو از همه بریدم خدا می خواست خیر منو، به تو رسیدم کی منو حسینی کرده، اگه تو دعام نکردی تو شلوغیای دنیا، تو منو رهام نکردی ببخش اگر همیشه سرگرم دنیام ببخش اگر خیلی زیاد گناهام ببخش، ببخش، ببخش اربابم حلالم کن مادر جان حلام کن

حسین ارباب، منو دریاب همه امیدم تموم عمرم آرزو داشتم که تورو میدیدم واسه یه لحظه دیدنت آقا همه چیمو میدم زندگیمو میدم خسته شدم ارباب به خدا خیلی خسته شدم از دست خودم ارباب من با امید اومدم تو روضه نکن ردم ارباب خسته شدم ارباب بی تو نمیتونم ولی از اونور با کارم خیلی دلتو میشکونم ناراحتی از دستم آقا جون اینو که میدونم بی تو نمیتونم حسین ارباب منو دریاب نزار که تنها شم اونی که دیدی گناهاشو کاش میدیدی اشکاشم منو آرزو کردم وقت مردن تو بغلت باشم نزار که تنها شم آروم آرومم هر شبی که آقا میام روضه شبیه بارونم خدا نگیره اشک چشمای منو دل خونم آرامش جونم آقا غلط کردم ولی نیاوردی به روم چقد نامردم اگه بیام پیشت ایندفعه من دورت میگردم آقا غلط کرد حسین ارباب منو دریاب مثل یه رویایی ولی یقین دارم همین الان کنار ماهایی حرفامو داری میشنوی آقا میدونم اینجایی مثل یه رویای نبودی میمردم هر دفعه که دور از تو بودم من آقا زمین خوردم تموم کارام رو به راه شد تا اسم تو آوردم نبودی میمردم اومدم آدم شم هر کاری خواستم کردم و گفتم آقا که میبخشن هر دفعه گفتم بد شدم اما نکنه بدتر شم آقا نمیبخشن