- 828
- 1000
- 1000
- 1000
عاقبت آمدم پس از عمری
مرثیه خوانی محمدرضا طاهری برای اربعین حسینی، 1390
متن شعر:
عاقبت آمدم پس از عمری
به مزارت نه بر مزار خودم
آمدم های های گریه کنم
به دلِ خون و داغدارِ خودم
چند وقتی ست بغضِ سنگینی
به گلویم نشسته،می بینی؟
کارِ خود را فراق با من کرد
کمرم را شکسته می بینی؟
شانه های ضعیفِ طفلانت
خواهرت را کشان کشان آورد
هرکه اینجا رسیده سوغاتی
سر و رویی پُر از نشان آورد
شرحِ این راه را یتیمانت
با زبانِ اشاره می گویند
با لبی زخم خورده،چاک و کبود
با تنی پاره پاره می گویند
شام با من چه کرده،می بینی؟
رویِ پیشانی ام پُر از چین است
بعد از این ضجه ای نمی شنوم
گوشم از تازیانه سنگین است
با اشاره رباب می گوید
هیچ داغی شبیه این غم نیست
بین گهواره نه ببین زینب
کودکم بین قبر خود هم نیست
از سرت بی خبر نبودم که
هر شبی دست این و آن دیدم
با کمی لخت خون عقیقت را
من به انگشت ساربان دیدم
بود بر گیسوانِ تو جایِ
پنجه ی چند تا زنا زاده
زود فهمیدم از محاسن تو
که سرت در تنور اُفتاده
کاش می شد که بوریا بودم
تا نگه دارمت همیشه تو را
کاش می شد که بوسه ای بزنم
باز حلقومِ ریش ریشِ تو را
اربعینی گذشته اما باز
نیزه هاشان هنوز در خاک است
لخته خون های خشک بر تیر است
تیغ های شکسته بر خاک است
یاد عصری که دیدمت اینجا
بعد غارت عجیب می‌خندند
حرف سوغات بود و با عجله
از تنت تکه تکه می کندند
پای من جان نداشت تا آیم
بی اثر بود هرچه کوشیدم
از سر شیب تند گودالت
تا کنارِ تنِ تو غلطیدم
سر عمامه و عبایت نه
بود دعوا برای پیرهنت
دست هایم برید وقتی که
تیغ ها را کشیدم از بدنت
متن شعر:
عاقبت آمدم پس از عمری
به مزارت نه بر مزار خودم
آمدم های های گریه کنم
به دلِ خون و داغدارِ خودم
چند وقتی ست بغضِ سنگینی
به گلویم نشسته،می بینی؟
کارِ خود را فراق با من کرد
کمرم را شکسته می بینی؟
شانه های ضعیفِ طفلانت
خواهرت را کشان کشان آورد
هرکه اینجا رسیده سوغاتی
سر و رویی پُر از نشان آورد
شرحِ این راه را یتیمانت
با زبانِ اشاره می گویند
با لبی زخم خورده،چاک و کبود
با تنی پاره پاره می گویند
شام با من چه کرده،می بینی؟
رویِ پیشانی ام پُر از چین است
بعد از این ضجه ای نمی شنوم
گوشم از تازیانه سنگین است
با اشاره رباب می گوید
هیچ داغی شبیه این غم نیست
بین گهواره نه ببین زینب
کودکم بین قبر خود هم نیست
از سرت بی خبر نبودم که
هر شبی دست این و آن دیدم
با کمی لخت خون عقیقت را
من به انگشت ساربان دیدم
بود بر گیسوانِ تو جایِ
پنجه ی چند تا زنا زاده
زود فهمیدم از محاسن تو
که سرت در تنور اُفتاده
کاش می شد که بوریا بودم
تا نگه دارمت همیشه تو را
کاش می شد که بوسه ای بزنم
باز حلقومِ ریش ریشِ تو را
اربعینی گذشته اما باز
نیزه هاشان هنوز در خاک است
لخته خون های خشک بر تیر است
تیغ های شکسته بر خاک است
یاد عصری که دیدمت اینجا
بعد غارت عجیب می‌خندند
حرف سوغات بود و با عجله
از تنت تکه تکه می کندند
پای من جان نداشت تا آیم
بی اثر بود هرچه کوشیدم
از سر شیب تند گودالت
تا کنارِ تنِ تو غلطیدم
سر عمامه و عبایت نه
بود دعوا برای پیرهنت
دست هایم برید وقتی که
تیغ ها را کشیدم از بدنت
تاکنون نظری ثبت نشده است.