شب نهم محرم، سید مهدی میرداماد

تا روی خاک پا کشیدی برادر تنهایی منو دیدی برادر با این خجالتی که تو چشاته داری خجالتم میدی برادر دارم تمنا می کنم ابالفضل چشامو دریا می کنم ابالفضل خودم میرم از زیر پای لشکر دستاتو پیدا می کنم ابالفضل رسیده مادرم تو رو خدا پا شو بریم حرم به خاطر رباب، به خاطر اشکای دخترم پاشو یه کاری کن ببین محاصره ام پاشو بریم حرم عموی خیمه نزار بریزه آبروی خیمه بعد زمین خوردن تو یه لشکر نگاهشون رفته به سوی خیمه بالا سرت خیلی خرابه حالم دارن می خندن عزیزم، به ناله م داری منو تنها می زاری اما دلت میاد اسیر بشه سه ساله م ببین قیامته، حرم مهیای اسارته تنها چه کار کنم، حرمله اینجا فکر غارته ببین قیامته، حرم مهیای اسارته تنها چه کار کنم، هر کسی اینجا فکر غارته دارم میرم حرم ببین قیامته دریا کشید نعره، صدا زد مرا بنوش غیرت نهیب زد که به دریا بگو خموش وقتی که آب را به روی آب ریختی آمد چو موج در جگر بحر، خون به جوش گفتی به آب، آب، چه بی غیرتی برو بی آبرو به ریختن آبرو مکوش آوردَمت به نزد دهان تا بگویمت بشنو که العطش رسد از خیمه ها به گوش تو موج می زنی و علی ‌اصغر از عطش گاهی به هوش می آید، گاهی رَوَد ز هوش در آب پا نهادم و بر خود زدم نهیب گفتم بسوز از عطش و آب را منوش بالله بوَد ز رشته عمرم عزیزتر این بند مشک را که گرفتم به روی دوش

تو رو که دیدم رو زمین، شده شکسته کمرم خبر بی عمو شدنو، چطوری تا حرم ببرم تا حالا ندیدمت روی زمین پر از تیر شده تموم پیکرت پاشو تا حرمو غارت نکنن اگه آب نداری باز فدای سرت چشمتو دور ببینن می زنن دخترا رو چشمتو دور ببینن می برن معجرا رو پاتو نکش روی زمین دلم پر از شراره شد شبیه مشک و علمت، قلب منم پاره شده رو چشمات جای سه شعبه دیدم و روی سرت جای عمود آهن و روی تنت جای هزار بوسه ی تیر امیدم پاشو ببین حال منو بی تو دارم می بینم رو نیزه ها سرا رو چشمتو دور ببینن می زنن دخترا رو چشمتو دور ببینن می زنن دخترا رو چشمتو دور ببینن می برن معجرا رو نکنه شرمنده بشی، پاشو فدای چشم ترت اگه بمونی دوباره اینا می ریزن رو سرت امید تموم اهل خیمه بود دستای روی زمین قلم شده می بینم شبیه اکبرم تن رشیدتو با تیر و نیزه کم شده بی تو باید ببینم غربت خواهرا رو چشمتو دور ببینن می زنن دخترا رو چشمتو دور ببینن می زنن دخترا رو چشمتو دور ببینن می برن معجرا رو

ای یل لشکر ثارالله، ابوفاضل دخیلک حضرت حیدر ثارالله، ابوفاضل دخیلک تو عرش خدا عباس، چقدر دل سپرده داری بین ارمنی ها هم چقدر کشته مرده داری به یَل عمه زینب، ماشاءالله به تجلای مهتاب، ماشاءالله به عموی رقیه، ماشاءالله به علمدار ارباب، ماشاءالله چشم تو دلبر ثارالله، ابوفاضل دخیلک هیبتت محشر ثارالله، ابوفاضل دخیلک عمری دل گدایی کرد، واسه ی کَرَم ابالفضل من دیوونه میشم با دیدن حرم ابالفضل به مه هاشمیون، ماشاءالله به لب تشنه ی آب، ماشاءالله به رجزهای عباس، ماشاءالله به علمدار ارباب، ماشاءالله به یَل عمه زینب، ماشاءالله به تجلای مهتاب، ماشاءالله به عموی رقیه، ماشاءالله به علمدار ارباب، ماشاءالله ابوفاضل دخیلک، ابوفاضل دخیلک از ازل خادم عباسم، ابوفاضل دخیلک تا ابد خادم عباسم، ابوفاضل دخیلک می بندم دخیل عشق، تا ابد به عبای عباس مجنون ابالفضلم، به حسین و به خدای عباس به یَل عمه زینب، ماشاءالله به تجلای مهتاب، ماشاءالله به عموی رقیه، ماشاءالله به علمدار ارباب، ماشاءالله ابوفاضل دخیلک، ابوفاضل دخیلک

سلام خدا بر تو ای جان عالم سلام خدا بر تو ای اسم اعظم سلام همه وقت نوشیدن آب به لبهای تو ای شهید محرم آه امیر بی همتا، شهید عاشورا حسین یا ثارالله آه گُل در خون پرپر، سر بر نی سرور حسین یا ثارالله روضه ات فیض و بار عام است جامه ی مشکیم احرام است زنده از خون تو اسلام است یا حسین یا اباعبدالله زده بوسه مولا به دستت ابالفضل بود چشم دنیا به دستت ابالفضل جهان دیده برپا برای همیشه شکوه علم را به دستت ابالفضل ای جنون سرگردانت، حماسه حیرانت فدای نام تو با دلی غرق حیرت، زده بوسه غیرت به پای نام تو جان خون خدا یا عباس کوه عشق و وفا یا عباس حیدر کربلا یا عباس یا حسین یا اباعبدالله تو دریا میان فراتی ابالفضل تو ماه شب کائناتی ابالفضل در این خاک دل مرده ما تشنگانیم تو سقای آب حیاتی ابالفضل آه عطش کشته ما را، بنوشان دلها را ز جام سرشارت ما اسیر امواجیم، همیشه محتاجیم به لطف بسیارت گل شکوفا شود با دستت قطره دریا شود با دستت هر گره وا شود با دستت یا حسین یا اباعبدالله

از آسمون ماهمونو زمین زدن، عمود آهنین زدن داره از علقمه میاد، صدای گریه های باد دیگه علمداری نداره، بمیرم برای باد رنگش پریده، قدش خمیده هیچکی بابامو اینطور ندیده خونیه دستاش، انگار که تیر از چشم عمو جون بیرون کشیده توی این بیابون با حال پریشون چه کار کنیم اگه دشمن اومد توی خیمه هامون چه کار کنیم خدا بی عمو جون چه کار کنیم تا که رسید عمود خیمه رو کشید، اشکای خواهرو که دید به عمه گفت حق داری که زانوی غم بغل بگیری سخته ولی باید دیگه آماده شید برا اسیری دیگه از الان عمو ندارید گوشواره هاتون رو دربیارید باید به جای زانوی سقا پاتون رو روی خارا بذارید با خنده انظار، با طعنه اغیار چه کار کنم تو دشت و بیابون، تو کوچه و بازار چه کار کنم با این همه آزار چه کار کنم

می زنم دم ز علمدار رشید حرم عشق شه با کرم عشق ‌مه محترم عشق صفای قدم عشق چکد از لب او بر لب پیمانه نم عشق همان شاه که باشد سر دوشش علم عشق نگار دل زارم، صفابخش مزارم ‌به جز عشق جمالش به دل خویش چه دارم ‌قرارم، ‌بهارم،‌ شعارم، همه دار و ندارم که باشد به شب اول قبرم به کنارم دلم عاشق رویش، شدم بنده کویش دلم بسته به مویش، ‌قدح نوش سبویش شتابان دل زارم همه شب جانب کویش ‌چنان برگ خزانی است روان در دل جویش ‌ندارم به خدا جز هوس دیدن رویش ‌مرا کشته به والله علی واری خویش ‌ابالفضل امیرم، امیر بی نظیرم که جز عشق رخ او در دل خسته نپذیرم چه خوش باشد اگر باز زند با دو سه تیرم که صیدش شوم و زیر قدمهاش بمیرم ز غیرش همه سیرم ‌دل از مهر خدای ابالفضل نگیرم ‌‌جهانگیر و جهاندار علمدار، سپه دار ‌بوَد دلبر و دلدار مرا یار و مددکار ‌تپش های دل حیدر کرار ‌شده در حرم فاطمه پرگار زنم جار،‌ بوَد عشق شرربار ‌بگوید سر دیوانه سرِ دار سرم پر ز هوایش ‌دلم جای ولایش غلامم به سرایش همه هستی و دینم به فدایش ربوده ز سر ‌روح الامین عقل، صدایش ‌بوَد محور عرش ازلی دست جدایش ‌حسین بن علی سوره ی توحید بخواند ز برایش علمدار ابالفضل، سپه دار ابالفضل به قربان نوایش، به قربان دعایش دلم گشته خریدار بلایش ‌به قربان گره بند قبایش لقب، باب حوائج نسب، باب حوائج ‌خداوند نجابت و ادب، باب حوائج ‌دلم غرق کمالش، پریشان وصالش دو ابروی هلالش، جمالش و کمالش بوَد زینب کبری همه جا محو جمالش دلم بنده ی نامش، گرفتار مرامش که افتاده به دامش ‌نه حاتم، نه سلیمان و نه لقمان که موسی است غلامش ‌حسین است کلامش ‌ببین حُسن ختامش به زهراست سلامش قیامت متجلی شود از وقت قیامش ‌تمامی بهشت است به نامش من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم روز اول کامدم دستور تا آخر گرفتم بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسین سبقت از عود و گلاب و نافه و عنبر گرفتم بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا تشنه ی آب فراتم ای اجل مهلت بده تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا

ای اهل حرم میر و علمدار نیامد علمدار نیامد، علمدار نیامد سقای حسین سید و سالار نیامد علمدار نیامد، علمدار نیامد

بزرگتر از داغ تو داغی نیست هیچی به جز عشق تو باقی نیست تو اتفاق زندگیم بودی هیچ اتفاقی، اتفاقی نیست اتفاقا حرم تو دلمه اتفاقا دلم تو حرمه فاصله از حرم تا خدا کمتر از یه قدمه ای رگ خواب دلم ای تب و تاب دلم آبادم کن، خرابه دلم وای یا حسین یا حسین تو قلب من یه خواهشه آقا که قسمت منم بشه آقا مدال افتخار هر نوکر کبودی رو سینه شه آقا اتفاقا کبود شده تنم اتفاقا به سینه می زنم اتفاقا برای تو اونی که جون میده منم ای رگ خواب دلم ای تب و تاب دلم آبادم کن، خرابه دلم وای یا حسین یا حسین تو حرمت با دل پر دردم برا قیامتم دعا کردم تو دنیا دور شش گوشه گشتم تو محشرم دور تو می گردم اتفاقا سر پل صراط می رسی و منو میدی نجات سیئاتم با یک اشاره ی تو میشه حسنات ای رگ خواب دلم ای تب و تاب دلم آبادم کن، خرابه دلم ابالفضل، ابالفضل ای حرمت قبله حاجات ما، ابالفضل یاد تو تسبیح و مناجات ما، ابالفضل چهار امامی که تو را دیده اند، ابالفضل دست علم گیر تو بوسیده اند، ابالفضل گل احساس را از من مگیرید شمیم یاس را از من مگیرید همه دار و ندارم را بگیرید فقط عباس را از من مگیرید