شب چهارم محرم، حسن خلج

شب جمعه است هوایت نکنم می میرم یادی از صحن و سرایت نکنم می میرم سجده بر خاک شما سیره ی هر معصومی است سجده بر تربت پایت نکنم می میرم

دیدم به چشم خویش غمی ناشنیده را در یک غروب سرخ بلای عدیده را من با همین لبان خودم نیمه های شب بوسه زدم گلوی بریده بریده را یعقوبم و بدست خودم بین بوریا چیدم به گریه یوسف پیکر دریده را یادم نمی رود که چگونه مقابلم بستند دست عم? قامت خمیده را یادم نمی رود سر شب لحظ? فرار فریادهای دختر گیسو کشیده را

ذکر مصیبت می‌کند الشام الشام تا یاد غربت می‌کند الشام الشام منزل به منزل درد و داغ و بی کسی را یک جا روایت می‌کند الشام الشام موی سپید و چهره ای در هم شکسته از چه حکایت می‌کند الشام الشام هر روز با اندوه و آه و بی شکیبی یاد اسارت می‌کند الشام الشام در این دیار پُر بلا هر کس به نوعی عرض ارادت می‌کند الشام الشام هر سنگ با پیشانی مجروح خورشید تجدید بیعت می‌کند الشام الشام هر جا که دارد خوف از جان تو، عمه خود را فدایت می‌کند الشام الشام بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا تشنه آب فراتم ای اجل مهلت بده تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا