شب سوم محرم، حسن خلج

عقیده ی همه یاران به اتفاق این است که اشک شور بیاد حسین شیرین است کنار قتله گهت تشنه کام جان دادن ز وعده ها که به خود داده ام یکی این است سرم فدای سرت کان سر منور تو گهی به کنج تنور و گهی به خورجین است اینجا بهانه های زدن جور می شود کافیست زیر لب پدرت را صدا کنی کافیست یک دو بار بگویی گرسنه ام یا ناله ای ز تنگی زنجیر پا کنی اصلا نه بی بهانه زدن عادت همه ست حرف از گرسنگی نزدم باز هم زدند دیدم سرت را بابایی زخمی ولی غرق نوره فهمیدم از حال و روزت مهمون بزم تنوره بابا ببین رقیه رو که سوخته موی من شبیه موی تو منم به گریه می زنم شبیه عمع بوسه بر گلوی تو حسین بابا پیش سر تو که دیدم بالای نیزه عمومو بغض گلوگیر داغت آزرده می کرد گلومو عمو جون ببین پاهامو زخمیه میشه بگی بازم بیا رو دوش من منو بغل کنی عمو دوباره گوشواره کنی به گوش من نیومدی ولی عمو ببین که تو خرابه چشمام به دره یکی برای دخترش می خواست منو برا کنیزی بخره اگر این است تأثیر شنیدن شنیدن کی بود مانند دیدن حسین یا حسین یا حسین یا حسین با جسم کوچک اما بزرگیها کند با دستهای کوچکش بس عقده ها را وا کند با یک نگاه مرحمت او قطره را دریا کند صدها هزاران مرده را با یک نظر احیا کند با گریه اش با خنده اش غوغا دل بابا کند

نیمه شب شده و خواب پریشان دارم همره خون به لبم ذکر پدر جان دارم بی جهت نیست که اندوه فراوان دارم خواب دیدم که سری را روی دامان دارم دیدم آن سر سر باباست خدا رحم کند عمه ام گرم تماشاست خدا رحم کند شام هر چند پر از سایه اهریمن بود تا که از خواب پریدم همه جا روشن بود سر نورانی بابا به روی دامن بود چشمهای پدرم خیره به چشم من بود تا که چشمم به سر افتاد زبان وا شد لیله قدر من امشب چقدر زیبا شد دیدم آن سر سر باباست خدا رحم کند عمه ام گرم تماشاست خدا رحم کند کمی آغوش بگیر این بدن لاغر را تا که احساس کنی لاغری پیکر را می نگارم ز سر سوخته خاکستر را از چه با خویش نیاورده ای انگشتر را چقدر روی کبود تو به زهرا رفته بس که چوب از لب و دندان تو بالا رفته