شهادت حضرت امام محمد تقی (ع)، مهدی میرداماد

افتاده بود تشنه لب و آه می کشید فریاد بی کسیش به جایی نمی رسید مجموعه ای ز مقتلِ اولاد فاطمه است پس روضه هاش می طلبد گریه ی شدید باید به پای روضه ی این سَرورِ صبور سر را شکست، گریبان ز غم درید کف می زدند، با نَفَسِ آتشین او چندین کنیزِ پَستِ زنا زاده ی پلید شرمنده ام ز حضرت زهرا از این کلام آنقدر ناله زد ز عطش، تا نفس بُرید شاعر:مجتبی روشن روان این کشته ی فتاده به هامون حسینِ توست این صیدِ دست و پا زده در خون حسین توست این ماهیِ فتاده به دریایِ خون که هست زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست

ارث قبیله است که هر کس جوانتر است مویش سفید گشته و قدش کمان تر است این بیست و پنج سال که سنی نمی شود اما بهار عمر شما پر خزان تر است تو مجتبای خانه موسی بن جعفری با همسری که از همه نامهربان تر است زهری کشنده بود، لبت را سیاه کرد زهری که چوب نیست، ولی خیزران تر است

خدا مهر تأیید گریه رو پای روضه های تو می زنه امام ششم فرموده به ما حسین علت اشک مومنه حال ما رو به راه میشه با حضور تو روضه هات توی هیئت حس می کنم اومدم تو صحن و سرات یا ابا عبدالله، انت فی قلبی اونی که برام می مونه تویی اونی که برات گریونه منم چشام عاشق روضه هات شده تا اسمت میاد گریه می کنم تو مسیح زهرایی و روضه ی تو دارالشفاء است هر جا باشیم دلهای ما شب های جمعه کربلاست یا ابا عبدالله، انت فی قلبی