شهادت امام جعفر صادق (ع)، محمود کریمی

هر آنکه از سوی تو انتخاب خواهد شد به ذره بودن خود آفتاب خواهد شد میان طایفه مرجع حساب خواهد شد فقیر لطف تو عالی جناب خواهد شد گدا کجا و تو با این مقام آقا جان به منبری که نشستی سلام آقا جان مقام علم، مقام تو را نشان داده کلام نور تو بر حوزه ها توان داده کنیز خانه ات آقا به مرده جان داده حسین گفتن تو عرش را تکان داده بساط روضه و گریه بپاست هر هفته و صحن خانه ی تو کربلاست هر هفته تو بین سجده ای و شعله ها بلند شده چه دودی از در بیت الولا بلند شده صدای نعره ی یک بی حیا بلند شده کسی برای جسارت ز جا بلند شده طناب دست علی بسته شد به دستانت نگاه تو به زن و بچه ی هراسانت غریب در وسط شهرِ آشنا شده ای عمامه از سرت افتاد و بی عبا شده ای میان عربده ها بی سرو صدا شده ای شبیه عمه گرفتار نیزه ها شده ای نفس بگیر ندو بین کوچه ها اینقدر که اذیتت نکند باز درد پا اینقدر اگر چه زندگی ات آه و سر به سر درد است اگر چه رد شدنت از سر گذر درد است اگر چه بغض تو مابین صد نفر درد است بگو که سهم تو هم از لگد کمر درد است؟ بگو که بر کف پای تو خار افتاده؟ گذار تو طرف نیزه دار افتاده؟ به هر طرف بدنت را که لشگری نکشید کسی لباس تو را پیش مادری نکشید کسی ز اهل و عیال تو روسری نکشید ز گوش و گردن اطفال زیوری نکشید به جسم بی رمق تو عصا زدند اصلا سر تو را به روی نیزه ها زدند ابدا

ما بدین در نه پیِ حشمت و جاه آمده ایم از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم گفتم خلیل زاده ام اتش عقب کشید دستى به روى شانه من با ادب کشید لعنت بر انکه اتش از او با حیاتر است از پشت سر لباس مرا با غضب کشید با انکه در مقابل خانه مرا زدند اینجا میان روز زمین خورد مادرم رویش عباى خویش امیر عرب کشید شهر مدینه شهر زمین خوردها شده سجاده را ز پاى من ان بى نسب کشید در کربلا زمانه ی غارت، غلام شمر در خیمه ها رداى تنى، غرق تب کشید شبهاى جمعه مادر ما داد میزند گیسو گرفت قاتل و سر را عقب کشید بازار کوفه گریه کنان عمه جان ما از دست بچه ها همه نان و رطب کشید صحبت ز شام و هلهله ها مى کشد مرا آن لحظه اى که کار به بزم طرب کشید میخواست داد عمه ما را در آورد آتش به قلب سوخته آن بى ادب کشید اول شراب خورد و به سر یک نگاه کرد با خنده چوب دستى خود را به لب کشید یک سرخ مو بلند شد از ما کنیز خواست ترسید دخترى و خودش را عقب کشید بی سر و سامان توام یا حسین دست به دامان توام یا حسین زهره منظومه زهرا حسین کشته ی افتاده به صحرا حسین

اکبر و قاسم و عباس کجایند عشق کی این همه را بردی و غارت کردی خورشید نه آن است که هر روز بچرخد خورشید سری بود جدا شد ز قفا های آقام حسین وای، حسین وای، حسین وای

آتیش بین خونه، می کشه زبونه بار غم رو شونه، امام زمونه عزیزای زهرا، دارن این نشونه یا آتیش، یا سیلی، یا تهمت، یا تازیونه امام صادق چشماش، بارونه، گریونه از داغ کربلا خونه یاد آتیش و خیمه ها وای یاد غربت عمه ها وای یاد کشته ی علقمه وای یاد لبِ خشک تشنه ها منبر و رساله، اشک و آه و ناله بعد این همه سال، تشنه ی وصاله چشم به راهه مثل، عمه ی سه ساله می سوزه، از داغ، سیلی ها، گلبرگ لاله امام صادق امشب، بدحاله، می ناله حُجره شبیه گوداله یاد شام و ویرونه ها وای اشک و آه دردونه ها وای تازیانه و شونه ها وای بارون سنگ از رو خونه ها به آخر رسیده، شور این قصیده بیت آخر عشق، روضه ی شهیده شهیدی که آتیش، به دلها کشیده یا مظلوم، یاعطشان، یاعریان، ای سربریده سرت رو نیزه مثل، خورشیده، تابیده با اون لبای خشکیده از مدینه تا کربلا وای ذکر اولیاء خدا وای بسته دسته اهل حرم وای راس حسین روی نیزه ها خورشید نه آن است که هر روز بچرخد خورشید سری بود جدا شد زقفا های آقام حسین جان حسین جان حسین جان

ای نازنین برادرم، خفته به خون برابرم خیز ز جا بکن نظر، قد خمیده ی مرا آب نمیخورد دگر، رقیه گر کند نظر دست بریده ی تو و رنگ پریده ی مرا جامه ی صبر می درد، زینب اگر که بنگرد مشک دریده ی تو و، اشک چکیده ی مرا زود بود که دشمنان، زنند بر سر سنان راس بریده ی تو و، راس بریده ی مرا

قال الصادق، عشاق حسین خون گریه کنید، بر داغ حسین ای آب حیات، کشتی نجات شاه عرصات، عالم به فدات بیچاره کسی که در خیالش، سودای غم تو را ندارد درد دل عاشقم دوایی، جز تربت کربلا ندارد آتش به جان همه، عالم زدی یا حسین ای رحمت واسعه، یا سیدی یا حسین ای تشنه شهید سر بریده دست از سر و از پسر کشیده ای آب حیات آل احمد ای کشتی امت محمد ای کاش که در غمت بمیرم کز دست تو خون بها بگیرم بی سر و سامان تو ام یا حسین دست به دامان تو ام یا حسین بر سر نی زلف رها کرده ای با دل زینب تو چه ها کرده ای زهره ی منظومه ی زهرا حسین کشته ی افتاده به صحرا حسین