شهادت امام صادق (ع)، محمد رضا طاهری

بازم یه کوچه و یه عده بی حیا بازم یه خونه ای می سوزه بین شعله ها آه سر زده اومدن لگد به در زدن باز بی اجازه وارد یه خونه ای شدن کجای دنیا یه پیرمردو با دست بسته روی خاکا می کشونن کجای دنیا کُدوم جهنم هیزم میارن و بهشتو می سوزونن کجای دنیا یه عده نامرد دست یه مردو جلوی زنش می بندن کجای دنیا وقتی می بینن یه پیرمردی بی عصاست بهش می خندن ای وای از این مدینه شبی که سایه ابلیس بر حرام افتاد گمان کنم پر پروانه زیر پا افتاد کسی که از نفسش عطر ربنا روئید چرا لبان ثناخوانش از نوا افتاد بزرگ شهر عزیز دل رسول الله به پیش چشم همه بین کوچه ها افتاد کسی ندید میان شلوغی خانه غریب فاطمه عمامه اش کجا افتاد این جا دیگه کجاست این بی حیا کیه یه جوری بردنش هنوز عباش خاکیه به یاد چادر خاکی مادرش زمزمه می کرد زیر لب با چشمای تَرِش کجایی مادر دلم گرفته بازم یه کوچه و غروب غم گرفته صورت نیلی صدای سیلی یه عمره خواب راحتو ازم گرفته هی پشت مرکب خوردم زمین و بلند شدم ولی بازم افتادم از پا وقتی منو از خونه می بردن چشمم به میخ در که خورد گفتم وا اُمّا ای وای از این مدینه کسی ندید میان شلوغی خانه غریب فاطمه عمامه اش کجا افتاد شبیه عمه مظلومه اش که خورد زمین میان کشمکش کوچه بی هوا افتاد شبیه تشنه لب نینوا گلویش سوخت نگاه مضطر او سمت کربلا افتاد به تکه تکه گِلی که سوخت خیره شده سپس به سینه زد و یاد بوریا افتاد بازم یه بی پناه یه شاه کم سپاه مثل همیشه روضمون کشید به قتلگاه کجاست پیکرش چی اومده سرش دیگه نگم تو قتلگاه چی دیده خواهرش ای داد بی داد از مرکب افتاد این بی حیا کیه سرش می زنه فریاد وای از زمونه دل پریشونه یه خواهری با دل خون روضه می خونه او می دوید و من می دویدم تا قتلگاه خودم رو با زانو کشیدم او می برید و من می بریدم نگم تو قتلگاه چه حرفایی شنیدم غریب حسینم غریب مادر غریب مادر حسین غریب مادر

دست به دست هم می دیم آقا گنبد طلاتو می سازیم دسته عزاداری آخر تو بقیع برات راه میندازیم با این که من نالایقم اما یه عمرِ عاشقم مدیون قال الصادقم بی حرم شدی واویلا روضه دارتم این شب ها گریه می کنم بر جدت یا مروج العاشورا وای غریب آقام غریب آقام ماجرای کوچه شد تکرار باز دوباره آتیش و هیزم ارث مادریته اشک و غم خونتو سوزوندند این مردم شد زندگی واست عذاب با ناله های بی جواب رو دستته رد طناب می کشوندت نیمه شب کوچه کوچه پشت مرکب وقتی که زمین می خوردی ناله می زدی یا زینب وای غریب آقام غریب آقام تشنه ای تو از زهر کینه رو به قبله ای و بی حالی دست و پا زدی بین بستر یاد کربلا و گودالی شمشیر گرفتند رو سرت کی پیش چشم خواهرت رفت خنجری رو حنجرت خونه ی تو سوخت ای آقا مثل خیمه ها عاشورا پیرهن تو کی غارت شد کی سر تو رفت رو نی ها وای غریب آقام غریب آقام حسین وای حسین وای

ای بند دل فاطمه ای بنده خالق یا حضرت صادق ای مکتب پاینده تو کهف خلایق یا حضرت صادق با نور احادیث تو دنیاست منور ای مظهر حیدر شد نور حق از مشرق رخسار تو شارق یا حضرت صادق با همت تو شرع نبی گشته جهانگیر ای علم تو اکسیر الحق که تویی حجت حق مصحف ناطق یا حضرت صادق آیین مبین نبوی بر تو رهین است آری که ره این است در مکتب عشق تو شود کشف حقایق یا حضرت صادق خورشید کند کسب ضیاء از رخ ماهت وز طرز نگاهت افکار تو روشن تر از انوار مشارق یا حضرت صادق ای فاضل و ای کامل و ای فاطر و قاهر و ای صابر و طاهر ای منجی و ای باقی و ای قائم و صادق یا حضرت صادق هرگز نبرد بهره ای از دین محمد آنکس که نباشد با مذهب پر رونق و ناب تو موافق یا حضرت صادق ای صاحبِ باغ و چمن و گلشنِ خوبان رفتی چو به رضوان پژمرد ز هجران تو گلهای حدایق یا حضرت صادق در دشت و دمن لاله کند ناله ز داغت بر غربت باغت کز زهر جفا گشته دلت مثل شقایق یا حضرت صادق با آه دلم سوخت دلِ خامه و دفتر همچون دلِ مضطر در ماتم تو گشته سیه ?پوش هر عاشق یا حضرت صادق ای کل علم از دم پاکت روایتی هر نکته از کتاب کمال تو آیتی با آن که بی حد است عنایات کبریا مثل ولایت تو نباشد عنایتی علمت به علم ذات الهی ست متصل دریای دانش تو ندارد نهایتی در آفتاب فضل تو عالم تمام غرق در سایه ولایت تو هر ولایتی هرجمله از کلام تو شمعی است دلفروز هر نکته از لب تو چراغ هدایتی جبریل، فرش گسترد از بال خویشتن گویند در ثنای تو هرجا روایتی صدها فرشته بردهنش بوسه می‌زند شیرین لبی که از تو بگوید حکایتی