وداع با ماه مبارک رمضان، میثم مطیعی

دیگه فرصتی نمونده چشای پُر ابر و بارون دیگه مهمونی تمومه دوباره فراق و هجرون لحظه ی سخت وداعه نفسا حبسه تو سینه کی تا سال دیگه زنده است این شبا رو باز می بینه ای خدا چه زود تموم شد لحظه های ناب و روشن شبای نور و مناجات سحرای دل سپردن دوباره ندبه و ناله اشک و آه و بی قراری دوباره یه سال غریبی حسرت و چشم انتظاری نکنه آروم بگیری گریه کن دلِ شکسته التماس کنه به چشماش هر کی بارشو نبسته این شبا تموم شد و من موندم و دستای خالی دوباره قفس نشینی دوباره بی پر و بالی دوباره حسرت پرواز دوباره پرای بسته دوباره پای برهنه دوباره بالِ شکسته ما که دلتنگ فراقِ لاله های بی نشونیم نکنه بره دوباره قافله، ما جا بمونیم کاشکی دنیامون عوض شه کاشکی بیدار شیم از این خواب کاش اسیر شیم ولی این بار اسیر نگاه ارباب نکنه بیاد سراغم دنیا و تعلقاتش جا داره برامون ارباب توی کشتی نجاتش؟ خدا دوست داره دلی رو که خاطرخواه حسینه نیگا می کنه به اون که پیرو راه حسینه دیگه امیدی ندارم جز در خونه ی ارباب حسابم با اون که کرده منو دیوونه ی ارباب اگه رد کنه گداشو اونی که نعم الامیره کیو دارم که بیاد و دستِ خالیمو بگیره دست رد نزن به سینه ام از در خونه ات نمیرم تا برات کربلامو از ابو فاضل نگیرم شاعر: یوسف رحیمی

نه از لباس کهنه ات نه از سرت شناختم تو را به بوی آشنای مادرت شناختم تو را نه از صدای دلنشین روزهای قبل که از سکوت غصه دار حنجرت شناختم تو شعر عاشقانه بودی و من این قصیده را میان پاره پاره های دفترت شناختم قیام در قعود را، رکوع در سجود را من از نماز لحظه های آخرت شناختم غروب بود و تازه من طلوع آفتاب را به روی نیزه، از سر منورت شناختم شکست عهدِ کوفه، این گناه بی شمار را به زخم های بی شمار پیکرت شناختم تو را به حس بی بدیل خواهر و برادری به چشم های بی قرار خواهرت شناختم اگرچه روی نیزه ای ولی نگاه کن مرا نگاه کن، منم، سکینه، دخترت، شناختی مرا؟! شاعر: رضا حاج حسینی