شب نوزدهم رمضان، میثم مطیعی

روضه

اللهم رب شهر رمضان الذی انزلت فیه القرآن وَافْتَرَضْتَ على عِبادِکَ فیهِ الصِّیامَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد و عجل فرجهم، وَارْزُقْنی حَجَّ بَیْتِکَ الْحَرامِ فی عامی هذا وَفی کُلِّ عام، وَاغْفِرْ لی تِلْکَ الذُّنُوبَ الْعِظامَ، فَاِنَّهُ لا یَغْفِرُها غَیْرُکَ یا رَحْمنُ یا عَلاّمُ

از این که بی وفایم، خیلی دلم گرفته باید به خود بیایم، خیلی دلم گرفته "أُدعونی أستجب" را خواندم ولی از این که لَنگ است هر دو پایم، خیلی دلم گرفته در خود شکستم از بغض، گفتم میانِ سجده با اشکِ بی صدایم، خیلی دلم گرفته یارب "ظَلمتُ نفسی" یارب "إلهی العفو" درمانده و گدایم، خیلی دلم گرفته یک عده با چه شوقی حاجاتشان روا شد من تحبس الدعایم، خیلی دلم گرفته دل ذکر "یا طبیبَ مَن لاطبیب" دارد مولا بده شفایم، خیلی دلم گرفته ردّم نکن! به والله، جز تو کسی ندارم کاری بکن برایم، خیلی دلم گرفته دست از طلب ندارم تا کام من برآید دلتنگ کربلایم، خیلی دلم گرفته! بی تاب روضه های گودال قتلگاهِ مولای سر جدایم خیلی دلم گرفته

خصم بدآیین به جای احترام کرد اعلان به یهودی های شام کین اسیران عطرت پیغمبرن وین زنان از خاندان حیدرن این سر فرزند پاک حیدر است روز روز انتقام خیبر است طبق فرمان امیر شهر شام جمله آزادید بهر انتقام این سخن تا بر یهود اعلام شد شامِ ویران شام تر از شام شد آن قدر آل پیمبر را زدند دختران نازپرور را زدند خنده های فتح بر لب می زدند زخم ها بر قلب زینب می زدند