وفات حضرت خدیجه (س)، حسن خلج

گرمی آشیان پیغمبر همسر مهربان پیغمبر یاد تو ورد جان پیغمبر نام تو بر زبان پیغمبر خاطرات تو شمع شبهایش یاد تو آه گرم لبهایش زن ولی مردتر ز هر مردی جگر کفر را در آوردی قد علم کرده پیش هر دردی تو به اسلام مادری کردی ام اسلام ام دین هستی تو فقط ام مؤمنین هستی به تو جبریل احترام کند پیش پایت نبی قیام کند به تو شخص خدا سلام کند و تو را صاحب مقام کند تا که اینگونه ملتجی بشوی مادر همسر علی بشوی

مثل ابر بهار گریه مکن اینقدر گریه دار گریه مکن از بد روزگار گریه مکن مادر بی قرار گریه مکن در تو غوغای چیست می دانم گریه ات بهر کیست می دانم در رخ فاطمه چه می بینی که چنین بی قرار و غمگینی نگران هجوم گلچینی یا که رنجور دست سنگینی آه از دست آه از آزار آه از کوچه آه از دیوار

گفته بودم به خود اگر آمد می نشینم به روی دامانش او بگیرد به بر مرا من هم کنم از بوسه بوسه بارانش بهترین مهربانترین بابا خوب کردی که آمدی سویم گر چه ویران نشینم اما تو بنشین روی فرش گیسویم

کاری کن عمه پای غم به گل بشینه لرزیدن دست منو بابام نبینه جای شراره مونده روی دامن من دل نمی کند آتیش خیمه از تن من نگاه به این صورت چون گلم کن عمه این شب آخر تحملم کن عمه حلال کن این کبوترو برا همیشه بازوت دیگه از این به بعد کبود نمیشه

بابا صورتم شد کبود و خون مرده بابا مثل مادربزرگ خود زهرا بازویم را غلاف آزرده دختری از خرابه رد می شد گفت با طعنه ای لگد خورده به لباسم چقدر خندیدند به غرورم چقدر برخورده بی خیال ای پدر کسی اصلا دخترت را کنیز نشمرده

پروانه سوخت شمع فرو مرد و شب گذشت ای وای من که قصه دل ناتمام ماند نفس بکش که بمانم برای یک نفس تو نفس دگر که نمانده ولی اگر تو بخواهی هر آنچه مانده بریزم به پای یک نفس تو