وفات حضرت خدیجه (س)، محمد رضا طاهری

در هر دمم هزاران فریاد انتظار است یک لحظه بی تو بودن، یک عمر احتضار است وقتی تو را ندارم، بهتر که جان سپارم این زندگی تباهی، این عمر انتحار است یابن الحسن کجایی ای داد از این جدایی آن کو قرار دارد، کی عشق یار دارد عاشق بسان طوفان، پیوسته بی قرار است‌ ای یاس باغ نرگس؛ باز آ که می‌کنم حس بی روی تو زمانه پاییز بی بهار است یابن الحسن کجایی ای داد از این جدایی بی جلوه ی تو عالم تاریکتر ز گور است وین مهر عالم افروز شمع سر مزار است از هجر یار گفتیم، از انتظار گفتیم کو مرد انتظاری "یابن‌الحسن" شعار است هر چند غمگساری در بین ما نداری‌ ای نور دیده! ما را کی جز تو غمگسار است یابن الحسن کجایی ای داد از این جدایی

تکیه گاهم بوده ای ای تکیه ی بازوی من ثروت و سرمایه ات شد مایه نیروی من با تو من بار رسالت را به دوشم می کشم ای خدیجه پس تو هستی قوت زانوی من گفت از سوی خدا بر تو سلام آورده است جبرئیل از آسمان هر وقت آمد سوی من در مصیبت های من سنگ صبورم بوده ای با چه صبری می نشستی پای گفتگوی من سنگ و خاکستر برویم ریختند از بام ها پاک کردی خاک ها را از روی گیسوی من گر چه در شعب ابیطالب شرایط سخت بود اخم هم حتی نکردی همسر خوشروی من رفتی و دست گلت زهرا کنارم مانده است عطر تو در خانه مانده ای گل خوشبوی من قحطی آب است و در شعب ابیطالب ولی غم مخور با اشک غسلت می دهم بانوی من رفتی و بعد از تو دشمن حرمت ما را شکست خوب شد رفتی ندیدی پهلوی زهرای من *** دل هر عاشق و مجنون شده ای لیلا شد کربلا باز شب جمعه حرم غوغا شد فرش دل پهن نمایید که مهمان دارد میهمان گریه کنان مادر ما زهرا شد باز با ناله او عرش خدا ریخت بهم باز با گریه ی او باب مصیبت وا شد شاه شمشاد قدان تا به روی خاک افتاد فاش دیدند همه قامت زینب تا شد پیرمردان جمل قهقهه سر می دادند با عصا می زدن و دور تنش غوغا شد بهر غارت به تن شاه هجوم آوردند چه هجومی سر پیراهن او دعوا شد

اگر کشتند چرا آبت ندادند چرا زان در نایابت ندادند اگر کشتند چرا خاکت نکردند کفن بر جسم صد چاکت نکردند چرا عمامه ای بر سر نداری چرا انگشت و انگشتر نداری نگو عمامه ای بر سر نداری چرا زینب به سر معجر نداری