میلاد امام حسین (ع)، محمدرضا طاهری

امشب شب رحمته قلبم چه بیتابشه امشب شب بیعته نوکر با اربابشه روسیاهم ولی آقا یه نگاهی به دلم کن من غلام بن غلامم مثل جونت بغلم کن عاقبت بخیریه تقدیرم قولشو الان ازت می گیرم اگه اربعین نیام می میرم حسین می میرم حسین آقام آقام آقام والله میاد فاطمه محشر قیامت کنه از عاشقای حسین یکجا شفاعت کنه مادرم با یاحسینش کربلامونو رقم زد تا توی حیاط خونه غذای نذری رو هم زد ما به گفته ی تو ایمان داریم سیدالکریم و سلطان داریم کربلا رو توی ایران داریم حسین اربابم حسین آقام آقام آقام من پای این سفره ی عشقت نمک گیر شدم با تو گذشت عمر من خوب جایی من پیر شدم تویی اون عشق حقیقی شده این برام مسلم بده یه عمری به من تا شب اول محرم شب عشق و شور و حاله امشب بده باز منو حواله امشب در خونه ی سه ساله امشب حسین اربابم حسین آقام آقام آقام

عشق تو تو دلا جاریه آسمون با تو بهاریه کربلامو خودت امضا کن نوکرت توی خماریه دلبری کار توئه نوکری کار منه اینکه من پای توام از دعای حسنه می بینی حالمو من می افتم به پات لب تر کن جون بخواه من میمیرم برات از جون عزیزتر چیه جونم فدات حسین ای جانم عمریه گدای این درم کم نشه سایتون از سرم کاش میشد برای پابوست باز بیام با رفیقام حرم مادرم گفته که شد نذر تو جون و تنم من مرید تو عمو کربلائه وطنم بال روح الامین شد خاک پای تو تاریکی شبم خال لبهای تو حتی خدا هم شده شیدای تو حسین ای جانم شاهی و به همه سروری کار تو شده پیمبری مهربون شبیه زهرا و پهلوون شبیه حیدری مظهر جود و کرم خشم تو خشم خدا صاحب عرش و زمین ساکن کرب و بلا اشک شوق منه از لطف خوهرت من هستم تا ابد مدیون مادرت دور تو میگردمو دور سرت حسین ای جانم

زرق و برق سفره ی شاهانه میخواهم چه کار؟ اشک چشمم هست آب و دانه میخواهم چه کار؟ اولین شرط سلوک عاشقی آوارگی ست از ازل در به درم کاشانه میخواهم چکار؟ چشم های من که با خواب سحر بیگانه اند قصه ی شمع و گل و پروانه میخواهم چکار؟ گیسوی آشفته ام دارد نشان از عاشقی زلف خود بر باد دادم، شانه میخواهم چه کار؟ من خراب باده نه بلکه خراب ساقی ام در غیاب حضرتش میخانه میخواهم چه کار؟ آنقدر دیوانه ام امشب که از فرط جنون از قدح سر میکشم، پیمانه میخواهم چه کار؟ مست کرده شهر را عطر خوش پیراهنش انبیا و اولیا چشم انتظار دیدنش مرتضی با دست خود آیینه قرآن میبرد فاطمه گهواره را در زیر ایوان میبرد شور و شادی طلوع آفتاب هاشمی غصه و غم را ز دل های پریشان میبرد با دو تا خورشید روی گونه هایش دیدنی ست آبرویی را که از ماه فروزان میبرد جامه اش را انبیا در باغ جنت دوختند حور عبا، عمامه اش را نیز غلمان میبرد بوسه بر قنداقه اش عیسی بن مریم میزند مرهم از خاک رهش موسی بن عمران میبرد با وجود یوسف زهرا یقینا بعد از این یوسف کنعانیان زیره به کرمان میبرد افتخاری شد نصیب قوم سلمان بی گمان مادرش دارد عروس از خاک ایران میبرد سفره ی سوری پیمبر با علی انداخته هرکسی که میرسد رزق فراوان میبرد هر که هر چه هدیه آورده به یمن مقدمش با دعای فاطمه دارد دو چندان میبرد حاتم طایی برای شام، خود سر میرسد از میان سفره ی آقای ما نان میبرد بیقرارم مثل آن موری که روی دوش خود تکه ای ران ملخ نزد سلیمان میبرد خلق میخوانند کشتی نجات عالم است هرچه که بنویسم از خوبی این آقا کم است در زمین و آسمانها صحبت آقای ماست نوبتی باشد اگر هم نوبت آقای ماست مادر از آغوش خود او را زمین نگذاشته حضرت زهرا خودش در خدمت آقای ماست رحمه الله است مثل رحمه للعالمین خلق و خوی مصطفی در سیرت آقای ماست در شجاعت در شهامت رونوشت حیدر است لشگری محو وقار و شوکت آقای ماست علیرضا خاکساری

بیمارم بیتابم خوشبختم از اینکه تویی اربابم اربابم ای یارم خوشبختی یعنی اینکه تو رو دارم قطره یعنی من دریا یعنی تو نوکر یعنی من آقا یعنی تو باید امشب بخونن اهل دنیا احب الله من احب حسینا آقای من اومد دنیامو میدم دنیای من اومد دنیامه بی همتاست کشتی نجات همه دنیاست امشب دلهامون مست و مدهوشه خالیه جامون پای شش گوشه نوشتن رو دلای مست و شیدا احب الله من احب حسینا خوشحاله پس امشب عیدی می خواد هر کی بگه یا زینب یا زینب غوغا کن، اربعینمو از حالا امضاء کن من از این سفره روزی میگیرم پای این پرچم آخر می میرم می خونم تا روز محشر ایشاالله احب الله من احب حسینا

در بیابان جهان دریا به دنیا آمده ای خلایق، صاحب دنیا به دنیا آمده هیچ مخلوقی نبود و نور او تابنده بود در ازل او خلق شد حالا به دنیا آمده او که بر بالای طاق عرش جایش خوب بود پس یقین دارم برای ما به دنیا آمده پیش از آنی که بیاید عاشقانش را خرید از همان اول چنین آقا به دنیا آمده زود بشتابید ای بیچارگان، درماندگان چون که امشب شافع فردا به دنیا آمده جبرئیل امشب به پرّ و بال فطرس رشک برد چون شنیده کودک زهرا به دنیا آمده در شب میلاد اشک از چشم هایم جاری است سوم شعبان شد؛ عاشورا به دنیا آمده قصه ی زیبای عشق و عاشقی آغاز شد تا حسین آمد در رحمت به عالم باز شد عشق را در ذیل چشمان تو معنا کرده ام هرچه غیر از نام تو گفتند حاشا کرده ام بی تو شیرینی دنیا نزد من بی مزه است من که کام خویش را با تربتت وا کرده ام در پی ات بودم شنیدم در دلم داری حرم خوش به حالم دوست را در خانه پیدا کرده ام تو مرا با عاشقان رو سپیدت می خری گرچه می دانی که خود را بینشان جا کرده ام هر که می پرسد ز من روزی چطوری پیرمرد؟ زود می گویم که قامت پیش تو تا کرده ام بین خیل عاشقان تو شهیدش بهتر است بر در این خانه گیسویم سپیدش بهتر است برکه ای بودم دلم را جلوه ی مهتاب برد سجده ام را فکر ابروی تو در محراب برد بگذر از من بی وضو گاهی صدایت کرده ام مستی نامت چنین از خاطرم آداب برد رحمت بی انتها هستی و کشتی نجات دلبرا دل از گنهکاران همین القاب برد خواب دیدم بوسه ای می گیرم از شش گوشه ات ای ضریح عشق رویایت ز چشمم خواب برد گریه کردم تا که نامت را شنیدم یا حسین آنقدر که نامه ی اعمال من را آب برد در صف دوزخ به هم مردم نشانم می دهند دیدی آخر دست نوکر را گرفت ارباب برد تو به قدر عالمی پیمانه داری یا حسین تو چه کردی این همه دیوانه داری یا حسین چیست در اسم تو که جز اشک در این نام نیست هر کسی از عشق تو جان می دهد ناکام نیست فاش می گویم که عشق تو همه دین من است نام دینی که تو در آن نیستی اسلام نیست ما امان نامه نمی خواهیم از مستکبران وعده های دشمنان تو به غیر از دام نیست مادری داریم که آن هم فدای زینب است تا به پای او نیفتد جان ما آرام نیست گر چه این دنیا پر از آل ابوسفیان شده لیکن می گویم با آنها که شام آن شام نیست می زنیم از ریشه این قوم خدا نشناس را تا ببینی دور زینب لشکر عباس را