میلاد امام حسین (ع)، مجید بنی فاطمه

مستم و مستی شده بهونه تو این دوره زمونه حالمو کی میدونه مستم و دیگه دل دیوونه حس میکنم میونِ زمین و آسمونه دل خرابه می نابه یکی منو ببینه مستی یار، داره انگار تو پیاله می شینه شور پریدن، دوباره سر می گیره وقتی که فطرس دوباره پر می گیره می خونه ترانه ی همیشه ی روی لب عاشقا حسین میخری می بری یه سحری دلو تا کجا حسین داره دلای ما هوای شبای کربلا حسین حسین ارباب من غم نخور پاشو عالمو دریاب واسه دلای بی تاب دیگه رسیده ارباب شب شد و به زیر نور مهتاب چه زیبا رفته در خواب پسر ابوتراب همه اهل آسمونا به دور و بر حسین حلقه بستن واسه شوقِ طواف سر حسین شوری دوباره به دل عالم افتاد وقتی که اشک مادرش نم نم افتاد رو گونه می پیچه صدای لالایی حالا تو خونه ی علی وقتی که امشبم مهمونه خدا تو خونه ی علی هر کسی که اومد شد حاجت روا تو خونه ی علی حسین ارباب من

از عشقت سرشارم خیلی دوست دارم عاشقا مژده بدید گداها صف بکشید ارباب اومده آره مستِ تو منم تا سحر مِی میزنم ارباب اومده حرمت اربعین میشه دیدنی تا میشه آقا تو قلب منی مثه عابس میگم حُب الحسین اجننی ای راه و مقصودم من بی تو نابودم در جنت وا شده علی باز بابا شده ارباب اومده شب میلاد حسین برو بین الحرمین ارباب اومده میدرخشه حرم تو قابِ چشمام من از این راه دور میگم السلام میخونم مثه حُر عشق منی آقام آقام سر تا پا احساسم من عبد عباسم پا گذاشته رو زمین پسر ام البنین عباس اومده یل سردار اومده که علمدار اومده عباس اومده سرتا پا احساسم مجنونِ عباسم

بوی تو آمد توانم داده اند مرده ای بودم که جانم داده اند سر به قربانِ همان ها که مرا هدیه بر این خاندانم داده اند روز میلادم برایِ نوکری بر حسین مهربانم داده اند قول دادم روز و شب گویم حسین روز اول که زبانم داده اند فطرس و حرّ و رسول ترکها شیوه توبه نشانم داده اند بهترین راه سلوکم با حسین پاک گشتم تا که گفتم یا حسین

جنسِ این فاصله رو رسیدنی کن؛ با تو زندگی برام تازگی داره سرِ من پیشِ کسی خم نشد اما؛ پیش پاهای تو افتادگی داره یه حسِ تازه ایی میگه، از این دلشوره رد میشم؛ اگه خوب عاشقت باشم، با کلِ دنیا بد میشم آخه غیرِ تو کیه که دل بسوزونه برام؛ میدونم غیرِ خودت کسی نمیمونه برام من کنارِ تو به دلگرمی رسیدم؛ که اسیرِ سردیِ تنهایی نیستم ریشه هام تو دستای عشقِ تو بوده؛ اگه مثلِ کوه هنوز رو پام میایستم تو اوج هر گرفتاری نگات آرامشِ محضه؛ دارم حس میکنم سایت بهم نزدیکه هر لحظه یه اشاره کافیه دلمو رفو کنی؛میخوام امشب با نگات منو زیر و رو کنی آخه غیرِ تو کیه که دل بسوزونه برام؛ میدونم غیرِ خودت کسی نمیمونه برام اثر دعای خیر پدرم بود، هرجا اسمت میومد دلم می لرزید من از هرچی غیر عشق تو گذشتم، مگه زندگی برام چقدر می ارزید یه وقتایی که آشوبم بهم انگیزه می بخشی، همون ساعت که دنیام از بدی لبریزه می بخشی گره کار منو میدونم وا میکنی، کربلای همه رو داری امضا می کنی

شب سوم چو رسید از مه شعبان مه عترت مه قرآن چه مبارک سحری بود که خورشیدِ جمال پسرِ فاطمه یکباره درخشید ادب بین که شب چارم شعبان پی آن ماهِ فروزنده عیان گشت ز برج شرف و غیرت و ایثار به بیت علی آن حجت دادار مهِ ام‌ِبنین حضرت عباس علمدار قضا گفت که این است همان شیرخروشانِ علی حیدر کرار قدر گفت که این است به خیل شهدا سرور و سالار فلک گفت بشر یا ملک استی؟ زهی از این گل رخسار که بخشید صفا چشم و دل اهل صفا را هله ای فاطمه ی دوم مولا! صدف بحر تولا! گهرت باد مبارک! تویی آن نخل ولایت که بود میو? نابت قمر برج هدایت دُر دریای عنایت ثمرت باد مبارک قمرت باد مبارک! گلِ رخسارِ گرامی پسرت باد مبارک! ز علی باد سلامی به بلندای تجلّای ولایت به تو ولاله ی یاس تو و ماه رخ عباس که سرمست حسین است که پا‌بست حسین است همه هست حسین است بگو دست حسین است ببین در رخ نورانی او هیبت و اِجلال علی شیرخدا را. الا حور و ملک! جن و بشر! خلق سماوات و زمین! جشن بگیرید که امشب علی و فاطمه و فاطمه ی ام‌بنین و حسن و شخصِ حسین‌‌بن‌علی جشن گرفتند و همه وصف ابوالفضل علمدار سرودند همه چشم به عباس گشودند و همه حمد خداوند نمودند که در باغ ولا دسته گلِ یاس خوش آمد پسر شیرخدا حضرت عباس خوش آمد! صلوات علی و فاطمه بر ماه جمالش به جلالش به کمالش به خصالش به دو ابروی هلالش ز رسول الله و آلش بفشانید به پایش گهر مدح و ثنا را.

نشنیدید که قنداقه ی آن ماه جبین در بغلِ ام ‌بنین بود؟ چو خورشید که بر بام زمین بود تو گوئی که مگر در بغل فاطمه ی بنت اسد حیدر کرار علی شیر خداوند مبین بود که آن مادر فرخنده چو یک اختر تابنده که دور سر خورشید بگردد به ادب آمد و گرداند به دور سر ریحانه ی زهرا قمرش را و ندا داد که ای نور دل فاطمه عباس عزیزم به فدایت نگهش کن که بوَد یارِ تو و سرور و سالار تمام شهدا را. همه دیدند که قنداقه ی عباس بود بر سر دست اسدالله چو خورشید که گیرد به بغل ماه و زند بوسه به پیشانی و دستش پس از آن یاد کند در شب میلاد وی از صبح الستش که فدای پسر فاطمه گردد سر و جان و تن و دستش و کند یاد علمداری و سقائی و فرماندهی کل قوایش ادب و عشق و وفایش شرف و صدق و صفایش به زمین آمدن از عرش خدا قامت رعنا و رسایش عجبا دید در آن چهره همه واقع? کرب و بلا را. ای نبی خوی و علی صولت و زهرا صفت! آیینه ی حلم حسن و دید? بیدار حسینی! تویی آن ماه که خود غرق در انوار حسینی نه فقط در شب عاشور و صف کرب و بلا کز شب میلاد گرفتار حسینی همه جا یار حسینی پسر شیرخدائی و علمدار حسینی تو ابوفاضل و فرمانده انصار حسینی ز خداوند و ملایک ز رسولان و امامان و شهیدان الهی همه دم باد درودت همه جا باد سلامت که رساندی به کمال از ادب و غیرت و جانبازی خود دوستی و عشق و وفا را. تو یم غیرت و ایثار و وفائی که پیمبر به تو نازد تو به بی دَستی خود دست خدائی که علی ساقی کوثر به تو نازد توئی عباس که صدیقه ی اطهر به تو نازد حسن آن حجت داور به تو نازد تو همان یار حسینی که حسین ابن علی در صف محشر به تو نازد تو همان میر سپاهی که همانا علی اکبر به تو نازد توئی آن ساقی بی آب که حتی علی اصغر به تو نازد پسر ام‌بنین استی و بیش از همه مادر به تو نازد که تو کردی به صف کرب و بلا یاری مصباح هدی را.